Χαμένες Ατλαντίδες

Κοίταζα το μικρό καράβι. Δεν ήμουν σίγουρη αν ερχόταν ή αν έφευγε.

Σκέφτηκα ότι δεν έχει και τόση σημασία, εφόσον, όπως και να έχει, πηγαίνει κάπου.

Είτε πήγαινε προς το μέρος μου είτε προς την αντίστροφη κατεύθυνση, είχε κάποιον προορισμό.

Το ποίημα του Καβάφη, εκείνο το πολύ γνωστό με την Ιθάκη, αναφερόταν και εκείνο σε θέματα αντίθεσης προορισμού και ταξιδιού.

Ήθελε να πει σημασία έχει το ταξίδι και να αποκομίζεις από αυτό όσα μπορείς.

Αναρωτιέμαι αν αναφερόταν σε συναισθήματα, σε εμπειρίες ή σε αναμνήσεις που τα συνδυάζουν και τα δύο.

Ή απλώς στους τρόπους που ο καθένας μας διαθέτει για να αντέχει τις οποιεσδήποτε προκλήσεις, είτε είναι παραπλανήσεις είτε στιγμές και μνήμες με σημασία για εμάς.

Όπως και αν έχει, το καράβι δεν νοιάζεται για αυτό. Το καράβι πηγαίνει και γυρίζει, αυτή είναι η δουλειά του.

Δική σου είναι να απολαύσεις αυτή την ροή, αυτή την κίνηση, χωρίς να την διακόψεις επειδή πίστεψες σε κάποιον πιθανό προορισμό που τελικά δεν ήταν πραγματικός.

Κάπως όπως η χαμένη Ατλαντίδα.

Χαμένες Ατλαντίδες, στον δικό σου τον χάρτη, είναι όλα εκείνα για τα οποία ένιωθες, ήλπιζες, προσδοκούσες, αγωνιούσες ή περίμενες, χωρίς να έχουν ουσιαστική υπόσταση, χωρίς να είναι καν μέρος του δικού σου ταξιδιού.

Ή όσα οραματίστηκες να φτιάξεις αλλά σε τοποθεσίες άγονες για να ευδοκιμήσουν όλες οι ομορφιές που είχες θεωρήσει ότι θα μπορούσαν να δημιουργηθούν.

Το να πηγαίνεις προς την λανθασμένη κατεύθυνση δεν σημαίνει απαραίτητα πως χάνεις κάτι, γιατί και αυτό εμπειρία είναι και, αν κερδίζεις, σίγουρα κερδίζεις σε μάθηση.

Μαθαίνεις, λοιπόν, μαζί με τα ωραία σημεία, και τις κακοτοπιές. Έτσι αρχίζεις να γνωρίζεις τον τόπο σου, τον κάθε τόπο που διασχίζεις.

 Ξέρεις, εκεί που δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να κάνεις όλα εκείνα που σε γεμίζουν και σε ωθούν στο να είσαι καλά και, εν τέλει, ικανοποιημένος από αυτή την περιήγηση.

Γνωρίζεις και όσα εσύ θες πραγματικά. Θες να ταλαιπωρείσαι; Θες να περιμένεις κάτι που δεν θα γίνει; Θες να νιώθεις ότι δεν χωρούν τα όσα κάνεις και νιώθεις σε μια ή σε περισσότερες καταστάσεις;

Ή μήπως θες, σε κάθε ταξίδι, η καλύτερη εκδοχή σου να είναι ο οδηγός σου και να δημιουργεί όλα εκείνα τα διαφορετικά, ίσως και κάπως παράταιρα, μηνύματα που εσύ θέλεις να δώσεις τελικά στο ταξίδι σου;

Είναι και φορές που ταξιδεύουμε χωρίς να έχουμε επίγνωση ότι είναι για να συλλέξουμε εικόνες, συναισθήματα και μαθήματα.

 Νομίζουμε ότι σκοπός μας είναι να φτάσουμε κάπου. Και μετά φτάνουμε και ή δεν είμαστε ευχαριστημένοι ή είμαστε αλλά κάποιοι άλλοι δεν είναι. Μπορεί, σπανιότερα, όλοι να είναι ευχαριστημένοι, αλλά αυτό μόνο σε ταινίες το έχω δει προσωπικά.

Και αν σκοπός δεν είναι να φτάσεις κάπου αλλά να φτιάξεις κάτι;

Και αν το έχεις φτιάξει ήδη και είναι ό,τι δεν περίμενες ποτέ σου να γίνει;

Και αν αυτό, το μικρό σου δημιούργημα (είτε είναι μια μαριονέτα από ξύλο, είτε ένα παραμύθι, είτε το ότι βρήκες την έκτη αίσθηση), δεν είναι τελικά κάτι μικρό και ασήμαντο, αλλά κάτι ουσιώδες για την δική σου ζωή;

Και αν αυτό που σε κάνει ικανοποιημένο άνθρωπο είναι που κατάφερες και το έφτιαξες;

Μπορεί να ήταν η δική σου εκδοχή ενός καραβιού, πάνω στο οποίο φαίνονται όλα όσα το ταξίδι σου έμαθε.

Ίσως μοιάζει με ένα παλιό αρχοντικό πλοίο, ίσως με ένα ξύλινο βαρκάκι. Ίσως να είναι περισσότερο φαντασμαγορικό.

Δείχνει, σε κάθε περίπτωση, την δική σου ιστορία.

Και αυτό είναι που, τελικά, έχει σημασία.

Η ιστορία που έχεις πάνω σου, μέσα σου και οι τρόποι σου να την αλλάζεις όσο συχνά εσύ θες και μπορείς.

Και η δυνατότητα να στρίβεις το τιμόνι, ή το κουπί, καθώς εσύ οδηγάς.

Μόνο προσοχή στους αντιπερισπασμούς. Καθώς είναι τόσο επικίνδυνοι, είναι πολύ πιθανό να σε φυλακίσουν σε κανένα ξερονήσι, να σου πάρουν το καράβι και να κάνουν ό,τι θέλουν με αυτό.

Και σε αυτές τις περιπτώσεις, σημασία έχει η μάθηση. Θα φτιάξεις νέο καράβι; Θα βρεις τρόπο να φύγεις από εκεί που κακώς πήγες;

Θα βρεις περισσότερο εύφορο έδαφος και ωραίο καιρό;

Θα ξέρεις ότι στις φουρτούνες εσύ είσαι αυτός που θα έχει καταφέρει να περάσει;

Θα πεις μπράβο στον εαυτό σου και σε όσους σε βοήθησαν έμπρακτα για αυτό το επίτευγμα;

Θα βγάλεις, επιτέλους, από την ζωή και από το ταξίδι σου, όσα και όσους σου κάνουν κακό;

Ή θα περιμένεις, να σου φέρουν την άνοιξη, τον προορισμό, την εμπειρία, την μάθηση, καταστάσεις που θυμίζουν Χαμένες Ατλαντίδες;

Η απάντηση δική σου.