Αντί ήρωες καλά ενωμένοι
Μια μέρα, που λες, συνάντησαν οι Ερινύες τον Νάρκισσο. Τον είδαν να βρίζει μια αντανάκλαση και να βρέχει με το νερό τους ανυποψίαστους περαστικούς.
α, συμπαθής. σκέφτηκαν και τον πλησίασαν.
-Γεια σου. Ακούσαμε πως σε λένε Νάρκισσο.
-Ναι, εγώ είμαι. Μα καλά, πόσο ηλίθιοι είναι όσοι δεν μου μοιάζουν; Κοίτα, κοίτα, με έκαναν με την συμπεριφορά τους να βραχώ κι εγώ! Ηλίθιοι.
-Σαν να συμφωνούμε εδώ. Για πες κι άλλα, για πες, για πες.
-Ακου τώρα, ο άλλος να έχει κατάθλιψη! Κι εμείς χωρίσαμε, δεν κάναμε έτσι. Τον άξεστο!
-Ναι, τον άξεστο! Μα να μην σε ακούσει που τον πρόσταξες πως να νιώσει!
-Α όχι, δεν είπα τίποτα, σε σένα μόνο τα λέω. Είναι επιθετικός μωρέ άμα τον βρίζεις, άκου τώρα να δεις αντίδραση στα πανέξυπνα λόγια και τις φαντασιώσεις μου!
-Ακου τώρα να δεις....
-Αρα συμφωνούμε ότι όλοι οι άλλοι είναι βλάκες κι εμείς τέλειοι;
-Ναι.
-Θελετε να έρθετε να κράζουμε μαζί αυτές τις ανόητες αντανακλάσεις και να πιτσιλίσουμε με τον φθόνο και την κακεντρέχειά μας τον κόσμο;
-Μα φυσικά!
Πλησίασε ένας αγωνιστής, άγνωστος, μακρινός θαυμαστής του Ηρακλή και, αφού τον έβρισαν στα κρυφά, τον εβρεξαν.
Τους αγνόησε.
Τότε, του μίλησαν: που πας;
Δεν ξέρω, απάντησε. Ρωτώντας πας στην πόλη. Και αυτό έχει κούραση αλλά αξίζει. Όπως και οι άθλοι.
Μα καλά, χαζός είσαι να ζεις έτσι;
Η απάντηση ήταν ναι.
Γιατί ο κανόνας λέει ότι στους αληθινά χαζούς δεν μπορείς να απαντήσεις τίποτα διαφορετικό.
Και κάπως έτσι ο καθένας συνέχισε να ζει με τις ποιότητες που διάλεξε. Είτε ήταν δύσκολες είτε εύκολες.
Απλά, να.
Οι Ερινύες και ο Νάρκισσος είχαν ξεμείνει από κόσμο για να πιστσιλίσουν και τώρα απλώς έβριζαν τις αντανακλάσεις τους.
Και αυτό σήμαινε ένα πράγμα: δικαιοσύνη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου