Να μάθω, επιτέλους, να γράφω ;!

Θα μπορούσα να αρχίσω να γράφω περισσότερο ρεαλιστικά, αλλά δεν θέλω.

Είναι απλό: Κρύβει κάτι μαγικό το να παρατηρείς τη φύση τριγύρω και να νιώθεις ότι είναι βουτηγμένη σε ένα πελώριο παραμύθι, σαν εκείνο που διάβαζες όταν ήσουν περίπου έξι χρόνων (ίσως και πέντε, δε θυμάμαι, τι να πω, ήμουν πολύ μικρή).

Το καλύτερο είναι το να μπορείς να εξηγήσεις αυτά τα φαντασιακά που γράφεις με επιχειρήματα και με συμβολισμούς αρκετά δύσκολα για όποιον πιστεύει όσα του είπαν στο σχολείο και μετά στο πανεπιστήμιο και μετά στην δουλειά, βάζοντας την σκέψη του σε μια και μοναδική τροχιά.

Η έρευνα δεν είναι, όμως, αυτό.

Αν κάτι έμαθα από τις λίγες σπουδές μου τις οποίες έκανα με πολλή αγάπη, παρότι δεν ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν ο μονόδρομος για μένα, ήταν να σκέφτομαι με βάση τις αρχές της διερευνητικής ουσιαστικής μάθησης, μέσω των βιωμάτων αλλά κυρίως, μέσω των βιωμάτων της τέχνης της επικοινωνίας, την οποία θα διάλεγα για μονόδρομο, αν με ρωτούσες τότε.

Ευτυχώς που δεν το έκανα γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα ήμουν σήμερα ένας παπαγάλος, δηλαδή, μια δημοσιογραφίνα. Με ταλέντο, ίσως, αλλά ψεύτικη.

Η Λογοτεχνία στην εκπαίδευση διευρύνει τους ορίζοντες αντί να τους κλείνει και για αυτόν τον λόγο λάτρεψα το μάθημα του μεταπτυχιακού Θεωρίες Λογοτεχνίας.

Αμφισβητήσεις κάθε πτυχής πληροφορίας με κάθε δυνατό τρόπο. Αγαπούσα και τις φυσικές επιστήμες, πλην των μαθηματικών, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να είμαστε σε όλα καλοί ή έστω καλύτεροι από παλιά.

Δεν ήταν δύσκολο να παντρέψω φυσική, χημεία, βιολογία, φιλοσοφία και λογοτεχνία όπως μόνο εγώ ένιωθα ότι θα ήταν σωστό.

Δεν θα συγκατέλεγα τις αφηγήσεις μου ή τις αφηγήσεις άλλων μέσα από την ματιά μου ως επιστημονικής φαντασίας. Από την άλλη, το φαντασίας σκέτο δεν ήταν αρκετό.

Έτσι έφτιαξα μια νέα κατηγορία:

Μυθοπλασία φιλοσοφικής φαντασίας που, μεταξύ μας τώρα, είναι πολύ πιο διευρυντική από την ορθολογιστική επιστήμη που επικρατεί στις μέρες μας, την μετρημένη στα δάχτυλα κι ας είναι τα δάχτυλα εκατομμύρια.

Το θέμα δεν είναι το μέτρημα, είναι οι αλήθειες. Αλήθειες προσωπικά βρίσκω μόνο στα σημεία. Είναι όλα αυτά που μου εξάπτουν την περιέργεια από όταν ήμουν μωρό.

Άρα το λες και επικοινωνία αυτό που κάνω, χωρίς όμως στεγανά.

Δεν θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει, είναι απλά ταιριαστό σε μένα.

Έτσι, δυσκολεύομαι να σοβαρέψω λόγο και νου.

Αν κάποιος κολλάει στα προσχήματα ενός δομημένου λόγου, αντί στα επιχειρήματα, δεν είναι δικό μου πρόβλημα.

Νιώθω ευχαριστημένη κυρίως με τους συμβολισμούς που χρησιμοποιούσα πάντα και με τα παραδείγματα που προσπαθούσα να δίνω.

Δεν μπορείς να πεις απλά κάτι σύνθετο, μπορείς όμως από την άλλη να το πεις όπως θα το έλεγες μόνο σε ένα παιδί, που ξέρει και να οραματίζεται και να ακούει. Ως αφήγηση.

Έτσι, θεωρώ ότι ποτέ μου δεν θα καταφέρω να γράψω επιστημονικά, όπως τουλάχιστον αναγνωρίζεται το επιστημονικό στις μέρες μου, ούτε όμως και λογοτεχνικά όπως αναγνωρίζεται η λογοτεχνία της εποχής μου.

