Στο ύψος της ενσυναίσθησης

Θα φωνάζω, ακούς;

Μέχρι να σταματήσεις

Να διαδίδεις ειδήσεις

Εξωπραγματικές.

Φτιάχνοντας συνειδήσεις

Αποκόμματα, ρήσεις,

Ψήφους με παραλείψεις

Και καμμένες ευχές.

Το τραγούδι θα λέω

Αρχικό, τελευταίο

Μιας αλήθειας χωμενης

Σε παιδικές προσευχές.

Κι όταν θα έχεις ξυπνήσει

Θα έχεις δει 

Πως η Δύση

Απ' το ξημέρωμα απέχει

Ορισμένες στιγμές.

Όλοι έχουν να λένε

Μα να ακούσουν ξεχνάνε

Και θαρρούν πως πονάνε 

Μονάχα αυτοί.

Που πόνεσαν θυμούνται

Με μένος διηγούνται

Για τις μέρες εκείνες

Που ανήκουν στο χθες.

Και δεν συγχωρούν

Με πανό αγανακτούν

Για μεγάλη συγκυρία

Νοοτροπίας απότοκου.

Κάθε μέρα η ίδια,

Κάθε μέρα αλλάζει

Και το παιδί διαβάζει

Όσο πίνεις καφέ.

Το ραδιόφωνο παίζει

Η αλήθεια πονάει

Ρεπορτάζ που εχει πάει

Σε βίας εφέ.

Τι να κάνεις, μαθαίνεις.

Να αλλάζεις. Αλλάζω.

Κάθε μέρα κοιτάζω

Ιστορίες μικρές

Που λένε διηγήσεις 

Όχι για την πειθώ τους

Μα για το μυστικό τους

Ανθρώπων ανεπάρκειες.

Τι να κάνεις, έτσι είναι.

Όλοι μοιάζουν 

Μα κάπου

Ένα δίκιο πρεσβεύουν

Για να πουν το σωστό.

Χειροκρότημα, μπράβο

Και για άλλους κουράγιο

Που το έσκασε

Τρέχει 

Σε αποικίες παλιές

Ιστορίας παράπλευρες

Απώλειες.

Πολιτικές 

Και ηθικές

Μεγάλα "πιστεύω"

Και φόροι

Που να πληρώνεις δε θες.

Γιατί εν τέλει δε βλέπεις

Αλλαγές δίκαιες.

Και εγώ ακόμα φωνάζω,

Τραγούδι λέω

Μικρό.

Μα κάπου ελπίζω στο βάθος 

Να το ακούσεις κι αυτό.

Να καταλάβεις μια μέρα

Πως κάθε μία οπτική

Έχει αλήθεια μονάχα

Όπου το δίκαιο ζει.

Τι κι αν σαρκάζουμε όλοι,

Αν διαφωνούμε 

Σε ένα τραπέζι

Με ιδεολογία

Και περίσσειο κρασί;

Σαμπως νομίζεις πως έτσι,

Φιλοσοφώντας

Ή στη χειρότερη, φιλονικώντας,

Λύση απτή θα βρεθεί;

Πριν να μιλήσεις για άκου.

Πριν να διαδώσεις

Καλά να σταθείς.

Στα συναισθήματα κάποιου

Που δεν γνωρίζεις 

Πως ζει.

Αν του αρέσει που είναι

Διαφορετικός

Αν δε σε βλάπτει

Καθώς

Πέρνα ωραία ο καιρός.

Μα έχω γνώμη

Φωνάζεις

Λες κι η αλήθεια της πλάσης

Είναι χωμένη

Στις δικές σου μονάχα τις φράσεις

Που δεν αλλάζουν καθώς

Έχεις αξίες.

Και τι κάνεις;

Αντί να φτιάχνεις γκρεμίζεις

Και για τους άλλους ελπίζεις

Μοναχά το κακό.

Πως να πιστέψω μετά

Πως αγαπάς

Όταν βλάπτεις;

Λάθος ανθρώπων οι πράξεις

Διαστρεβλώσεων ευχές.

Κι αν οι άλλοι πονέσουν

Δε σε νοιάζει φοβάμαι

Και για σένα λυπάμαι

Γιατί στα αλήθεια δεν θες

Να συγχωρήσεις.

