RETRO Μέρος δεύτερο: Βέσπα

Στη ρετρό βέσπα

1

Όταν αγόρασα μια παλιού τύπου ρετρό βέσπα, ήμουν δεν ήμουν τριάντα χρόνων. Αυτός ο στόχος συγκαταλεγόταν στα thirties resolutions. Αιτία; Το ότι είχα το κουράγιο και την αντοχή να φάω στη μάπα τα αστικά και τα υπεραστικά λεωφορεία συν τα τρένα και τα τρόλεϊ και τα τραμ για περισσότερα από δέκα χρόνια της διαβίωσής μου.

Εντάξει, δεν είχα δυσκολία ως προς την οδήγηση, θες επειδή είχα το δίπλωμα από τα δεκαοχτώ μου και είχα κάνει και κάμποση εξάσκηση τα πρώτα χρόνια πηγαίνοντας για δουλειά και για πρακτική σε ένα καφέ και σε ένα σχολείο αντίστοιχα, θες λόγω του ότι πήγαινα με το ποδήλατο εκεί που πηγαίνω και τώρα, διανύοντας κεντρικούς δρόμους. Όπως και να είχε, η βέσπα κι εγώ είχαμε από την πρώτη στιγμή το είδος χημείας που χρειαζόταν για να μπορούμε να τα βγάζουμε μαζί πέρα στις καθημερινές δυσκολίες.

Τα εμπόδια αυτά προτιμούσα πάντα να τα βλέπω ως προκλήσεις, αντί ως αφορμές για να κάνω παράπονα. Δεν μου άρεσαν ποτέ οι άνθρωποι που με το που τους συναντούσα είχαν το παράπονο έτοιμο να σκάσει από τα χείλη.

Όταν κάνεις παράπονα είναι κάπως σαν να έχεις μια βέσπα και αντί να την οδηγάς, να βάζεις όπισθεν. Δεν έχει και τόσο νόημα, όταν δεν έχεις την θέληση και την δύναμη να κοιτάζεις μπροστά σου, ώστε να δημιουργείς νέες διαδρομές εκεί που δεν υπάρχουν, ανακαλύπτοντας δρόμους που κανείς δεν γνώριζε μέχρι και σήμερα.

Να, όπως αυτή η οδός που διασχίσαμε σήμερα. Ένας δρόμος επαρχιακός, άγνωστος όταν εγώ ήμουν παιδί ακόμα. Πέντε άτομα τον διανύαμε όλα κι όλα. Σήμερα, ήταν ένας από τους πιο πολυσύχναστους της πόλης μας.

Εφόσον μια ανακάλυψη γίνει, με μεράκι και προσπάθεια, δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα. Αντίθετα, αν πηγαίνεις ξανά και ξανά στο ίδιο μέρος, ψάχνοντας να βρεις τι πάει λάθος με τον δρόμο ή και με σένα τον ίδιο, ή ακόμα και με τα οχήματα που έχουν οι άλλοι, τότε δεν μπορείς να καταλάβεις τι θα πει χάρτης, διαδρομή, ή και λύσεις ανάγκης και προόδου.

Έτσι με τη βέσπα, έτσι και με τη ζωή.

Για τους λόγους αυτούς, της ανακάλυψης δρόμων, σχέσεων και εαυτού, έκανα πλέον παρέα με άτομα τα οποία μπορούσαν, αν όχι να με πάνε μπροστά, σίγουρα να κοιτάζουν προς τα εκεί που κοιτάζω. Ή, καλύτερα, να βλέπουν.

Ανέβηκα στην βέσπα μου για να κάνω ένα διαφορετικό ταξίδι αυτή τη φορά, μια περιήγηση στον χρόνο. Θα μου πεις Πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Με κατάρριψη, ίσως, κάθε στεγανού σκέψης που μπορεί η εκάστοτε κοινωνική προσταγή να σου θέσει.

Δεν ταξιδεύεις στον χρόνο αν έχεις υποθετικούς ηθικούς φραγμούς που δεν σε οδηγούν πουθενά και φόβο, πολύ, για το τι θα γίνει μετά.

Μετά ίσως να μας πείσει μια ωραία γλάστρα στο κεφάλι, ενώ οδηγάμε.

Τώρα τι κάνουμε;

Πορευόμαστε πάνω κάτω σε ένα αδιέξοδο βλέποντας προβλήματα, ή ανακαλύπτουμε νέες λύσεις;

Αυτά συζητούσαμε με την Ροζίτα, μέχρι που δεν άντεξα, της εκμυστηρεύτηκα το μεγάλο μυστικό μου: Έβλεπα την ζωή της και γνώριζα τα νέα της πολύ προτού εκείνη μου τα πει.

Πάραυτα, μου άρεσε ο τρόπος που τα περιέγραφε, ήταν άκρως αισθαντικός, με μια γουλιά γαλλικού και μια εσάνς μουσικής βινυλίου.

Ήταν ποιοτική.

2

Όταν της μίλησα για όσα με προβλημάτιζαν γύρω από το θέμα των ιδιαίτερα μετουσιωδών ονείρων που είχα αρχίσει να βλέπω από την στιγμή που την γνώρισα, δεν φάνηκε να πείθεται με την πρώτη.

Λογικό, αν το σκεφτείς.

