Πίστα φθοράς

Δεν ήταν λίγες οι φορές που είδα συμπαίκτες μου να εξαϋλώνονται και να φεύγουν από το παιχνίδι επειδή τόλμησαν στην πίστα αγάπης να δώσουν όλους τους πόρους τους.

Άλλοι τους έδωσαν με τη μία και άλλοι σε βάθος πολλών χρόνων.

Ήξεραν πως η αγάπη ήταν κάτι θετικό, για αυτό πάλευαν να την κρατήσουν στο παιχνίδι.

Όμως, αυτό που δεν γνώριζαν (ούτε κι εγώ, μην γελιόμαστε) ήταν πως αν δεν βίωναν την ελευθερία της αμοιβαίας ανατροφοδότησης πόρων αγάπης, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν για πολύ.

Έτσι και γινόταν, στο τέλος πάντα κάποιος είχε αγαπήσει περισσότερο και κάποιος λιγότερο.

Ή, κάποιος χανόταν από το παιχνίδι και κατέληγε να είναι η σκιά αυτών που είχε αγαπήσει.

Ώσπου, περάσαμε στην πίστα της λήθης.

Εκεί τους δόθηκε μια ευκαιρία να ξεχάσουν όσα αγάπησαν και να θυμηθούν από ποιους ή από τι αγαπήθηκαν.

Όχι επειδή είχαν κάτι να πάρουν, αλλά να, μήπως, σε αυτήν την πίστα, μάθαιναν τελικά, πως είναι να δίνεις και να παίρνεις όσο ζεις, σκέφτεσαι και νιώθεις, ελεύθερος.

Η πίστα αυτή είχε λίγους, ελάχιστους, που επιβίωσαν μαζί.

Όλοι οι υπόλοιποι (η πλειοψηφία, τολμώ να πω), απλώς ξέχασε τους άλλους και έπαιζε μόνος.

Και, ανάλογα με την πορεία που είχε επιλέξει να ακολουθήσει (του παραπλανητή, του Ναρκίσσου, της σκιάς, του αγωνιστή με τους άθλους, του μουσικού, κ.ά) έμαθε να συνεχίζει.

Όλοι πέρασαν από την λήθη, νωρίτερα ή αργότερα.

Και αν έμαθαν κάτι από αυτήν, το έδειξε η επόμενη πίστα.