Και να τους δώσεις

Να καταλάβουν

Όσα πρεσβεύεις

Με ειλικρίνεια

Με όποιον τρόπο

Εσύ καλά ξέρεις.

Γιατί η επικοινωνία εν τέλει

Είναι αυτό.

Σεβασμός συναισθημάτων

Ελευθερίας ελιξίριο.

Όχι καταπίεση.

Όχι υποχρέωση.

Όχι διαστρεβλώσεις.

Όχι όσα περιμένεις 

Να σου δώσω, να μου δώσεις.

Δεν είναι τελικά

Και τοσο μεγάλο το χάσμα

Μεταξύ ελευθερίας, αγάπης, σωστής ενημέρωσης.

Και αν για εγκυρότητα ψάχνεις

Δες το βλέμμα, άκου τον Ρυθμό

Και βουτιά κάνε

Στης αλλαγής τον κλοιό.

Μα μην ξεχάσεις

Να μην χάσεις

Τον εαυτό σου.

Σε βωμό προσδοκιών

Γενεών πρακτικών

Που δε θέλησες να αρπάξεις

Γιατί είχες να αγαπήσεις

Όλα τα πλάσματα της πλάσης.

Και εσένα μαζί.

Και μια Κυριακή

Τολμάς να αγκαλιάσεις

Γατί ή σκυλί.

Ακόμα και τίγρη 

Το έχω δει, έχει γίνει!

Σε βιντεάκι βεβαίως 

Γιατί όλα από εκεί τα 

Ξεμπλέκω

Όσο σε έρευνες χωνομαι

Και σε τέχνες χορεύω.

Πόσο σπουδαίο θα ήταν 

Να αγκαλιαζόταν 

Ένα άγριο ζώο

Με ένα ακόμα πιο άγριο: εμένα, εσένα, εκείνον, αυτή;

Με εμάς.

Και να μας μάθει τον σεβασμό.

Τον χρειαζόμαστε γιατί

Έχουμε κάτι διαφορετικό.

Η τίγρης δεν μιλάει όπως εμείς.

Ούτε λέει σε άλλες τίγρεις

Ιδεολογικών εναυσμάτων 

Πρέπει έτσι να ζεις.

Όσο η φίλη αυτή επιτελεί 

Σκοπούς

Εσύ κάθεσαι και μπαρούφες λες

Άλλες τόσες ακούς.

Καθώς δεν νιώθεις.

Και θα φωνάζω, θα τραγουδάω,

Μέχρι να αντιληφθείς

Πως θα αγαπήσεις αν δώσεις

Όχι λεφτά

Όχι καταξίωση

Όχι εξουσία

Όχι δύναμη

Όχι ψήφο

Όχι προπαγάνδα

Όχι πειθώ

Όχι ξύλο

Όχι βία

Όχι διάκριση

Όχι ψέμα

Όχι καταπάτηση.

Αγάπη μόνο.

Μα έναν πόνο χαρίζεις διαρκώς

Κι εγώ χαζεύω τα χρώματα του ουρανού

Καθώς αλλάζει ο καιρός.

Εσύ δεν θα αλλάξεις,

Αν δεν το θελήσεις.

Έστω,

Θυμήσου τις δύσεις

Να τις εκτιμάς.

Να μην τις καταστρέφεις

Με κάθε είδους σκουπίδια

Πλαστικά και λέξεων στολίδια

Το δικό σου για να γίνει

Χωρίς το δίκιο σου να παρατάς.

Αν έχεις δίκιο

Θα φανεί.

Σε ένα βλέμμα

Και σε μια αγάπη

Ουσιαστική.

Κι όποιος ως δεδομένη

Την εκλάβει

Θα έχει χάσει

Την ομορφότερη

Του κόσμου 

Στιγμή.

Το λες και όνειρο

Δίχως σύνορα

Μόνο δύο τρεις αναμνήσεις

Στιγμές μες στον χώρο

Που έχεις τόσο πολύ ανάγκη

Για να μπορέσεις να ζήσεις.

Το λες και ανάσα

Το λες και παραμύθι

Το λες και αγκαλιά

Σε ένα παιδί

Που λατρεύει μαζί σου

Το παιχνίδι.

Όχι το άλλο, το ψεύτικο.

Ζητάει εσένα και όχι το ψέμα.

