Επόμενη Πίστα

Ξεκινήσαμε να παίζουμε ένα παιχνίδι. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Κανένας μας δεν ήξερε τους κανόνες ή τους τρόπους που το παιχνίδι αυτό θα μπορούσε να παιχτεί. Σκοπός, υπόρρητος μα και εξίσου εμφανής, ήταν να σμιλευτούν νέοι κανόνες σύμφωνα με τις ανάγκες των παικτών.

Υπήρχαν πόροι, κάτι αντίστοιχο με τα ενεργειακά φορτία των παικτών των ψηφιακών παιχνιδιών. Υπήρχαν και εμπόδια, όπως σε κάθε τέτοιο εγχείρημα που σέβεται τον εαυτό του.

Μόνο που η δική μας η περιπέτεια δεν ήταν ψηφιοποιημένη, είχε ως προϋπόθεση την φυσική παρουσία και την αλληλεπίδραση.

Δόθηκε στον κάθε ένα μας μια φωτογραφική μηχανή, η πιο απλή που υπάρχει. Ήταν στο χέρι μας και προσωπικά αλλά και συλλογικά να εξελίξουμε την τεχνολογική πρόοδο και να μειώσουμε τα κόστη για εμάς και ταυτόχρονα για τους άλλους.

Οραματιζόμασταν, τουλάχιστον στην ομάδα στην οποία εγώ συμμετείχα, μια στιγμή στο μέλλον που θα μπορούσαμε να βγάζουμε τις πιο πραγματικές φωτογραφίες, άφθαρτες από την περατότητα του χρόνου και των δυσκολιών.

Στις εικόνες μας θα δείχναμε την αλήθεια. Την αλήθεια μου, σου, του, της, των, μας και πάει λέγοντας. Και στο τέλος θα έβγαινε ένα συμπέρασμα, καθολικό, που θα απαρτιζόταν από πολλές επιμέρους πληροφορίες. Αληθινές, όμως, όχι από τις άλλες, τις θολές, τις υπερφωτισμένες, από την λανθασμένη γωνία, κατεστραμμένες. Ούτε από ορισμένες που θα έδειχναν έναν κόσμο μαύρο και αραχνο, μια επικοινωνία λειψή και θα μας έχριζε ως εναλλακτικά ταλέντα, τους λεγόμενους φωτορεπόρτερ με το μη αντιπροσωπευτικό καλλιτεχνικά υλικό.

Ήμασταν ελεύθεροι να δείξουμε ό,τι θέλουμε, να παρατηρήσουμε ό,τι μας αρέσει ή μας τραβά την προσοχή, και να παρουσιάσουμε το τελικό αποτέλεσμα σε λίγους και εκλεκτούς ή στον κόσμο όλο, ανάλογα με τους πόρους που ο καθένας κατείχε.

Οι πόροι ήταν φτιαγμένοι για να ταυτίζονται, μέσω ενός σταδίου ένωσης (δες το σαν πίστα παιχνιδιού), με τις αντοχές μας να αλληλεπιδρούμε αποτελεσματικά.

Σίγουρα έπαιζε ρόλο στο παιχνίδι αυτό η εξισορρόπηση ποσότητας και ποιότητας αλλά και πάλι, στο χέρι μας ήταν το ποιον δρόμο θα διαλέγαμε τελικά.

Άλλοι πήγαιναν για τα πολλά και θεωρούσαν ότι ο τρόπος να κερδίσουν θα ήταν να μαζέψουν πόρους, χωρίς να τους νοιάζει αν είναι κλοπιμαίοι, για να δείξουν ότι έχουν πολλές αντοχές. Ότι, τελικά, είναι επιτυχημένοι και τα έχουν όλα.

Άλλοι προτιμούσαν τα λίγα και μάθαιναν να κινούνται με όση ενέργεια ήδη κατείχαν, αργά να σταθερά, κερδίζοντας από λίγο σε κάθε περίσταση.