Ωστόσο, το χειρίστηκε το ζήτημα με ωριμότητα και απέδωσε τα όσα συνέβαιναν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου σε έντονη διορατικότητα που μπορεί να με χαρακτήριζε.

Είναι λογικό. τόνισε.

Εφόσον υπάρχει καλή επικοινωνία μεταξύ μας και νιώθουμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια ενώ μιλάμε μόνο εδώ και μερικούς μήνες, είναι αναμενόμενο το να μπορείς να προβλέψεις τις επόμενες πιθανές κινήσεις μου, βάσει της κατανόησης του χαρακτήρα μου.

Έπρεπε να αρχίσω να αναφέρομαι σε πολύ συγκεκριμένα περιστατικά και σε λεπτομέρειες που είχαν να κάνουν κυρίως με τον χώρο, τον καιρό, τις σκέψεις και τα συναισθήματα για να την προβληματίσω.

Όντως, ένιωθα ακριβώς έτσι εκείνη την στιγμή. μου είπε. Παράξενο.

Αφού γελάσαμε λίγο διερωτώμενες αν έχω κάποιου είδους μαγικές δυνάμεις, πιάσανε την κουβέντα για δεισιδαιμονίες παλιών εποχών, άλλων, διαφορετικών και σχεδόν μυθικών, όταν η πίστη ήταν συνυφασμένη με την μυθολογία και οι καθημερινές πρακτικές με τα γιατροσόφια και την ευρηματικότητα άνευ επιστημονικής εξήγησης.

Εμείς δεν ζούσαμε τότε, αλλά έχουν γραφτεί πολλά βιβλία, ταινίες, παραστάσεις, σε σχέση με όλα αυτά. Ακόμα και στις σελίδες ιστορικού περιεχομένου μπορούσαμε να βρούμε πληροφορίες για τέτοια θέματα.

Εγώ όμως, δεν λειτουργούσα έτσι. Ήθελα να μάθω που οφειλόταν αυτή μου η απόλυτη, καθώς φάνηκε, διορατικότητα, με επιστημονικού τύπου εξηγήσεις.

Έτσι είχα αρχίσει τις τελευταίες μέρες να αναπτύσσω εμμονικές σκέψεις γύρω από θέματα χρόνου, υπάρξεων και κοσμολογικού τύπου δεδομένα.

Δεν είναι εύκολο να μην φιλοσοφείς αναζητώντας τέτοιου είδους πληροφορίες. Από την άλλη όμως, ποιος είπε πως το να φιλοσοφείς είναι κακό;

Της μίλησα για όλα αυτά και είπε να κάνουμε ένα πείραμα.

Σούπερ, μου αρέσουν τα πειράματα, για πες.

Πρότεινε να κοιμηθώ και το πρωί να σημειώσω με κάθε λεπτομέρεια όσα θα είχα βιώσει. Εν ανάγκη να τα ζωγραφίσω, να τα κάνω μουσική, κάτι, που να περιγράφει στο μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό το βίωμά μου αυτό. Αν εκείνη θα ένιωθε σαν αποτέλεσμα «ανάγνωσης» των σημείων έκφρασής μου κάτι σαν de ja vous στην ολοκληρωμένη του μορφή, τότε, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε από κοινού μια έρευνα με τρεις διαφορετικές ενότητες ενδιαφέροντος:

1. Όνειρο

2. Επικοινωνία

3. Χρόνος

Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, που μου θύμιζε βουτιά στα βαθιά κρύα νερά, χειμώνα, με κρύο έξω.

Αν όμως, δεν είχα βουτήξει, δεν θα είχα καταλάβει και πως λειτουργεί τελικά ο κόσμος (μας).

3

Προσπαθήσαμε να καταγράφουμε κάθε στιγμή με τις ανάλογες σκέψεις και τα αντίστοιχα συναισθήματα, η κάθε μία από την δική της οπτική και πλευρά. Διαπιστώσαμε ότι ήταν η ίδια οπτική, χωρίς καμία διαφοροποίηση! Και αυτό ήταν κάτι, αν όχι εξωπραγματικό, σχεδόν τρελό μέσα σε ένα νοητικό σύμπαν στο οποίο συνυπήρχαν οι ιδέες και οι προσωπικότητές μας.

Σχεδόν γράφαμε με τον ίδιο τρόπο. Εκείνη λίγο περισσότερο εκλεπτυσμένα. Λογικό, αν σκεφτείς πως μας χώριζε μια δεκαετία.

Ωστόσο οι περιγραφές ήταν όμοιες, ένα πρωτότυπο και ένα αντίγραφο, δύο συνειδήσεις που ζούσαν τις ίδιες καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο χωρίς καμία απόκλιση.

Το περιεχόμενο των προφορικών και γραπτών μας μαρτυριών, ακόμα και των καλλιτεχνικών προϊόντων μας, δεν περιείχε κάτι ακραίο, όπως κάποια μεγάλη απογοήτευση, τουλάχιστον όχι ακόμα, οπότε δεν ήταν εύκολο να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για την κατάσταση αυτή, δεδομένου ότι όλα αυτά ήταν απλές, καθημερινές εμπειρίες βασισμένες στην αλλαγή.

Έτσι, βρεθήκαμε για ακόμα μια φορά σε αδιέξοδο. Νιώθαμε σαν να παίζαμε κάποιο παιχνίδι που θα μπορούσε κάλλιστα να στηρίζεται σε απτές συμπτώσεις που ξεκάθαρα έπαιζαν με το μυαλό της κάθε μίας μας.