Θέλει αγκαλιές αντί για συμμορφώσεις

Χρειάζεται πρότυπα

Αντί για συγκρούσεις και εντυπώσεις

Και να ψηφίσει δε θέλει

Για ακόμα μια φορά

Να γίνει πελάτης

Να βγάλει λεφτά

Όχι επειδή έβαλε μπροστά την αλήθεια του

Αλλά γιατί ήξερε να φτιάχνει καλοστημένα παραμύθια

Που έπεισαν.

Μου είχε ευχηθεί η προγενέστερη γενιά κάποτε, σε κάτι γενέθλια, κάτι καλύτερο.

Το κάτι καλύτερο

Ήταν στα χέρια τους.

Ήταν στις λέξεις τους.

Στην αγκαλιά που επέλεξαν να μην δώσουν χωρίς αντίτιμο.

Δεν ήταν τελικά και τόσο καλό.

Ούτε αληθινό.

Μονάχα λίγο απογοητευτικό.

Αλλά τι να πεις.

Ζεις.

Και ένα ωραίο τραγούδι

Ακούς 

Για να ξανά ξεκινήσεις

Φυσικά 

Και αληθινά

Να ζεις.

Κι αν φωνάζω εγώ

Μην με ακούς.

Βγαίνε έξω και βόλτες κάνε

Οι στιγμές είναι ρευστές

Σε προσπερνάνε

Για αυτό άρπαξέ τες 

Και μη γυρεύεις

Επιβεβαίωση

Δικαίωση

Φανέρωση.

Όλα αυτά είναι στη φύση

Στην τέχνη

Στην αγάπη

Και στα όσα όμορφα ένιωσες.

Κι αν δε συγχωρησες

Σήμερα εδώ μαζί μου κάτι νέο έμαθες

Να είσαι ανεκτικός

Όχι από χαζομάρα

Ή αφέλεια

Μα από ανθρωπιά

Ακόμα και αν έχει έρθει τελικά

Του κόσμου η συντέλεια.

Στήριγμα πότε ήταν η τελευταία φορά που θυμήθηκες να είσαι;

Όχι για να πάρεις κάτι πίσω, μόνο γιατι είχες ανάγκη στα αλήθεια να αγαπήσεις τους άλλους όπως ήταν.

Με καμία πρόθεση να τους αλλάξεις.

Και κοίτα να δεις που αλλάξατε μαζί.

Λίγα στηρίγματα

Τα ντουβάρια έγιναν σε ένα σπίτι.

Ασφαλείας καταφύγιο.

Εσύ αποφασίζεις αν θα φύγεις και θα τα γκρεμίσεις όλα, αν θα μείνεις και θα χτίσεις, αν τελικά θες να κυλιέσαι μόνος σου κάτω χωρίς σκοπό, ψιθυρίζοντας παράπονα για έναν κόσμο που ποτέ σου δεν θέλησες.

Τότε, γιατί τον διάλεξες;;;

Δεν το δέχομαι, φίλε, να παραπονιέσαι όλη την ώρα.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί η ζωή είναι μικρή πολύ για να την χαραμίζω ακούγοντας το Χ και το Ψ του καθενός που έκανε την εξής αμαρτία: δεν αγάπησε αληθινά.

Κι αν στο είπε, μην τον πιστεύεις.

Απλώς παρατήρησε πως θα φερθεί στους αδύναμους.

Τότε θα ξέρεις αν στη ζωή σου έχεις στηρίγματα, ή σαθρές και σαπισμένες πλάκες που επιζητούν τροφή με το να ζουν παρασιτικά.

Μου είπαν κάποτε, που λες, για σταθερότητα. Και μου έδειξαν ότι θα την βρω με μερικά κομμάτια χαρτί και ωραία ρούχα.

Με ωραίο σώμα και ευτυχία επειδή έχω χαρτιά, υφάσματα και ιδεολογία. Και γλώσσα μεγάλη για να συνεχίζω την παραπληροφόρηση της περιορισμένης αποδοχής.

Δεν γνώριζαν για να μου μάθουν πώς η σταθερότητα ήταν τελικά τα στηρίγματα στην ζωή.

Ο εαυτός, οι αγαπημένοι, η αγάπη και το βίωμα.

Ακόμα, ναι, και οι ιστορίες που λέμε που έχουν μέσα κάτι καλό.

