Έρωτας και παιδικότητα: Καλό ή κακό;

Άκουσα κάπου σήμερα να λένε πως "ο λόγος που συνήθως ερωτευόμαστε, είναι που επιζητάμε την εκπλήρωση ελλείψεων που μας άφησαν παιδικά τραύματα".

Σύμφωνα με την ομιλούσα, αναζητώντας κανείς την διαπροσωπική επικοινωνία που του προκαλεί σωρεία συναισθημάτων και μάλιστα έντονων, προσπαθεί ενδόμυχα να καλύψει παιδικά τραύματα. Στην ουσία, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, επικρατεί το παιδί μέσα σε κάθε άνθρωπο που ενδίδει σε σχέσεις που του καλύπτουν κάποιες σκέψεις, ανησυχίες και, κυρίως, συναισθήματα. Ιδίως τα ανεπίλυτα.

Παραθέτοντας αυτές τις κοινές, θα λέγαμε, διαπιστώσεις περί τραύματος και επιζήτησης της επίλυσής του μέσω του έρωτα, ρωτάει στο τέλος: Γιατί, λοιπόν, να μην μείνει κανείς μόνος για να λύσει τα θέματά του; Γιατί να επιζητά παρέα για να κάνει κάτι τέτοιο;

Θα προσπαθήσω, εδώ, να απαντήσω.

Δεν είναι κακό το να προσπαθεί κάποιος να λύσει τα παιδικά του τραύματα μόνος, όπως δεν είναι κακό και το να τα λύσει με την βοήθεια ειδικού. Μπορεί να παρακολουθεί βιντεάκια ψυχολόγων, να κάνει online συνεδρίες, να συμμετέχει σε ψυχοεκπαιδευτικές ομάδες για αυτό το θέμα, να διαβάζει βιβλία.

Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή, αυτή της επίγνωσης. Που σημαίνει, ναι, να λύνεις τα προβλήματά σου με παρέα, είτε αυτή η παρέα είναι φίλοι είτε έρωτες, αλλά με γνώση των λόγων που επιλέγεις αυτήν την εκδοχή επίλυσης.

Μπορεί, με καλή επικοινωνία, οι άνθρωποι της ζωής σου να μπορούν να σε βοηθήσουν.

Τέλος, να προσθέσω, πως η βοήθεια δεν σημαίνει να κάνεις το παιδί που έχεις μέσα σου να βγάλει τον σκασμό.

Σημαίνει να το κάνεις (να το κάνετε) να γελάει ξανά, όπως πριν το οποιοδήποτε τραύμα.

Το να έχεις αυθορμητισμό και παιδικότητα δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά δύναμης. Για παράδειγμα, το να βοηθάς. Το να συγχωρείς. Το να παίζεις. Το να τραγουδάς. Να γελάς. Να αγκαλιάζεις. Να φλερτάρεις. Να ζωγραφίζεις. Να σε προσέχεις. Να τους προσέχεις.

Ένα παιδί, τελικά, μπορεί να πετύχει πολλά περισσότερα από ότι ένας μεγάλος, αν έχει γνώση και επίγνωση αρχικά, του πως λειτουργεί η επικοινωνία και κατά δεύτερον του πως λειτουργούν οι σχέσεις.

Και αν αφαιρέσουμε από την εξίσωση τον παράγοντα το παιδί μέσα μας, μας κάνει κακό στην πρόοδο τότε τα πράγματα γίνονται πιο απλά.

Αν καταφέρεις και λύσεις τα προβλήματά σου με φυσικότητα, αυθορμητισμό και, ιδίως, με αγάπη, τότε και μόνο τότε έχεις μάθει τον εαυτό σου καλά.

Και το παιδί και τον ενήλικα.

Είτε λοιπόν, είσαι μόνος, είτε με παρέα, αυτό που έχει σημασία είναι να γνωρίζεις καλά τις ανάγκες σου και τους τρόπους με τους οποίους θα τις διεκπεραιώνεις ανάγοντάς τις σε μικρές συνήθειες.

Κι αν γελάσεις από χαρά γνήσια, ίσως να θυμηθείς πως, τα παιδικά χρόνια δεν χαρακτηρίζονται μόνο από τραύματα, αλλά και από την τόλμη να σηκωθείς και να συνεχίσεις.

Το πάθαινα συνέχεια με το ποδήλατο.

Πτώση, άνοδος, πορεία.