Υπήρχαν και ορισμένοι που τους άρεσε να ελίσσονται από πίστα σε πίστα, για να αποκομίσουν από αυτήν ό,τι πόρους τους ήταν πραγματικά χρήσιμοι. Τα κριτήριά τους ήταν ποιοτικά και είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την χρησιμότητα και την κάλυψη πραγματικών αναγκών, αντί φαντασιακών που συχνά μπορούν σε αυτό το παιχνίδι να προκύπτουν για λόγους κέρδους ορισμένων ομάδων.

Υπήρχαν, που λες, ομάδες, που έτειναν να θεσπίζουν πραγματικότητες. Έβλεπες δέντρα και σου έλεγαν ότι είναι σπίτια. Σε παραπλανούσαν καθώς πάντα είχαν να κερδίσουν από την παραπλάνηση.

Ήταν και ομάδες που σκαρφάλωναν στα δέντρα για να λάβουν καρπούς. Και μετά εξασφάλιζαν πόρους. Όμως τους έχαναν ξανά, καθώς έδιναν σημασία στους παραπλανητές και το άγχος τους εξουθένωνε.

Από την μικρή μου εμπειρία ως παίκτρια έμαθα πως αν μάθεις να αγνοείς όσους παραπλανούν για ποσοτικά αίτια και σκοπιμότητες, μπορείς να εστιάσεις καλύτερα στους ποιοτικούς σου πραγματικούς άθλους.

Κάνε λίγο εικόνα την κατάσταση μέσω ενός παραλληλισμού: Ο Ηρακλής ξεκινάει για να διεκπεραιώσει τους δώδεκα άθλους γιατί έτσι είναι να γίνει, για αυτό είναι φτιαγμένος και προετοιμασμένος. Πάνε τότε οι παραπλανητές και του λένε: «Αρχικά φιλαράκο ποιος νομίζεις ότι είσαι. Ηρακλής και αηδίες. Που έγινες και ήρωας μυθολογικός. Κατά δεύτερον, οι άθλοι σου δεν είναι σημαντικοί, χάνεις τον χρόνο σου και σε λυπόμαστε. Έλα εδώ μαζί μας να δεις τι ωραία που είναι να ζεις χωρίς τους άθλους».

Απαντούσε ο Ηρακλής: «Καλά ρε σεις και πως μπορείτε να ζείτε χωρίς άθλους;»

Του έλεγαν τότε για τις περιπέτειες που είχαν κληθεί να περάσουν και οι ίδιοι αλλά και για την απόφασή τους να σταματήσουν να αγωνίζονται και να αρχίσουν να εξασφαλίζονται.

Εκείνος, ακούγοντάς τους και συμβουλεύοντάς τους, τους χάριζε μερικούς ποιοτικούς πόρους. Και μετά εκείνοι, τους έπαιρναν και τους έκαναν ποσότητες και έλεγαν στον Ηρακλή «Α ρε άθλιε, έχασες το παιχνίδι!» ενώ ο Ηρακλής συνέχιζε να περπατάει για να πάει στο επόμενο επίπεδο δοκιμής και μάθησης.

Ο Ηρακλής ήταν φτιαγμένος και προετοιμασμένος να περάσει τους άθλους.

Εγώ, πάλι, είχα έρθει εδώ για να δείξω την τέχνη των συναισθημάτων μέσω εικόνων, λέξεων και πράξεων. Μερικές φορές το έκανα και μέσω μουσικής, αλλά δεν ήταν τόσο μεγάλο το ταλέντο για να με κρατήσει εκεί, άσε που ήθελε και να κάνω ποσότητες κάποιες ποιότητες, πράγμα που δεν θα ήταν χρήσιμο για μένα στην παρούσα φάση. Ίσως να την άφηνα την μουσική για τις ώρες επαναφόρτισης, ανάπαυσης, πως το λένε. Γιατί, για να παίξω, έμαθα ότι χρειαζόμουν και αυτήν.