Άκου τώρα, να ψάχνουμε να βρούμε τι σκεφτόταν ο ποιητής. Αντί να νιώσουμε.

Έτσι, κάπως, τόλμησα να νιώσω και μίλησα για αισθαντική επικοινωνία.

Για να την καταφέρεις θέλει να μπορείς να ξεχάσεις όσα έμαθες και να μάθεις από την αρχή να μαθαίνεις όσα σε ενδιαφέρουν πραγματικά.

Θέλει προσπάθεια, εργατοώρες και επιμονή. Για την υπομονή, ας μη μιλήσω, θα τα λέω για ώρες.

Δεν είναι εύκολο να λες όσα βίωσες άμεσα ή έμμεσα.

Ούτε να τα διασπείρεις στα κοινωνικά δίκτυα των οποίων οι κανόνες είναι ασφυκτικά περιοριστικοί.

Μπορείς να τα κάνεις ταινία, αλλά θέλει λεφτά, που δεν υπάρχουν και που δεν είσαι σίγουρος ότι θες να αμαυρώσουν την μικρή προσπάθειά σου.

Έτσι πας στο σινεμά και βλέπεις ταινίες άλλων, με μια ελπίδα πως επικοινωνείτε.

Μετά γράφεις για αυτό που αποκόμισες, όχι τεχνικά ή σκηνοθετικά.

Αισθαντικά.

Δεν την καταλαβαίνουν οι πολλοί αυτή τη λέξη.

Μόνο οι λίγοι που τόλμησαν να δακρύσουν διαβάζοντας την λυπημένη του Σεφέρη ή το άλλο του Ρίτσου με το φεγγάρι. Έστω, τη σκόνη της Δημουλά.

Σκόρπιες λέξεις χωρίς νόημα, ή όλα τα νοήματα του κόσμου σε σκόρπιες λέξεις;

Με Άντερσεν δάκρυσε άραγε κανείς ή είμαι η μόνη τρελή εδώ πέρα; Με την Νάρνια;

Έτσι απλά, με ένα παλιό βιβλίο γεμάτο ξεφυλλίσματα από παιδικά χέρια που μεγάλωναν με τις αλλαγές των εποχών και μετά τα διαδέχονταν άλλα;

Ζούμε στην εποχή της εικόνας και η αξία μετριέται από την εικόνα και τα νούμερα. Πολύ λυπάμαι.

Ποτέ μου δεν θα μπορέσω να νιώσω τη χαρά όσων χαίρονται με αυτά. Προσπάθησα, αλλά δεν.

Να καταλάβω, ίσως. Να συμμετέχω, ίσως άλλο λίγο.

Να νιώσω, ποτέ.

Έτσι, με βεβαιότητα πλέον, θεωρώ πως μόνο ένα δυνατό κείμενο με νιώθει όπως ακριβώς το νιώθω και εγώ και αυτό θα πει επικοινωνία της αισθαντικής διακειμενικότητας.

Εγώ προτιμώ να το λέω Τέχνη Σημειολογική.

Θα μπορούσα να γράψω για αυτό αλλά μάλλον θα χαθώ στις σελίδες και μια μέρα θα με βρουν από πάνω, στην καλύτερη να ροχαλίζω, στην χειρότερη να μην.

Αλλά δεν θέλω να ανησυχήσουν ποτέ. Εγώ εκεί θα είμαι πάντα βυθισμένη.

Δεν θα έχω μάθει να γράφω με την σαφήνεια που μου είχε ζητηθεί, αλλά σίγουρα θα κάνω κάποιον να γελάσει ή να κλάψει, όπως τους αγαπημένους μου δασκάλους που μου έλεγαν «συγγραφέας να γίνεις».

Από την άλλη, ένας πρώτος πλατωνικός έρωτας ήθελε να γίνω φωτογράφος.

Ρε συ, το ίδιο είναι !

θα έλεγα βλέποντάς τον, χρόνια μετά.

Τι μιλάς, τι δεν μιλάς, τι χρωματίζεις, τι παίζεις με το φως, με το υλικό, με το σώμα ή τις εκφράσεις, τα νοήματα είναι και θα είναι έτσι σκόρπια.

Τι; Δεν σου αρέσει;

Να εξοικειωθείς, γιατί και η ζωή έτσι είναι και ας θέλουμε να το παίξουμε όλοι διανοούμενοι, ευπρεπείς, βολεμένοι.

