Χτίσιμο και γκρέμισμα της ματιάς μας

 Είναι οι άνθρωποι που κοιτάζουν το σύνολο και είναι και εκείνοι που γοητεύονται από τις λεπτομέρειες.

Όπως και να έχει όμως, με οποιονδήποτε τρόπο και αν κρίνει κανείς μια κατάσταση, μια επικοινωνία ή ένα άλλο πλάσμα (αν είναι αρκετά έξυπνος θα σού πω και για αυτοκριτική), είναι η ματιά του που τον κάνει να ξεχωρίζει.

Αναρωτιέμαι, συχνά, ως που φτάνουν τα όρια της κριτικής.

Ο καθένας μας από μέσα του λέει ό,τι θέλει και μάλιστα τις περισσότερες φορές οι πιθανότητες λένε πως κάνει λάθος.

Είναι, τελικά, μόρφωση, το να μπορεί κάποιος να ελέγχει αυτά που λέει;

Το να ξέρει πως να τα πει, ώστε αντί να βλάπτει να είναι ωφέλιμος (ναι, ακόμα και με όσους ή όσες στο τέλος της μέρας μπορεί και να αντιπαθεί!);

Το να φτιάχνει αντί να γκρεμίζει, επειδή δεν έχει ανάγκη από γκρεμίσματα;

Βλέπω εκείνα τα παιδιά. Γκρεμίζουν τον πύργο με τα τουβλάκια και γελούν.

Χαριτωμένα.

Παρατηρώ και τα άλλα παιδιά εκεί δίπλα που ενοχλούνται από αυτόν τον άσκοπο θόρυβο.

Είναι λεπτά τα όρια. Δεν μπορείς να στεναχωρήσεις εκείνον που παίζει, που έτσι απλά και αυθόρμητα διασκεδάζει με το γκρέμισμα, αλλά δεν μπορείς να αδικήσεις και όποιον βρίσκεται εκεί κοντά και κινδυνεύει να του έρθει κανένα τούβλο στο κεφάλι. Στην χειρότερη. Στην καλύτερη θα μου πει ότι το πονάει το κεφάλι του από τον θόρυβο.

"Παίζουμε κάτι όλοι μαζί;"

Όποιοι και αν είμαστε, όπου και αν εστιάζουμε.

Ίσως έτσι, τελικά, να καταφέρουμε να μάθουμε πως είναι το να μοιράζεσαι.

Γιατι για να μοιραστείς πρώτα καλείσαι να αποδεχθείς, να σεβαστείς και να καταλάβεις τα όρια των άλλων πλασμάτων που βρίσκονται μαζί σου στο δωμάτιο.

Και αντί να εστιάσεις στην προσωπική σου άμεση ευχαρίστηση, να μάθεις να είσαι ενεργό μέλος μιας ενεργής ομάδας με κοινούς σκοπούς.

Είτε συμπαθούν όλοι όλους, είτε απλά συνυπάρχουν.

Το μαγικό όταν βρίσκεσαι σε έναν τέτοιο χώρο είναι οι δυνατότητες που σου δίνονται. Να είσαι όποιος θες και να εστιάζεις όπου θες. Να αλλάζεις την ματιά σου μέσω της σύμπραξης.

Να μπορείς να αξιολογείς εσένα και την ομάδα τακτικά.

Και στο τέλος, πριν δεις το σύνολο, να γνωρίζεις απ' έξω και ανακατωτά όλες τις λεπτομέρειες.

Έλεγα, παλιότερα, πως γνώριζα έναν συγγραφέα. Αλλά έκανα λάθος.

Με ένα βιβλίο δεν μπορούσα να τον ξέρω. Έτσι διάβασα τα πιο πολλά.

Και ακόμα νιώθω πως δεν γνωρίζω ένα μεγάλο ποσοστό των έργων του.

Αυτό είναι καλό.

Γιατι αν συζητήσω για αυτό το θέμα με κάποιον που είχε παρόμοια εμπειρία, ίσως και να μάθω κάτι παραπάνω για το θέμα αυτό.

Δεν είναι μόνο οι δικές μου οι λεπτομέρειες που συνθέτουν τον κόσμο.

Ούτε μόνο τα δικά μου σύνολα.

Και αυτό είναι καλύτερο. Εγώ μπορώ να είμαι σίγουρη μόνο για την δική μου ματιά και για τις λεπτομέρειες και τα σύνολα που την αλλάζουν καθημερινά.

Θέλει αγώνα για να γνωρίζεις τις λεπτομέρειες και τα σύνολα της ματιάς σου αλλά και ότι αυτά όλα θα αλλάζουν τακτικά μέσω του χτισίματος και, ενίοτε, του γκρεμίσματος.

Αλλά όλα για σκοπούς.

Αν είναι και κοινοί, ακόμα καλύτερα.