Αποφασίσαμε λοιπόν, να αρχίσουμε να υποθέτουμε τι θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Παίζαμε που παίζαμε την Πυθία, ας το κάναμε με στιλ.

4

Έχεις σκεφτεί ποτέ θέματα δύσκολα, που από την σκοπιά της καθημερινότητας φαντάζουν σχεδόν εξωπραγματικά;

Αν δεν είναι αυτός ο προβληματισμός στη φύση όλων των πλασμάτων σίγουρα είναι στην δική μου.

Άλλοι σκέφτονταν στην αρχή της μέρας «Να θυμηθώ τι ώρα έχω να πάρω τα ρούχα από το καθαριστήριο, να μην ξεχάσω να κλείσω τον θερμοσίφωνα, να κάνω repost εκείνο το ωραίο στιχάκι».

Εγώ, αντίθετα, με το που άνοιγα το μάτι άρχιζα: «Λες αυτό το φύλλο λουλουδιού όντως να πονάει όπως λένε, και να νιώθει, όπως εμείς; Λες τα κύτταρα να είναι το μυστικό όλων των κοσμολογικών μας ανησυχιών; Ίσως και να είναι τα χημικά στοιχεία. Κάπου διάβασα για τα μιτοχόνδρια». Και δεν σταματούσα εκεί.

Προτιμούσα να σκέφτομαι, εκτός από εντελώς αφηρημένα (με ερωτήματα κάθε φορά ωστόσο) και ποιητικά.

Κάνε τώρα εικόνα τις παραπάνω ανησυχίες σε ποίημα:

Κι αν έρθει η μέρα που το λουλούδι σου απαντήσει

Ότι το έκοψες το έκανε να θέλει να σε σταματήσει

Από μια υπέρογκη καταστροφή της φύσης.

Μα έλα που το κατάλαβε μετά το πέρασμα της δύσης!

Το μυστικό αυτό της ύπαρξης που υπάρχει

Το πλάσμα αυτό το έκρυψε πίσω από ένα δάκρυ

Και δεν το είπε σε εμάς και σε εσάς και σε εκείνα,

Γιατί τα δάκρυά του έγιναν βροχή

Και όλες οι απαντήσεις

Ζουν απλά κι αρμονικά εδώ μαζί μου.

Ρετρό ακούνε μουσική,

Στην άκρη κάνουν την κουρτίνα.

Να μη μιλήσω για τα κύτταρα.

Μάχες δίνουν και δεν μας αφήνουν

Να κλέβουμε χώρο

Φύσης ιερό.

Μα εμείς πολεμάμε

Χωρίς να ρωτάμε

Αν για ακόμα μια μέρα

Βάλαμε αυτογκόλ.

Ίσως και για τα χημικά στοιχεία.

Πιάνοντάς μου το χέρι

Με έφερες

Σε εκπλήξεων αστέρι

Παράξενα όμορφο

Μα και πλασματικό.

Δεν ξέρω. Ποιος ξέρει;

Ίσως κάθε χέρι

Να κρύβει συναίσθημα –

Ταξίδι στο χρόνο

Σκέψεων υλικό.

Άντε μετά να διαχειριστείς ερωτήματα όπως αν είσαι επιτυχημένος, με αρκετά λεφτά, αν σε έχουν αποκαταστήσει και αν ξέρεις να ψωνίζεις συσκευασίες και να κάνεις καλή ανακύκλωση. Ελπίζω το σπίτι σου να ναι καθαρό και ρετρό και μικρό και να έχει και ένα μεγάλο παράθυρο, ώστε να μπορείς να ξεφύγεις με όσα μέσα διαθέτεις. Σκέψη ανοιχτή, συναίσθημα απτό και ρίσκο για όσα σου είχαν κάποτε πει να προσέχεις.

Αν με αφήσουν ανεξέλεγκτη μπορώ να αρχίσω να μιλάω έτσι. Νομίζω κάπως έτσι μιλούσε ο Yoda από το star wars, ο σοφός από τον Αστερίξ και κάποιες μορφές από την αρχαιότητα. Τότε ερμήνευαν την τέχνη και τους συμβουλισμους ως σοφία, τώρα το λένε «παιδάκι μου τι πήρες;»

Κοσμάρα είσαι, δεν κάνεις κάτι δύσκολο και βασισμένο σε ένστικτα που μάλλον κάποιοι πρόγονοί σου (που τους θαυμάζεις κιόλας) μάλλον επέλεξαν ως εξελικτικό χαρακτηριστικό.

Ωχ, πάλι καλά που το είχα γράψει.

Να μην ξεχάσω να απλώσω τα ρούχα.

Είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω σήμερα να κάνω.

Υποθέτω, μετά από όλη αυτή τη σκέψη και την επιρροή της πάνω μου πως δεν θα αλλάξω ποτέ, τουλάχιστον σε κοινωνικά όρια. Ενώ, την ίδια στιγμή θα αλλάζω διαρκώς σε εναύσματα συμβόλων βγαλμένων κάπου από τον εσώτερο κόσμο μου.

Την κοσμάρα, καλή ώρα. Με άλλα λόγια, την τέχνη, τον Ρυθμό που, μεταξύ μας, πιστεύω ότι τον έχουμε κοινό.