Μια ελπίδα ως μικρό μικρό τόσο δα μυστικό.

Όπως στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Ξέρεις τι είχε αυτή η ιστορία;

Θέληση.

Για το καλό και όχι για το καλύτερο.

Τόση ώρα μιλάω και ακόμα να βρω ποιο είναι το ρημαδι.

Στα βλέμματα που γελάνε επειδή τα αποδέχθηκαν όπως ήταν, τα στήριξαν όταν χρειάστηκε και τα παρακίνησαν σε μια ζωή γεμάτη με ελευθερίας άνεμο.

Ανεξαρτήτως κοινωνικών παραμέτρων του κώλου.

Αν θέλαμε κοινωνίες

Αρμονικά φτιαγμένες

Θα ήμασταν και αντάξιοί τους.

Δεν θα μας ένοιαζε μόνο

Το να έχουμε δίκιο.

Θα επιζητούσαμε απεγνωσμένα σχεδόν

Να μας πουν ότι έχουμε άδικο, για να μάθουμε κάτι καινούργιο.

Αλλά να μας το πουν 

Κοιτάζοντας στα μάτια.

Και λέγοντας αλήθειες.

Επειδή υπήρξαν τόσο δυνατοί

Και είχαν τόσο ισχυρή ενσυναίσθηση

Που κατάλαβαν αμέσως τις ανάγκες μας.

Αλλά που να βρεις άνθρωπο να θέλει να του πουν ότι κάνει λάθος;

Πόσο μάλλον πολιτικό.

Είναι όλοι σωστοί.

Είναι όλοι τέλειοι.

Και εσύ.

Εσύ.

Ε ακούς;

Ή μόνο λες όσα η φαντασία σου παρασκευάζει καθώς ήταν μικρή για να καταλάβει τα μεγάλα συναισθήματα;

Ακόμα μιλάει.

Και εγώ γράφω.

Για την απογοήτευση 

Του κόσμου που μας έδωσαν

Και που θα δώσουμε

Σε απογόνους

Χωμενους

Στον βωμό

Της εικόνας.

Αν είναι τυχεροί θα κάνουν διακρίσεις

Αν είναι άτυχοι θα υποστούν.

Και μόλις η φύση αντιδράσει

Σε όλο αυτό το μένος

Της αδικίας

Ίσως να μάθουν να ακούν.

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει

Μα τουλάχιστον ας μην κάνουμε ότι ξέρουμε τι θα γίνει.

Ή τι ισχύει.

Ή τι είναι όλοι οι άλλοι.

Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο να φτιάξουμε τους εαυτούς μας.

Για μιας ζωής επίτευγμα αυτό είναι αρκετό.

Κι ας μην είχε στο τέλος αστερόσκονη και παλαμάκια.

Τι να γίνει, πολλές φορές, για να είναι αλήθεια σημαίνει ότι δεν είναι φαντασμαγορική.

Τι, άλλο περίμενες να διαβάσεις;

Κρίμα. Ίσως αύριο μεθαύριο να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε, από άλλη θέση ο καθένας αυτή τη φορά.

Όπως στο σκάκι.

Να προσέξουμε όμως να μην αλληλοφαγωθούμε.

Με άγρια ζώα, τα πιο άγρια, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά.

Αυτή θα είναι μια ωραία δοκιμασία για την τέχνη μας και τον πολιτισμό μας.

Να δούμε κατά πόσο, ως άγρια ζώα, μπορούμε να σταθούμε στο ύψος της ενσυναίσθησης.

Και η ζωή συνεχίζεται, με ή χωρίς τη γνώμη μου. 

Αυτό λοιπόν είναι το πιο σπουδαίο.

Και καλό είναι να το γνωρίζω και να το γνωρίζεις και εσύ για μένα, αν θες να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο.

Όσο για σένα... Εσύ ξέρεις, φίλε.

Θα κάνεις καλό, θα κάνεις κακό;

Μάθε να ορίζεις, αν το θες, με πυξίδα που δεν στοχεύει σε αποικιοκρατία. Και σε σχέσεις διακρατικές αλλά και διαπροσωπικές, που στηρίζονται σε αυτήν. 

Στο ποιος το έχει πιο μεγάλο, ρε παιδί μου.

Και ο αγώνας για επιμήκυνση, συνεχίζεται...