Πάει καιρός

Πάει καιρός

Ο κόσμος μικρός

Με πιθανότητες

Γεμάτος όμως

Και οι εκδοχές

Πάρα πολλές

Για το ίδιο συναίσθημα

Που θέλεις να θες.

Αρκεί εσύ να βρεις

Αυτές που ποθείς

Και να χωράς πάντα

Στους κόσμους που ζεις.

Όσα εσύ βλέπεις

Είναι μικρά

Η αλήθεια μεγάλη

Μα πολύ μακριά.

Ή όχι και τόσο,

Να κοίτα ψηλά

Σε αστέρια που υπήρξαν

Για μια στιγμή

Τόση δα.

Μετά δες την σκέψη,

Ένα αίσθημα απτό.

Και περιεργάσου

Όσα ζεις και όσα ζω.

Στον νου μας οι σκέψεις

Στον νου η οπτική

Και όλοι ρωτάμε

Τους άλλους

"Γιατί;"

Νομίζω, ζητάμε,

Αυτή τη στιγμή

Που θα είμαστε ελεύθεροι

Δημοκρατικοί

Σε κόσμους αγάπης

Μη ιδανικής

Που σαν πλάσμα του κόσμου

Θα μάθεις

Επιτέλους

Να ζεις.

Και αν λες πως δεν θέλεις

Ή πώς δεν μπορείς

Πως είσαι ανώτερος

Γιατί έτσι ήδη ζεις,

Για κάτσε και σκέψου

Λιγάκι σοφά.

Ο καλός ο Θεός σου

Δεν βοηθά

Τα μικρά

Απροστάτευτα ζώα

Που βρίσκουν την άκρη

Για όσο διαρκεί

Μια ζωή, ένα δάκρυ;

Κι εσύ από την άλλη,

Προσέχεις, μιλάς,

Ακούς και ελπίζεις

Να ακουστούν

Όσα αγαπάς.

Μα κάτι πάει λάθος

Σε περιορισμούς

Που δεν τους λες δίκαιους

Ούτε φυσικούς.

Τους λες κατασκευάσματα

Σκέψης λειψής

Που μόνο αν στη δική της

Θέληση προσαρμοστείς,

Ίσως να σ'ακούσουν

Ίσως να σου πουν

Αλήθειες που νιώθουν

Πως μπορούν

Να μοιραστούν.

Μα θέλει διαύγεια

Όχι σκέψης,

Ψυχής.

Ενέργειας και δύναμης

Μοναδικής

Σε κάθε πλάσμα.

Κι αν σε κουράζει

Το δικό μου αυτό άσμα

Τότε καλύτερα

Τρέξε να βρεις

Ο κόσμος στα αλήθεια

Τι είναι

Αν μπορείς.

Μια γνώμη μονάχα 

Εγώ θα σου πω.

Πως είναι επιλογή

Εξέλιξης

Για το τι κόσμο θέλω 

Επιτέλους 

Να δω.

Για αυτό μη μιλάς

Και αν πεις, πρώτα νιώσε.

Και πριν να δεις τι έμεινε

Για να πάρεις

Για να δείξεις

Για να επενδύσεις

Πρώτα δώσε.

Και αν κάνεις αυτό

Το μικρό σου το δώρο

Τον σεβασμό

Την αγάπη

Στον κόσμο

Ίσως να πάρεις 

Περισσότερα

Από όσα ποτέ σου

Είχες τολμήσει

Να αισθανθείς

Πως θες.

Νέες εκδοχές.

Που ξεχωρίζουν.

Κάποιοι τις θαυμάζουν

Άλλους τους φοβίζουν.

Και με αυτον τον τρόπο

Την επιλογή

Είμαστε όλοι μοναδικοί

Σε κόσμους

Με διάκριση,

Με βία πολλή,

Με απομόνωση

Και εικονική

Εκδοχή

Των όσων αγαπήσαμε

Ή και μισήσαμε.

Εν τέλει διαλέγουμε

Που θα δημιουργήσουμε,

Με ποιους και πως.

Απλά, να, για κάποια πλάσματα

Ο δρόμος είναι περισσότερο δύσκολος.

Γιατί τα εμποδίζει ο πόλεμος

Που ως τώρα, 

Στους κύκλους της Ιστορίας μας

Υμνήσαμε.

Η τελειοθηρία των κατακτήσεων, σε διαπροσωπικό και σε ευρύτερο πλαίσιο.

Το έγκλημα με διαφορετική στολή κάθε φορά.

Εσύ κι εγώ να λέμε τι κέρδη έχουμε αντί για το τι θέλουμε να προσφέρουμε. Ή αν δεν προσφέρουμε,

Να φτιάξουμε.

Στην επιφάνεια στεκόμαστε 

Και μας νοιάζει μόνο αυτή

Ενώ, δες, το σύμπαν είναι πολύ πιο μεγάλο από εμάς

Και λάμπει

Στα μάτια μας έστω,

Χωρίς να λέει λέξη.

Και εκεί, στο να μη λες λέξη, είναι το αληθινό νόημα, που ανακυκλώνεται στον πραγματικό κόσμο, σε άλλες θέσεις κάθε φορά, είτε τώρα, είτε τότε, είτε εδώ είτε εκεί.

Ενέργεια.

Σε λίγες στιγμές.

Πάει καιρός.

Και ο κόσμος τεράστιος.