Στάμπα, μα τι στάμπα

 

Συναρπαστικό το να τραβάς φωτογραφίες σε τραπέζια γάμων φορώντας φόρμα συνδυασμένη με μπλουζάκι κοντομάνικο και μάλιστα με διαφημιστική στάμπα.

 Είχα ξεκινήσει φορώντας τακουνάκι και καλά ρούχα, μη φανταστείς κάτι τρελό, απλά νόμιζα ότι όφειλα να είμαι μοντέλο για να κάνω αυτή τη δουλειά, ή έστω, κατά προσέγγιση. 

Συνέχισα φορώντας τζιν και πουκάμισο, καθώς δεν ήθελα να με μπερδεύουν με τους καλεσμένους και τις καλεσμένες. Έπειτα είδα ότι με το τζιν σκάω οπότε είπα να δοκιμάσω να φορέματα. Τα πιο μακριά έκαναν τη φάση δύσκολη γενικά άρα αποφάσισα να φοράω απογευματινά και αέρινα.

Επόμενο στάδιο το ανάλαφρο παντελόνι που με αυτό δεν κινδυνεύεις να στο σηκώσει ο αέρας. Αν έχει αέρα.

Τέλος πάντων, βρέθηκα να τρέχω να ξεκινήσω ενώ δεν είχα καμία όρεξη, μισό κοιμισμένη, μισό αναμαλλιασμένη, μισό «θέλω να μπω σε ένα τζακούζι, να ακούω Φρανκ Σινάτρα και να ξεχάσω να βγω», με καφέ και όλα τα σύνεργα μαζί. Όπου «σύνεργα» βάλε τα εργαλεία αναδιαμόρφωσης. Μιλάμε για τρέλες εφευρέσεις. Λέγονται προϊόντα ελαφριού μακιγιάζ, αποσμητικό, άρωμα, οδοντόκρεμα.

Με το που φτάσαμε πήγα στην τουαλέτα. Καλά ότι ήμουν στις δύσκολες μέρες και είχα γενικώς τα θέματά μου, είχα και να αναδομηθώ. Τουλάχιστον φορούσα φόρμα και για αυτό δεν μπορούσα να κάνω κάτι πέραν του να σκεφτώ «το πίσω σου είναι ωραίο όταν φοράς φόρμα, σκάσε φωνούλα στο κεφάλι που ψιθυρίζεις λέεεετσο, λέεεετσο!»

Εκθείασα και το μπλουζάκι από μέσα μου, καθώς η στάμπα του δεν ήταν μια οποιαδήποτε τυχαία στάμπα, αλλά του ραδιοφωνικού σταθμού στον οποίο εθελόντρια είμαι (μη φανταστείς τώρα ένσημα και λεφτά και τα λοιπά, αλλά), καλά περνάω.

Έσκασε ξαφνικά ένα φλασμπακ από παιδικές φωτογραφίες που ή τραγουδούσα φορώντας ακουστικά ή πόζαρα. «Απόψε κάτι πάει αρκετά καλά» αναλογίστηκα.

Μετά πιτσιλίστηκα, αρωματίστηκα, βάφτηκα λίγο και ξεκίνησα.

Η αίθουσα είχε κόσμο, όπως όλες τις φορές τα τελευταίο εφτά και κάτι χρόνια.

Απλά, να, πριν από εφτά και κάτι χρόνια απλά ντρεπόμουν για το πώς θα τους κάνω να κάτσουν να τους βγάλω φωτογραφίες. Πλέον δεν ήθελα φασαρία, δεν ήθελα σπάσιμο νεύρων με πήγαινε έλα περιττά, δεν ήθελα να μετράω ξανά και ξανά τις επιστροφές μη και μου βουτήξουν καμία από τις εικόνες και μετά κληθώ να επιστρέψω τα 20€ της βραδιάς με τέσσερις χαμένες φωτογραφίες.

Πολλή βαβούρα για όταν περνάς φάση που δε θες να βλέπεις άνθρωπο. Να έχεις τώρα να χαμογελάσεις και να είσαι γλυκός και συμπαθέστατος για να σου κάτσουν.

Στο σημείο αυτό τολμώ να φανταστώ μια ουσία που να την εισπνέεις με τον αέρα και απλά με σε κάνει να ποζάρεις χωρίς να φέρνεις αντιρρήσεις. Μου φεύγει η σκέψη.