Απλά δεν του δίνουν όλοι σημασία.

Θυμήσου πότε έδωσες πραγματική σημασία σε όσα θεωρείς κάθε μέρα δεδομένα.

Είπες ποτέ «πόσο τυχερός είμαι που σήμερα έχει αυτή την ωραία μέρα» πριν να σκεφτείς τι να αλλάξεις, σε τι να σαι τέλειος, με ποιους να μαλώσεις;

Ποιες θεωρίες συνωμοσίας φταίνε που εσύ νιώθεις άβολα;

Μάλλον φταίει που δεν σε ακούς.

Η φωνούλα (που δεν είναι φωνή αλλά εικόνες και μυρωδιές και ήχοι και αγγίγματα μνήμης, δηλαδή ένστικτα ή εναύσματα για ενορμήσεις) στο λέει.

Κι εσύ τη γράφεις, μεταφορικά μιλώντας.

Γιατί αν τη γράφεις κυριολεκτικά, υπάρχει μια κάποια ελπίδα το λουλούδι να ζήσει, καθώς κατάλαβες πόσο λάθος ήταν να το κόβεις για να νιώσεις εσύ για λίγο καλά.

Και να γίνεις ένα ημιτρελο και ρομαντικό πλάσμα ανάμεσα σε πολλά άλλα που σκέφτηκε:

Και αν ισχύει πως πονάει;

Θα ήθελα αν ήμουν στη θέση του να με κόψουν, ή να με φροντίσουν;

Μετά, ξεκίνησα τη μέρα μου.

5

Οι σκέψεις της ήταν οι σκέψεις μου. Απλά ήταν λιγάκι πιο ανεπτυγμένες σε επίπεδο κυρίως αισθημάτων.

Κι εγώ έτσι ξυπνάω, τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια, από τότε που η κατάθλιψη μου χτύπησε για πρώτη φορά την πόρτα.

Ήταν σαν να έπαθα ένα σοκ συνειδητοποίησης βουτηγμένο καλά στον φόβο και τον πόνο. Τότε ήταν που αποφάσισα πως θα αναιρούσα και την παραμικρή ίνα σκέψης με σκοπό να κάνω από εδώ και πέρα όσα ήδη νιώθω πως μπορώ και όσα ήδη γνωρίζω πως μπορώ να κατανοήσω. Με σκοπό να κάνω νέες επιλογές που θα αντιπροσωπεύουν όχι όσα έχω να δώσω, να μοιραστώ, ή και να λάβω, αλλά όσα πάντα ήμουν.

Δεν έχω πολλά χρόνια που ζω έτσι, καμία πενταετία. Αν το καλοσκεφτείς, όσο είχε κρατήσει η μακρύτερη σχέση μου.

Άλλο τόσο ήταν που χρειάστηκε η ανάρρωση από την πληγωμένη μου αγάπη

Άσε με λίγο να σου πω πως βλέπω την αγάπη. Την έχεις μέσα σου από την στιγμή που γεννιέσαι και παλεύεις με κοινωνικούς και άλλους δαίμονες για να την εκφράσεις όπως της χρειάζεται.

Όχι λιγότερο. Όχι περισσότερο. Τόσο όσο νιώθεις πως είναι ταιριαστό σε εσένα και τις συναισθηματικές σου ανάγκες.

Έλα μου όμως που ο πολιτισμός μας δεν ενδιαφέρεται ούτε λίγο για την αγάπη τη δική σου. Φίλε, εσύ δεν είσαι ούτε Σεφέρης ούτε Van Gogh. Και αυτό είναι εντάξει.

Απλά, είναι στιγμές που αναρωτιέμαι: πρέπει να φτάσεις σε αυτό το σημείο τρέλας και επιμονής ώστε να καταλάβει ο πολιτισμός την αξία της αγάπης σου;

Ναι. Στιγμή δεν πρέπει να την παρατήσεις. Ούτε να την απογοητεύσεις, αν θες να λέγεσαι πλάσμα πρωτίστως και μετά άνθρωπος.

Η ανθρώπινη υπόστασή σου σε καλεί να κάνεις χίλια δυο πράγματα για να επιβιώσεις, να ωριμάσεις, να επικοινωνήσεις. Για την αρμονική ανάπτυξή σου κάνεις δε δίνει δεκάρα. Εκτός από σένα μόνο.

Θες να εξελιχθείς. Εξέλιξη θα πει επιλογές την κατάλληλη στιγμή με βάση το ανάλογό της συναίσθημα. Το λες και φυσική επιλογή, το λες και αναίρεση αυτής μέσω αναδιατυπώσεων και διορθώσεων.

Έτσι όπως όταν επιμελείσαι οποιοδήποτε κείμενο, τέχνης απότοκο ή και μέρας περιγραφή.

Ποιος, όμως, θα μας πει αν τα όνειρά μας ήταν σωστά; Αν οι στόχοι μας τελικά εκπληρώθηκαν;

Ένα γεμάτο πορτοφόλι;

Ίσως, μια αίσθηση ικανοποίησης παρά την βουτιά σε αντιξοότητες πολλαπλών εκφάνσεων.

Τότε κάτι θα πηγαίνει καλά. Τότε ίσως η αγάπη σου να είναι δική σου προτού να μοιραστεί και να σου κλείσει το μάτι ευχαριστημένη που σεβαστηκες πρώτα αυτήν και μετά μια εικόνα.