Τέλος πάντων, άρχισα διστακτικά να τραβάω φωτογραφίες τα τοπία, τις σιλουέτες, σπανιότερα τις εκφράσεις και να κάνω ποιήματα τις λέξεις. Έγραφα που και που αμπελοφολοσοφίες για να μπορώ να ρωτάω τον εαυτό μου για διάφορα θέματα σε σχέση με τους παραπλανητές και να είμαι μόνιμα σε μια εγρήγορση να τους αποφύγω.

Δεν ήθελα να μαζέψω ποσότητα, αλλά υπήρχαν και φορές που ξόδευα άσκοπα πόρους για να φωτογραφίσω όσους δεν θέλησαν ποτέ να φωτογραφηθεί η αλήθεια τους.

Και όμως, τους έβγαλα να παριστάνουν κάτι. Και στην ματιά τους, στο χαρτί που είχα φυλάξει, φαινόταν η αδυναμία τους να μπορέσουν να φανερώσουν όσα πραγματικά ήταν.

Για μένα αυτό το κριτήριο, της αλήθειας των συναισθημάτων κατά την επικοινωνία στο παιχνίδι, ήταν σημαντικό.

Κάποιους τους είχα ως συμπαίκτες και τους μάθαινα καλύτερα. Μου χάρισαν απλετους πόρους και άξιζε η συνεργασία μαζί τους γιατί η ποιότητα των όσων μοίραζαν σε όλο τον κόσμο όχι μόνο σε μένα μπορούσε να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο.

Άλλοι εχριζαν τους εαυτούς τους ως αντιπάλους, χωρίς εγώ να έχω πρόθεση να γίνω αντίπαλος.

Άκου, τώρα, τι έκαναν.

Έρχονταν και με έβγαζαν φωτογραφίες όσο αγωνιζόμουν περνώντας από τους δικούς μου άθλους, τις θολωναν, τις παραποιούσαν, τις στόλιζαν και με το πιο άθλιο ποίημα που άκουσα ποτέ μου και έλεγαν πως αυτός είναι ο αγώνας μου.

Την τέχνη μου δεν κατάφεραν ποτέ τους να την δουν, γιατί δεν τους ένοιαζε κιόλας, δεν ενδιαφέρονταν για φιλία και συμπόρευση μαζί μου σε αυτό το παιχνίδι, αλλά για άντληση πόρων ώστε να εμπλουτίσουν την ήδη άδεια τους συλλογή.

Και, ξέρεις γιατί λέω άδεια;

Γιατί κέρδιζαν πολλά κάθε μέρα, αλλά με ορισμένα συναισθηματα τοξικά για την κοινωνία και για τον εαυτό τους, έκαναν αυτό που λέμε βλάβη στο ίδιο τους το σύστημα.

Κάθε μέρα κέρδιζαν μα κάθε μέρα ήταν άδειοι και αυτό συνέβαινε γιατί έτρωγαν οι ίδιοι όσους πόρους είχαν με προσοχή συλλέξει.

Βρήκα, στο τέλος, ποιο είναι το μυστικό σε αυτό το παιχνίδι για να έχει κανείς πόρους σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.

Η διατήρηση της σκέψης.

Η εξέλιξη των συναισθημάτων.

Η μάθηση.

Γιατί, είτε θελήσαμε ποσότητα, είτε ποιότητα, αυτό που μας έκανε μοναδικούς σε αυτό το παιχνίδι, ήταν το πώς νιώσαμε. Και αυτό είναι τόσο τάση όσο και μάθηση.

Τελικά καταφέραμε να φτιάξουμε κόσμους διαχωρισμού. Αλλά παρουσίαζε ως φυσιολογικά και ως προσοδοφόρα ο ένας και άλλα ο άλλος.

Και όλα αυτά από φόβο για απώλεια πόρων.

Και, τελικά, αυτό που ο καθένας είχε να δείξει και να συνεχίσει να αντιπροσωπεύει ως το τέλος, μέσω της αυτοβελτιωσης, ήταν η τέχνη του. Σε όλα τα επίπεδα.