Με τα πολλά είπα να δράσω αυθόρμητα και όπως βγει. Και βγήκε για ακόμα μια φορά μια βραδιά διαφορετική με τα πάνω της και με τα κάτω της.

Το θετικό με το να είσαι μέρος μιας εκδήλωσης, όπως σερβιτόρος ή φωτογράφος, ή μάγειρας ή οπερατέρ, είναι πως δεν θεωρείς ότι είσαι το κέντρο του κόσμου.

 Μαθαίνεις από νωρίς τον ρόλο σου και εξοικειώνεσαι με αυτόν σε τέτοιο σημείο που φτάνεις να ξέρεις πότε θες διάλειμμα για να μπορέσεις να είσαι πιο αποδοτικός, ποτέ πρέπει να κάνεις λίγο το μαλάκα, πότε θες να φύγεις από την πολυκοσμία και να πας στο πιο ήσυχο σημείο και τα συναφή.

Απόψε το ζευγάρι ήταν νεαρής ηλικίας. Δηλαδή, τους έκοβα να είναι στην ηλικία της αδελφής μου, στις αρχές των είκοσι.

Από τη μια τους θαύμασα για μια τόσο θαρραλέα πράξη, από την άλλη φοβήθηκα ελαφρώς.

Σκέφτηκα που μου έλεγαν οι πιο παλιοί πως τους πάντρευαν, πολλές φορές με το ζόρι, στα είκοσι, ή και στα δεκαοχτώ. Και καλά να ήταν ερωτευμένοι. Αν δεν ήταν; 

Έκαναν μια μεγάλη αλλαγή που, όπως και να το κάνεις, μια μεγάλη αλλαγή που προϋποθέτει κοινή δουλειά είναι λιγάκι τρομακτική. Όχι για όλους, ωστόσο.

Έχω πάει σε διαφόρων ειδών γάμους. Άλλα ζευγάρια είναι ευτυχισμένα, αλλά προσπαθούν, αλλά βαριούνται.

Αυτά τα παιδιά έδειχναν όντως χαρούμενα. Σκέφτηκα «Τώρα λες να μην ξέρουν τι τους περιμένει, ή να έχουν πλήρη αυτογνωσία και να χαίρονται με αυτό που τους περιμένει καθότι το έχουν χτίσει καλά;»

Τους ευχήθηκα από μέσα μου καλή τύχη και συνέχισα. Στην διαδρομή μου προς τα πάνω σκεφτόμουν: έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους που ταίριαζαν όντως. Και δεν έχω δει πάρα ένα 1% να καταλήγει μαζί όπως αυτά τα παιδιά, με χαμόγελο.

Αφήνουμε τους έρωτες που μας ταιριάζουν να φύγουν, μας αφήνουν εκείνοι; Δεν ξέρω πως να το περιγράψω. 

Πάντως ξαφνικά με πιάνει μια θλίψη, ένα παράπονο.

Αν με ρωτούσες αν θα ήθελα να ήμουν στη θέση των παιδιών, θα σου απαντούσα πως αυτό θα γινόταν μόνο αν μπορούσα να ερωτευτώ και να χαρώ, αλλά για να ερωτευτείς και να χαρείς είναι σημαντικό να μην έχεις πληγωθεί.

Γιατί αν έχεις πληγωθεί, είναι λογικό να κάνεις επιλογές περισσότερο προσαρμοσμένες στην λογική της ροής της καθημερινότητας.

Αλλά κάθομαι και τρώγομαι με τα ρούχα μου (φόρμα και τισέρτ ναι) και αναρωτιέμαι και απόψε γιατί άνθρωποι που ήταν να καταλήξουν μαζί τελικά δεν κατέληξαν και μάλιστα κάποιοι παντρεύτηκαν άλλους, εντελώς αταίριαστους μαζί τους.

Είναι κρίμα. Το αποδίδω στο timing, στο πρόσκαιρο του έρωτα, στα μυαλά που κουβαλάμε, στα όσα μας έλεγαν οι γονείς μας όταν ήμασταν παιδιά και τώρα δεν τα θυμόμαστε εμείς αλλά το υποσυνείδητό μας.

Και κάπως έτσι μεγαλώνουμε και παρατηρούμε τον ας τον πούμε πρώην με δύο παιδιά και λέμε «ουάου, αυτό δεν το περίμενα ποτέ» και εμείς τυχαίνει και όταν τον βλέπουμε να μην έχουμε παιδιά, αλλά χαιρόμαστε που δεν έχουμε σε αυτήν την φάση διότι αν είχαμε θα τρώγαμε όλοι μαζί μπισκότα με σοκολάτα αντί για κανονικό φαγητό.