Όχι φίλε μου, δεν είμαι εγωιστρια. Ρομαντική τρελαμένη νιώθω και αυτό είναι ευχάριστο.

Μου δίνει ρυθμό για να περπατάω διαφορετικά από κάθε άλλο πλάσμα στον κόσμο. Και ας μοιάζω με πολλά πλάσματα του πλανήτη σε πολλά.

Είναι αυτές οι ίνες που σου έλεγα.

Ίνες αγάπης ατελείωτης και έρωτος, που σημαίνουν το ίδιο πράγμα.

Άρα, το συναίσθημα αυτό είναι δικό μου, είναι ζωτικής σημασίας και δεν ψάχνει να ολοκληρωθεί, μα να εκφραστεί όπως του πρέπει, ώστε να δημιουργηθούν μέσω αυτού νέες, εξίσου συναρπαστικές χημικές ενώσεις.

6

Έβλεπα στον ύπνο μου χθες το βράδυ ένα πολύ σκληρό και παράξενο όνειρο. Ήμουν λέει, σε έναν χώρο όπου εκτελούσαν κόσμο. Υποτίθεται πως επιτέθηκαν και σε μένα, αλλά την γλίτωσα οριακά.

Δεν το παρατήρησαν. Έτσι πήγα και κρύφτηκα κάτω από ένα κρεβάτι. Εκεί υπήρχαν άψυχα σώματα.

Φοβήθηκα, αλλά με την συνήθεια έμαθα να μην τρομάζω. Πιο πολύ με φόβιζαν οι εκτελεστές.

Το ηθικό δίδαγμα που έβγαλα όταν ξύπνησα ήταν ότι τελικά περισσότερο τρομακτικές είναι οι ζωντανές αλήθειες παρά τα πεθαμένα ψέματα.

Που σημαίνει: Αν τείνεις γενικά να εξιδανικεύεις ό,τι έχει παρέλθει, είσαι λιγότερο φοβισμένος από όταν αποθέτεις όλες τις ελπίδες σου σε κοινωνικά ηθικές αντιλήψεις που σε πάνε, αντί να σέβονται την ελευθερία σου να πηγαίνεις μόνος σου.

Το όνειρο πολλές φορές είναι ωραιότερο. Μη σου πω πως σου δίνει και δύναμη, σε δύσκολους καιρούς.

Ως εκτελεστές θα περιέγραφα τους ηθικοφανείς τέλειους των σύγχρονων κοινωνιών, που αγκιστρώνονται από εδραιωμένες αντιλήψεις μη φυσικές.

Ως νεκρούς θα θεωρούσα όσους έχουν πέσει θύματα κάθε μεγάλης αλήθειας που διασπείρεται από τις κουλτούρες .

Γιατί οι κουλτούρες στηρίζονται σε κίνητρα μέτρησης της αξίας που με την σειρά της ερμηνεύεται ως αριθμητικό επίτευγμα, όχι ως ποιοτική πρόοδος.

Για να ζεις ελεύθερος όμως, σταδιακά μαθαίνεις να μη γίνεσαι νούμερο.

Αυτό είναι το τίμημα, ότι, τελικά, σε μια κοινότητα που προσδοκάται από σένα να μετράς τα όριά σου με μονάδες, εσύ δεν μετράς, τραγουδάς.

Κάτι για κάποιους τυράννους που πίεσαν επειδή έτσι έπρεπε.

Και αν, μια στις χίλιες, δεν έπρεπε;

Ξεχνάμε ότι ζούμε στο σύμπαν των πιθανοτήτων. Αυτές, που λες, είναι απεριόριστες.

Για αυτό μου άρεσε τόσο και η ταινία που πήρε τα φετινά Όσκαρ. Όλα παντού ταυτόχρονα.

Δεν περίμενα να καταλάβουν όλοι την σημασία της συγκυρίας των τυχαίων στιγμών, ήμουν βέβαιη πως θα υπήρχαν και άνθρωποι που θα βαριούνταν ή θα δυσανασχετούσαν. Γιατί έτσι εκπαιδεύτηκαν.

Να καταλαβαίνουν το οικείο.

Όσο για το ανοίκειο… κάπου κρύφτηκε για να μην το «φάνε» όσοι τα ξέρουν όλα. Και εκεί που ήταν κρυμμένο καλά, εξοικειωνόταν με ιδέες όπως ο θάνατος, η τέχνη, η αγάπη, χωρίς πια να φοβάται.

Και όταν βγήκε…. Μπαμ.

7

Ήταν τρομακτικό το όνειρό της. Σάμπως το δικό μου δεν ήταν;

Αυτό το βίωμα κατά τη διάρκεια του ύπνου μου ήταν ακόμα πιο τρομακτικό από την νοητική μας συμβίωση.

Ήμουν μια εκ των πρωταγωνιστών του όλου «ονειρικού» συμβάντος. Συγκεκριμένα, ήμουν το φάντασμα της ζωντανής – νεκρής σωσία μου. Παράξενο;

Όντας γεμάτη από ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, προσπαθούσα να σταματήσω τους εκτελεστές και τις εκτελέστριες, μα ήταν μάταιο.

Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούσε να ακούσει όσα έλεγα, ούτε καν να δει πως ήμουν και πως ένιωθα.