Για να σε δω να ξεβολεύεσαι, θα βρεις τον προσανατολισμό σου;

Θα τον κρατήσεις για πάντα;

Θα τον κάνεις επικοινωνία στη σιωπή ενός όμορφου απογεύματος;

Αν το κάνεις, θα είσαι σίγουρα ένας από αυτούς τους τύπους που θα μαζέψουν το σκουπίδι από κάτω γιατί θα ξέρουν ότι αυτό είναι ιεροσυλία, όχι το ότι δεν πήγαν στην εκκλησία.

Και αν θα πας στην εκκλησία, μπράβο. Γνώριζε όμως για ποιους λόγους πας.

Πριν βρίσεις τη γυναίκα, τόλμησε να την σεβαστείς γιατί και η μάνα σου γυναίκα ήταν.

Πριν βρίσεις τον άντρα σκέψου ότι δεν είναι βράχος, είναι άνθρωπος.

Αλλά σεβασμό δεν μπορούμε να βρούμε έτσι εύκολα.

Ακόμα και αυτή την αξία την πουλάμε και την αγοράζουμε διαρκώς, σε μια Οικονομία των Συναισθημάτων ατέρμονη.

Έτσι πάμε παρακάτω, να εκεί, προς την γκιλοτίνα του πολιτισμού μας, ενός ψευδό πολιτισμού απαρτισμένου από πολλούς, κι εγώ, πρέπει να μάθω να γράφω.

Σε μια εποχή που κάποιοι καβάλησαν κάποιους άλλους για να ζουν μέσα στην κουλτούρα, εγώ πρέπει να μάθω να είμαι περισσότερο ευπρεπής, ειλικρινής, κατανοητή.

Για να γίνω στο τέλος όμοια με όλους. 

Μέρος μιας εποχής εξευτελισμού της έννοιας νιώθω.

Άστο ρε φίλε, ας γράφω και αρλούμπες (που έλεγε και η γιαγιά), είναι οι δικές μου οι αρλούμπες και τις αγκαλιάζω.

Το ήξερες ότι όταν κάποιος φτιάχνει κάτι σημαντικό για εκείνον νιώθει όπως όταν κάνει ένα παιδί; Το είπαν, τώρα αν είχαν δίκιο δεν ξέρω 

Γιατί υπήρξαν δημιουργικοί.

Και όταν κάνεις παιδιά θες δημιουργικότητα, αρκεί να θες να κάνεις παιδιά και να μην τα κάνεις καταλάθος.

Μετά δεν τα βασανίζεις για να μάθουν να είναι ταιριαστά με τα ζητούμενα που έχεις στο κεφάλι σου εσύ και άλλοι πολλοί, τα αγκαλιάζεις.

Έτσι μαθαίνουν να σέβονται, λόγω αγάπης, όχι λόγω ευπρεπισμού και ηθικής μελανιασμένης και πολύ διαβασμένης, χωρίς συναίσθημα κατά το γύρισμα των σελίδων.

Ανήθικοι ήταν οι αγαπημένοι μου ποιητές. Στη σκέψη.

Για αυτό τους έχω λίγη αδυναμία παραπάνω.

Για αυτό έμαθα από εκείνους και όχι από τα κοινωνικά πρότυπα.

Όσο για τα γλωσσικά…

Έχεις δει ουράνιο τόξο;

Σε λίγο εξαφανίζεται.

Αν προλάβεις να το δεις, έχει καλώς.

Αυτό είναι οι λέξεις μας.

Να σε δω όταν θα βρέχει, θα είσαι όσο τυπικός όσο τώρα;

Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει όσα γράφω να με κάνουν και να σε κάνουν να νιώθεις άβολα.

Ίσως γιατί έτσι ήταν να γίνει.

Μην βολεύεσαι στιγμή, δεν είναι οι στιγμές για βόλεμα, για σκέψη είναι μόνο και για βουτιές σε πελώρια παραμύθια σεβασμού, γεμάτα χάος.

Χάος, από πού, θα ρωτήσεις εύστοχα.

Από τη φύση και από το σύμπαν.

Άντε τώρα να τα ξεμπερδέψω, γράφοντας κομψά.

Ποτέ δεν ένιωθα κομψή, τι κι αν με έντυναν έτσι για τα προσχήματα;

Οι φόρμες μου άρεσαν, οι κοιλιές, οι αγκαλιές και η σοκολάτα.

Δώσε μου αυτά και σου χαρίζω ένα παραμύθι χάους χωρίς τύψεις.

Μόνο, να το προσέχεις γιατί είναι εύθραυστο, δεν ξέρεις σε ποια εποχή μπορεί και να ταιριάξει.

Κάπου, κάπως, κάποτε;

Ίσως. Ίσως και όχι.

Καλά περνάς;

Νιώθεις;

Αυτό έχει σημασία.

Και ας γράφεις και αρλούμπες, είναι η αλήθεια σου.