 Ειδικά σε σχέση με το τι πόρους χάριζε στους συμπαίκτες του χωρίς να θεωρεί κανέναν τους βάρος.

Εξάλλου, ήταν μέρος του ίδιου συστήματος.

Θα σου πω όμως κάτι: Αν έστω ένας φέρει τοξίνες στο παιχνίδι, τότε δεν μπορείς να τον νιώθεις δικό σου. 

Το μικρόβιο της διαβολής έχει ήδη αρχίσει να μολύνει την κοινωνία του παιχνιδιού.

Το ποιος βγαίνει κερδισμένος τελικά, αυτός που συνεχίζει να λέει τις ιστορίες του και να φροντίζει τον εαυτό του και όσους κάνουν ακόμα καλό γιατί έτσι ένιωσαν ότι όφειλαν, ή εκείνος που ανακυκλώνει πόρους παρασιτικά γιατί δεν εχει την δύναμη να κάνει αλλιώς, θα φανεί στην τελευταία πίστα.

Προς το παρόν, πάμε εκεί που μας πάει, εκεί που μας πήγαμε, σε ίσα διαλέξαμε.

Και όποιος θέλει να παίξει μαζί μας δεν εχει παρά να μας γνωρίσει σύμφωνα με την τέχνη που φτιάξαμε.

Αυτή της ζωής μας, που την σμιλεύσαμε εμείς. Και του πολιτισμού μας που είναι το σύνολο όσων μας αντιπροσωπεύουν.

Πως θα γίνει αυτό; Με επισκευή, ίαση, όχι με κατηγορίες.

Δεν μας νοιάζει εν τέλει ποιος έφταιξε, ποιος έπαιξε σωστά και ποιος λάθος, καθώς το σωστό και το λάθος διαφέρει στον καθένα μας.

Μας νοιάζει, όμως, το να μάθουμε να προσαρμόζουμε τις κάμερές μας στην αλήθεια των όσων φωτογραφίζουμε, τις λέξεις μας, στην αλήθεια των όσων οι άλλοι νιώθουν και είναι και την συμπεριφορά μας στο κοινό κέρδος αντί για την προσωπική, άκρως προσωρινή και φθαρμένη ανατροφοδότηση αυτοφαγωμένων πόρων.

Την ευθύνη που ο καθένας έχει να αποδώσει στον εαυτό του ως παίκτη και στην ομάδα του, να την δώσει εκεί που πρέπει, όχι να την εκτονώνει αλλού για να καλύψει τα κενά.

Και αν χρειάζεται βοήθεια, να την ζητήσει αντί να λέει πως έκανε κακό, εβλαψε, για να σώσει τους άλλους επειδή αυτός δεν ήταν ο παραπλανητής. Ήταν ο ήρωας.

Και έτσι έγραψα αυτό το παραμύθι, γιατί είδα στις πίστες στις οποίες έμαθα να ελισσομαι Ηρακλήδες μα και ψεύτικους δήθεν ήρωες ή ηρωίδες.

Λυπήθηκα, τους άφησα μερικούς πόρους για να έχουν κάτι να χαρούν προσωρινά και έφυγα για να συνεχίσω το ταξίδι μου με όσους ήξεραν να αυτοπροστατεύονται και να μην γίνονται βλαπτικοί.

Ίσως, έτσι, τα όσα είχαμε οραματιστεί να πραγματοποιηθούν και να πάψουν να λένε τους στόχους και τις στρατηγικές μας, τη δουλειά μας και την τέχνη μας, άσκοπα όνειρα.

Και κάπου εδώ η ιστορία αυτή τελειώνει. Είτε είσαι έτσι είτε αλλιώς σου εύχομαι με όλη μου την καλή πρόθεση κάθε βράδυ να κοιτάς και να μαθαίνεις ποιος είσαι, ώστε να μπορείς να φανερώσεις την ωραιότερη πραγματική σου ιστορία.

Και να μην κερδίσεις θα κάνεις όμορφο το παιχνίδι.

Δεν σου αρκεί;