Εγώ όμως συνέχιζα. Ακόμα και σε εκείνη έκανα νοήματα, για να βγει από την κρυψώνα της, να σωθεί. Μα δεν έβλεπε, μόνο κοίταζε και η ματιά της είχε κάτι παράξενο, ήταν καταβεβλημένη από φόβο και κυρίως από απογοήτευση για όλους τους πολέμους του πολιτισμού που έβλεπε να χορεύουν επιδεικτικά μπροστά στα κενά της μάτια.

Όσο για μένα, άρχισα κάποια στιγμή να δημιουργώ κόσμους φαντασιακούς, σε όνειρο βρισκόμουν εξάλλου, δεν ήταν δύσκολο. Φύτευα δέντρα και λουλούδια και θάμνους οπουδήποτε μπορούσα.

Έβαζα αέρες, κύματα, ζεστασιά, αρώματα άνοιξης, όπου έκρινα πως ήταν απαραίτητο.

Μετά, τραγουδούσα, με μια ελπίδα να με νιώσουν. Δεν ήθελα να ακούσουν τελικά και τόσο πολύ.

Το μόνο που είχα ανάγκη ήταν να καταλάβουν τα συναισθηματικά μου σήματα, να νιώσουν αγάπη, αποδοχή, φροντίδα, όπως ένιωθα εγώ όταν κοίταζα τον εαυτό μου, τόσο σε μένα (ένα απλό φάντασμα), όσο και σε εκείνη, που τόλμησε τελικά να βγει από το όνειρο, οδηγώντας το ρετρό αμάξι.

Το όνειρο έσβησε με μένα να αναζητώ τη βέσπα μου και να μην την βρίσκω. Δεν υπήρχε. Μου την είχαν πάρει εκείνοι με τα όπλα. Αναρωτιόμουν: πως θα τα έπαιρναν μαζί τους και θα οδηγούσαν κιόλας;

Τους είδα να πετούν στον ονειρικό μου πολύχρωμο ουρανό. Οδηγούσαν μια βέσπα παραποιημένη με τρόπους που μόνο εκείνοι ήξεραν, γεωπολιτικούς, οικονομικούς, ακόμα και κομματικούς. Βέσπα συμφέροντος. Ω, δες, έχει πολλές ακόμα.

Μόλις πέταξαν τα όπλα τους με βίαιο τρόπο πάνω μας, εγώ ήξερα πως θα την γλίτωνα, καθώς ήμουν φάντασμα.

Οι άλλοι, όμως;

Όλοι εκείνοι που θεωρούσαν πως ήταν ζωντανοί και έκαναν τη διαφορά στον κόσμο μας, ελπίζοντας σε ένα αύριο χωρίς βία;

Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Ξύπνησα απότομα.

Ένα γατί μου έγλειφε τη μύτη και με έκανε να νιώσω τον δικό του θεό, την τρυφερότητα.

Το πιο όμορφο έναυσμα για αγώνα, άμυνα στον πόλεμο της καθημερινότητας και του εφιάλτη.

Παλεύαμε εκεί, παλεύουμε και εδώ.

Μετά αποκοιμήθηκα πάλι και μπήκα στον ρόλο της σαραντάρας φίλης μου.

Σκεφτόταν πολύ. Υπερβολικά πολύ. Και άλλο τόσο ένιωθε.

Γιατί μια ζωή να παλεύουμε να αντισταθούμε στην βία φτιάχνοντας κάτι όμορφο; Για να έρθουν μια μέρα από ψηλά, παίζοντας με κριτήρια σαθρής ανωτερότητας και πλήρους αδικίας και να μας τα γκρεμίσουν, πάλι με βία;

Ένιωθα αυτό που ένιωθε.

Ήταν κάπως έτσι: Αμύνεσαι. Σε λένε επιθετικό. Δεν αμύνεσαι. Σε λένε βλάκα.

Τελικά τι να κάνεις;

Ό,τι κι αν κάνεις πάντα κάπως θα σε πουν, ή κάτι θα σου στερήσουν.

Εκείνη τη στιγμή, μέσα από τα δικά της μάτια, είδα την βέσπα μου, τη ρετρό.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο του ζεστού σπιτιού. Ήταν εκεί.

Σαν ερειπωμένη, ως μέρος ενός παρελθόντος από καιρό πεπερασμένου.

Άραγε, εκείνη, να έβλεπε το φάντασμα που στεκόταν πάνω, προσπαθώντας να βάλει μπροστά τη μηχανή;

Εγώ πάντως το έβλεπα.

Και μετά είδα ένα άλλο.

Η ίδια γυναίκα, περίπου δύο χρόνια μετά, να νιώθει επιτυχημένη.

Τέσσερα χρόνια μετά, ερωτευμένη.

Πέντε χρόνια μετά, απελπισμένη.

Εφτά χρόνια μετά, απογοητευμένη.

Εννιά χρόνια μετά, δημιουργική.

Δέκα χρόνια μετά, κατασταλαγμένη.

Τελικά το φάντασμα επέστρεψε στο σώμα της φίλης, σχεδόν ένιωσα την αύρα του να την διαπερνά, ήταν μια αίσθηση αυτογνωσίας και άρνησης μαζί.

Μετά εκείνη αποκοιμήθηκε κι εγώ ξύπνησα

Η ώρα ήταν πέντε το πρωί και τα συναισθήματα ήταν υπερβολικά πολλά και δυνατά για να μπορέσω να τα περιεργαστώ μόνη.