Και κάπως έτσι, η ζωή συνεχίστηκε και κάποιοι αντιλήφθηκαν πως είναι όλα θέμα κατάρριψης στεγανών σκέψης και θάρρους για αυτογνωσία με όποια πρόκληση αυτό προϋποθέτει.

Ακόμα και αν αυτή η πρόκληση είναι ο έρωτας. Με μοναδική ένσταση εδώ, την επίγνωση του ποιοι είμαστε και τι, τελικά, ζητάμε, όπως και του τι διατιθέμεθα να μοιραστούμε.

Για παράδειγμα, στο νηπιαγωγείο τα παιδιά δεν θέλουν πάντα να μοιραστούν τα παιχνίδια. Όταν, όμως, τελικά, μαθαίνουν να το κάνουν αυτό, αντιλαμβάνονται την ομαδικότητα και αυτό δεν είναι κακό. Ούτε το ότι χαίρονται.

Άλλο, επομένως, η παιδικότητα του ενθουσιασμού και άλλο η ανωριμότητα του εγωισμού που, ναι, υπήρχαν και τα δύο όταν ήμασταν παιδιά, υπάρχουν ακόμα.

Σημασία, στο τέλος, έχει, να νιώθεις άνετα με την ελευθερία των επιλογών σου, σε σχέση με σένα και σε σχέση με την αγάπη σου και την αγάπη εκεί έξω.

Άρα, δεν γλιτώνεις κόπο και μιζέρια με το να ερωτευτείς, αντιθέτως, μαθαίνεις να καταρρίπτεις στεγανά και να συνυπάρχεις σε συνθήκες άνεσης.

Τα προβλήματα στα οποία αναφέρεται η κοπέλα είναι επικοινωνιακά. Αφορούν την μη αντίληψη της ευάλωτης κατάστασης της καταπόνησης της προσήλωσής σου στον έρωτα.

Αυτό είναι νέο πρόβλημα και δεν πηγάζει από το τραύμα, αλλά από την εμμονή στο να μένουμε σε ψυχοφθόρες σχέσεις αντί να επιλέγουμε προσοδοφόρες που θα μας ωθούν στην κοινή βελτίωση.

Δεν έχει να κάνει με τον έρωτα ως έρωτα, αλλά με τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα της έκφρασης αυτού.

Μπορείς, εν τέλει, βάσει αυτής της λογικής, να είσαι ο ίδιος άνθρωπος, το ίδιο παιδί, ο ίδιος ενήλικας, σε περιβάλλοντα και σε σχέσεις που σε φθείρουν και σε χώρους και σε διαδράσεις που σε παρακινούν.

Το να νιώθεις εσύ άνετα δεν είναι περιοριστικός παράγοντας.

Αν μη τι άλλο, έχουν περάσει δεκαετίες από την εποχή του Σίγκμουντ Φρόιντ και έχει αποδειχθεί μέσω, τόσο της ψυχολογίας του συμπεριφορισμού (ερέθισμα που προκαλεί αντίδραση) όσα και των πολιτισμικών ερευνών το ότι η κριτική επιλογή είναι η λύση σε κάθε περίπτωση και όχι η αλλαγή των εσωτερικών αναγκών.

Μυούμαστε, μέσω καλών για εμάς επιλογών, στην συνήθεια, την επανάληψη, την ρουτίνα. Και στο σημείο αυτό συμφωνούν τόσο ο Αριστοτέλης όσο και οι εκπαιδευτικές θεωρίες και οι πρακτικές στην εκπαίδευση.

Αν εσύ, σχεδιάζεις, από τις πολλές επιλογές, να διαλέξεις την πιο ταιριαστή και αν, επιπλέον, ξέρεις πότε να φεύγεις, τότε, και το παιδί θα χαμογελάει και ο ενήλικας και με τα πολλά θα ζεις ελεύθερα.

Θα μου πεις, τελικά, προς τι όλο αυτό;

Προς αποφυγήν επιλογής της μοναξιάς ως εύκολης λύσης.

Η ανθρώπινη υπόστασή μας, ωστόσο, εκεί μας οδηγεί όταν νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, αρα, τα λύνουμε μόνοι, πάμε δε ειδικούς, ή κολλάμε σε τοξικές σχέσεις.

Άρα, μήπως το ζήτημα είναι τελικά επικοινωνιακό;

Κάπου εδώ, το παιδί λέει στον ενήλικα να βγάλει τον σκασμό και πάει να παίξει γιατί του αξίζει ρε συ.

Au revoir.