Το γοβάκι

Θυμάσαι το παραμύθι με την Σταχτοπούτα;

Το γοβάκι ήταν φτιαγμένο για εκείνη με έναν τρόπο μαγικό. Η νονά νεράιδα, με το ραβδί της, της χάρισε το ιδανικό για τον χορό ντύσιμο, μέρος του οποίου ήταν και τα παπούτσια.

Σταχτοπούτες πολλές από τότε δεν ξαναβρέθηκαν.

Και όμως, πολλοί τις αναζητούσαν με το πέρασμα των χρόνων, θέτοντας κριτήρια του ιδανικού.

Πηγαίνοντας να φορέσω κι εγώ, μεταξύ πολλών άλλων υποψηφίων, "το γοβάκι" διαπίστωσα ότι δεν μου έκανε.

Αμέσως στο μυαλό μου ήρθε η λέξη λίγο. Ετσι είμαστε φτιαγμένοι οι άνθρωποι, να σκεφτόμαστε τις ελλείψεις αντί του πλεονασμού.

Διαπίστωσα, με το πέρασμα των ημερών πως ήμουν πολλή για τα συγκεκριμένα ιδανικά, πως, ορισμένα γοβάκια δεν μου έκαναν και κατέληξα στο ότι δεν ήθελα τελικά και τόσο να μου κάνουν με το ζόρι.

Όχι, κάνε με λίγο εικόνα. Να τρέχω για τους σκοπούς μου με την τακούνα. Αθλητικά, άνετα και φρέσκα, που να κραυγάζουν "εμπειρία και ευελιξία, ταλέντο και προσπάθεια" επιζητούσα ενδόμυχα.

Το γοβάκι έφυγε από το πόδι μου και ένιωσα έναν συνδυασμό απογοήτευσης και ανακούφισης, καθώς, θα ήθελα τα κριτήρια να ήταν διαφορετικά, αλλά δεν ήταν, έτσι, εφόσον δεν ήταν, εφόσον οι σκοποί δεν χωρούσαν στο συγκεκριμένο καλούπι, αποφάσισα να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα.

Κάθε άτομο που επιχειρεί το διαφορετικό και που κάνει δοκιμές ξανά και ξανά ώστε να φτάσει στην επιτυχία ή, έστω, στην αποδοτικότητα, φτιάχνει πολλά διαφορετικά παπούτσια (βλ. Επιλογές), για πολλές περιστάσεις. Επενδύει και τότε βλέπει αντίκρυσμα.

Δεν περιμένει την Σταχτοπούτα αλλά συγκεντρώνεται στους σκοπούς, που, για καλή τύχη όλων μας είναι πολλοί σε αυτόν τον κόσμο και δεν διεκπεραιώνονται μέσω ενός ιδανικού υποδήματος.

Αν θα ήθελα να ήμουν η Σταχτοπούτα;

Μπα, ξεπερασμένο.

Προτιμώ την καινοτομία.

Και το παραμύθι συνεχίζεται, αβίαστα και ακώλυτα.

The end.