Έφτιαξα καφέ, έλεγξα ότι η ρετρό βέσπα μου ήταν όπως πάντα έξω από το παράθυρο, στην αυλή, καλημέρισα το γατί που ήταν πρωινός τύπος (ναι, πιο πρωινός και από μένα!) και της έγραψα μήνυμα να συναντηθούμε.

Ήξερα πως θα αργήσει να το δει.

Είχε πολύ ύπνο να αναπληρώσει.

Άραγε, εκείνη να έβλεπε όνειρα; Και αν ναι, ποιο να ήταν το περιεχόμενό τους;

8

Δεν ήμουν πολύ καλά τώρα τελευταία και ήξερα πως τα όνειρα που έβλεπα αποτελούσαν αναδρομές στο παρελθόν μου.

Πρώτα, έβλεπα όσα είχα νιώσει.

Έπειτα, όσα είχα βιώσει.

Τέλος, όσα θα ήθελα να είχα βιώσει.

Αργότερα ήλπιζα να δω όσα εναλλακτικά επέλεξα να ζήσω, με όσα μέσα είχα, κάπου μεταξύ είκοσι και σαράντα ετών.

Με λες και μεσήλικα. Δεν νιώθω, όμως, καθόλου έτσι.

Στα όνειρά μου από το χθες νιώθω πράγματι όπως όταν ήμουν στα τριάντα μου.

Πριν να γνωρίσω αυτήν την κοπέλα έβλεπα όσα είχαν λάβει χώρα στα είκοσι με τριάντα χρόνια μου.

Από την στιγμή που την γνώρισα βίωνα στον ύπνο μου ξανά, όσα είχα ζήσει στην δεκαετία των τριάντα. Είμαι ακόμα στα πρώτα χρόνια, για την ακρίβεια στις πρώτες εβδομάδες.

Σαν να με έβαλε μια εσωτερική δύναμη ν επεξεργαστώ εκ νέου κάθε βίωμα που ήταν σημαντικό για μένα και να κληθώ να κάνω νέες επιλογές.

Σε ποιον να μιλήσεις για αυτό και να σε καταλάβει;

Ίσως, στην αδελφή ψυχή σου μόνο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Έχω, τώρα που το σκέφτομαι, κάποια υπόψιν.

Ωπ, για δες, έχω μήνυμα.

Απαντάω θα σε δω στο καφέ σε μια ώρα.

Φοράω το ρετρό πανωφόρι και βγαίνω για να ξεκινήσω. Αλήθεια, τι να κάνει το ρετρό αμάξι μου;

Με αυτά και με εκείνα, μέρες έχω να το οδηγήσω.

Ξεκλειδώνω και πάω να καθίσω. Η θέση αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Παλιά αλλά λειτουργική. Φθαρμένη αλλά στιλάτη. Σικάτη αλλά και λίγο φτιαγμένη για νύχτες με ταινία ή με θέα τα αστέρια.

Χρόνια μου πήρε για να συνειδητοποιήσω πόσο μου πήγαινε αυτό το αυτοκίνητο. Ρετρό, όπως και τα συναισθήματά μου.

Έλα μου όμως που ένιωθα πως κάτι έφταιγε, πως, όσο καλή και αν ήταν η παρέα αυτού του τετράτροχου οχήματος, ήταν παροδική.

Θα το πήγαινα για όσο με πήγαινε.

Μετά, θα μπορούσα να πάρω τα πόδια μου και να πάω εκεί που θέλω.

Βέβαια, οι αποστάσεις δεν θα μπορούσαν να είναι τόσο μεγάλες…

Από την άλλη, κάθε μέρα ακούς για κάτι τρελούς που πάνε με τα πόδια από τη μια γωνία στην άλλη και λες πω πω πάει, τρελάθηκαν.

Το έκαναν όμως.

Κάποια μέρα και σε αυτούς είχαν πει «Σιγά μην τα καταφέρεις!» ή «ανούσιος στόχος χωρίς αξία», «ρε, λεφτά θα βγάλεις; Όχι; Ε τότε που βρίσκεις νόημα σε αυτό;»

Χαμογέλασαν σαν την Μόνα Λίζα του Νταβίντσι, δηλαδή, σαν να διαολοστέλνουν από μέσα τους όσο σε κάνουν να νιώθεις πως έχεις δίκιο.

Στο τέλος, πάνε όπου τους πάει η θέληση.

Και μετά, εσύ, μοιάζεις με πίνακα του Πικάσο. Έκπληκτος, σοκαρισμένος, μετανιωμένος ή και αμετανόητος, πάντως σίγουρα μετά μοντέρνος εξτρεμιστής, ανώτερος.

Και λες «μπράβο, δεν του το χα ρε σεις!»

Και μετά, κάθεστε μαζί για δείπνο όλοι εσείς. Τον κοιτάτε, σας κοιτάζει. «Καλός αυτός ο άνθρωπος ρε φίλε» σκέφτεστε.

«Υπερβολικά όμως, δεν σκέφτεται λίγο το συμφέρον του…»

Και μετά κάποιος, χωρίς να τον βλέπετε, ζωγραφίζει μια παρωδία αυτής της συνάντησης.