Αλλά ρε φίλε, από όλους όσους ξέρω, αυτός ήταν ο τελευταίος που θα περίμενα να κάνει οικογένεια!

Δεν ταράζομαι τόσο, μάλλον έχω μείνει έκπληκτη. 

Αναρωτιέμαι: Πότε βρήκε χρόνο να ωριμάσει; Να συνειδητοποιήσει ότι θέλει παιδιά; Να μάθει να φέρεται στα παιδιά;

Συγχώρα με, αλλά την τελευταία φορά που τον είδα καμία σχέση με αυτό δεν είχε. Εύχομαι από μέσα μου να έχει βρει όντως τον δρόμο του και να είναι καλά και αυτός και τα παιδιά.

Μετά αναρωτιέμαι, αν όλοι όσοι κάνουν παιδιά έχουν προλάβει να βρουν τον εαυτό τους. Άσε τους στόχους, άσε τις εμπειρίες. Να ξέρουν τι θέλουν, να ξέρουν πώς να φερθούν. Να διαβάζουν τις ανάγκες των άλλων, για να μπορούν να διαβάζουν τις ανάγκες των παιδιών, ώστε εκείνα να γίνουν υγιείς ενήλικες.

Ναι καλά

Το τόλμησα και το σκέφτηκα και αυτό.

Μα είναι γεγονός ότι κανένας ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν είναι έτοιμος να κάνει παιδιά ούτε να συνειδητοποιήσει ότι παντρεύεται.

Πας, σε παντρεύουν, ετοιμάζεσαι, χαιρετάς και, εκεί που χορεύεις αναλογίζεσαι σε κάποια φάση Δηλαδή τι, εγώ τώρα παντρεύτηκα;

Εκεί μπορεί να σου σκάσει με πολλούς τρόπους.

Μπορεί να διαπιστώσεις ότι είσαι όντως ώριμος ή ώριμη να διαχειριστείς τα συναισθήματα ενός άλλου προσώπου εκτός από τα δικά σου. Τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του, την συμπόρευσή σας. Και αν έρθουν και άλλοι στην παρέα να μάθεις να γνωρίζεις τις ιδιαιτερότητες του καθένα.

Μπορεί, από την άλλη να σκεφτείς εκείνη ακριβώς τη στιγμή του καλαματιανού, ή του βαλς ή του σουίνγκ (φαντάσου το όπως θες), ότι σχεδιαζες να πας για σαφάρι στην Αφρική αλλά η σχέση σε κατάπιε και τώρα αυτή φταίει και εσύ πρέπει να μπεις σε ένα τζιπ και να γίνεις ο παντρεμένος ή η παντρεμένη που το σκάσε.

Ίσως να νιώσεις περίεργα γιατί θυμήθηκες κάτι άλλο που σου ταλάνιζε το μυαλό προτού προλάβεις να αποφασίσεις να κάνεις σωστές επιλογές.

Ίσως να διαπίστωσες, εκείνη τη μοναδική στιγμή, πως τελικά δεν ήθελες να είσαι και τόσο σωστός.

Ήθελες απλά να ταιριάζεις.

Όπως οι παιδικές φωτογραφίες με το μπλουζάκι μου.

Έτσι και οι παιδικές σου ευχές με κάθε σου επιλογή.

Αλλιώς, δε λέει.

Μπορεί, όμως, να κάνω και λάθος.

Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι: Γιατί το άφησες; Γιατί ο εγωισμός πάνω από όλα; Γιατί η αναμονή να βγεις σωστός ή κερδισμένη στο τέλος της μέρας;

Αν απόψε αυτό συνέβη, τα παιδικά χαμόγελα να εξακολουθούσαν να υπάρχουν, τότε, κάτι εκεί πέρα πήγε καλά.

Μετά από την δουλειά βγήκα έξω και επικρατούσε ησυχία, όσο τα τριζόνια έκαναν τα δικά τους σε κάτι ελαφρά φωτισμένες ελιές.

Κάθισα κάτω, χαλάρωσα και απόλαυσα την ησυχία μιας γεμάτης βραδιάς που άρχιζε να φτάνει στο τέλος της.