Τυχεροί στην ατυχία

Για να μάθεις τον πληθυντικό πρώτα περιεργάζεσαι τον ενικό.

Για να βάλεις στην ζωή σου το ειδικό πρώτα μαθαίνεις το γενικό.

Για να αγαπάς τον κόσμο η πρώτη σου προτεραιότητα είναι να αγαπάς τον εαυτό σου.

Εκτός αν θες να ζεις σε έναν κόσμο στον οποίο επικρατεί ο θαυμασμός για σένα και για τον κόσμο, που δεν περιβάλλεται ωστόσο από ειλικρινή, γνήσια, άφθαρτη αποδοχή και αγάπη.

Είναι κουραστικό, έως εξοντωτικό να βιώνεις την απόρριψη των ανθρώπων που δεν σε γνώρισαν ούτε για μια στιγμή και εσύ να συνεχίζεις να δημιουργείς ομορφιά και λύσεις επειδή καθημερινά το επιλέγεις να είναι αυτές οι πράξεις σου.

Μα αξίζει να το κάνεις, για χίλιους λόγους, που όλοι μαζί ενώνονται και ανάγονται σε μια μεγάλη αλήθεια: αυτή των όσων νιώσαμε.

Όχι των όσων είπαμε ή παριστάναμε πως γνωρίζαμε.

Γιατί στην ουσία δεν μάθαμε και τίποτα παραπάνω από τα όσα καταφέραμε να συναισθανθούμε.

Και αν αυτά που συναισθανθήκαμε ήταν όμορφα και γνήσια, υπήρξαμε τυχεροί.

Ίσως, και λιγάκι, επιλεκτικοί.

Μέγα ελάττωμα, αλλά τι να πεις, είμαστε, τελικά, οι επιλογές μας στο τέλος της κάθε ημέρας.

Και αν αυτό μας ικανοποιεί και δεν βλάπτει κανέναν τότε είναι αρκετό.

Μου είπαν πρόσφατα ότι γράφω τα εσώψυχά μου και ότι όποιος μοιράζεται, στις μέρες μας, το κάνει για λόγους ανάδειξης.

Το σκέφτηκα, λοιπόν.

Όχι, δεν γράφω τα εσώψυχα και δεν νομίζω πως ποτέ κανείς μπορεί να το κάνει αυτό εύκολα, είναι μια διεργασία απαιτητική πολύ, που θέλει χρόνια εμπειρία για να υλοποιηθεί.

Γράφω τα όσα έμαθα, με την επικοινωνία, από την επικοινωνία και για την επικοινωνία.

Και το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα ήταν πως για να διαβάσεις όσα κάποιος γράφει προϋπόθεση είναι να μπορείς να νιώσεις την τέχνη του λόγου του.

Όλοι έχουμε αυτή την τέχνη, όχι μόνο μια τύπισσα ή ένας τύπος που γράφει σε ένα blog, σε ένα κομμάτι χαρτί, σε ένα σενάριο, σε ένα ποίημα, σε ένα chat.

Το αν θα την τιμήσουμε, την δική μας μα και των άλλων, είναι επιλογή.

Για αυτό σου λέω, διαλέγεις τι θα πεις. Διαλέγεις ποιον θα ακούσεις. Ποιά θα συγχωρήσεις. Από ποιους θα ζητήσεις συγχώρεση.

Διαλέγεις ακόμα και το πώς θα αλλάξεις, για να γίνεις όσα οραματιζόσουν.

Πιστεύω, πως τελικά οι άνθρωποι νιώθουν καλά όταν νιώθουν ασφαλείς και ελεύθεροι να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Οι επιλογές τους τους οδηγούν σε αυτή την ελευθερία ως τρόπο ζωής και σκέψης, μόνο αυτές μπορούν να τους σώσουν από τις παρερμηνείες του κόσμου.

Είναι εξελικτικό χαρακτηριστικό.

Αν κάποιος δεν νιώθει αποδεκτός, ελεύθερος, να μπορεί να δημιουργεί την ομορφιά που θέλει, αποχωρεί.

Είναι τόσο απλό και όμως το κάνουμε σύνθετο και βαφτίζουμε, μάλιστα, αλήθειες όσα δεν είναι, καθώς δεν τα καταλάβαμε ποτέ μας.

Ο άνθρωπος, καμάρι μου, ερμηνεύει ως αλήθειες όσα καταλαβαίνει μόνο. Όσα μπορεί να αισθανθεί.

Για αυτό η ασυνεννοησία δεσπόζει γύρω μας.

Το θέμα είναι τι γίνεται με το μέσα μας.

Εδώ σε θέλω.