Και μετά, όλοι φεύγουν και στο κάδρο του δωματίου μένει ένα τραπέζι με πολλά φαγητά, που η ουσία του είναι αλλού, πιο πίσω, σε εκείνο το σκαμνάκι που κάποιος κάποτε κάθισε, παρότι είχε διανύσει εμπόδια και χιλιόμετρα, για να δώσει σε σένα, τον ανώτερο, την καλή καρέκλα.

Μην με παρεξηγείς, πάντα είχα τέτοιες ανησυχίες.

Περί τέχνης, συμπεριφοράς, τέχνης της συμπεριφοράς.

Ίσως και πίστης, αλλά έμπρακτης, όχι καθαρά εικονικής.

Με νιώθεις, ρετρό μου αμαξάκι;

9

Αυτό, που μιλάω στη βέσπα μου πρέπει να σταματήσει.

Ευτυχώς είναι παλιά και η εξάτμιση λίγο χαλασμένη. Έτσι ο θόρυβος διαπερνά τον ήχο των σκέψεών μου και καταφέρνω και συγκεντρώνομαι στην διαδρομή μου.

Αν και πλέον ο δρόμος προς το ρετρό καφέ μου έχει γίνει συνήθεια, οι κινήσεις μου βγαίνουν αυτοματοποιημένες σχεδόν.

Εκτός από τις ανεξάρτητες επιρροές, αυτές τις απροσδόκητες, όπως κάποιο άλλο πλάσμα αυτού του πλανήτη που (άκου τώρα) αποφάσισε να περπατήσει αμέριμνο στον δικό μου δρόμο, τον ανθρώπινο. Εκεί, κόβω ταχύτητα. Σαν ο σκύλος να μου κλείνει το μάτι.

Του το κλείνω κι εγώ.

Μετά παρκάρω και επιλέγω να διασχίσω κι εγώ πεζή και αμέριμνη δύο τρία τετράγωνα, με την ελπίδα ότι δεν θα με πατήσουν λόγω βιασύνης.

Για κάποιον λόγο που δεν καταλαβαίνω οι άνθρωποι της εποχής μου βιάζονται συνεχώς και πολύ.

Να προλάβουν να απλώσουν μπουγάδα, να πλύνουν πιάτα, να παίξουν, να βγουν, να κάνουν post στα social media, να καταλάβουν μέσω της παράδοσης τις αλλαγές των εποχών, να είναι πετυχημένος, να είναι γελαστοί, να είναι εδραιωμένοι (λες και μιλάμε για κτίριο), να είναι σούπερ ντουπερ ρε παιδί μου.

Και σούπερ αγχωμένοι. Υπήρξα και εγώ πολύ αγχωμένη. Μερικές φορές ακόμα είμαι, αλλά προσπαθώ να μην είμαι. Για την ακρίβεια το να μην ζω βουτηγμένη στο άγχος της βιασύνης συνεχώς να προλάβω κάτι έχει γίνει ο βασικός σκοπός της ζωής μου.

Μετά όλα τα άλλα, ξέρεις, επιτυχίες, αποτυχίες και διδάγματα.

Έπρεπε να μεγαλώσω λίγο και να πέσει στα χέρια μου το βιβλίο εκείνου του σκεπτόμενου μα και αστείου γραφιά, του Ρόλαντ Μπαρτ, με τίτλο Mythologies για να αρχίσω κάπως λίγο να καταλαβαίνω πως όλα αυτά τα περί τρεξίματος χωρίς σκοπό άθλησης είναι μύθοι.

Στη δική μου γλώσσα: μπαρούφες.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τις μπαρούφες, για τον Μπαρτ, για μια ωραία μπαρτάδα (αυτοσχέδια λέξη, ναι) και για το πώς με επηρεάζει, εμένα και άλλο κόσμο, το χτίσιμο και το γκρέμισμα μύθων που οι επιστήμονες τα λένε προκαταλήψεις και εγώ τα λέω «ταμπέλες – χαρακτηρισμούς».

Αλλά δεν θα το κάνω γιατί η λέξη «μύθος» μου αρέσει, καθώς από πολύ νεαρή ηλικία ήμουν λάτρης παραμυθιών.

Δεν είμαι σίγουρη αν θα βασιζόταν στον ρεαλισμό της σύνθεσης κοινωνικών ψεμάτων το βιβλίο μου ή στην παράνοια της αποδόμησης αυτών των «κανονικών πραγμάτων» μέσω της αφήγησης.

Μύθος το ένα, μύθος και το άλλο.

Αυτό που αλλάζει, τελικά, είναι η πρόθεση δημιουργίας ενός τέτοιου αποτελέσματος της επικοινωνίας, η οποία με την σειρά της υποτίθεται πως είναι το χαρακτηριστικό που μας διαχωρίζει από τα άλλα ζώα.

Και αν σε ρωτούσα τώρα «σε τί πιστεύεις;» θα μπορούσες να μου απαντήσεις χίλιες δυο έτοιμες απαντήσεις που έχεις μάθει από την στιγμή που γεννήθηκες, μα θα μπορούσες να το σκεφτείς και λίγο παραπάνω, να το ψάξεις και να μου πεις κάτι περισσότερο πρωτότυπο, μα εξίσου μυθικό.

Αν και οι πιθανότητες λένε πως θα μου έλεγες «ώχου, άσε με ρε παιδί μου να πιω τον καφέ μου και μη μιλάς άλλο για αυτά». Η εξέλιξη στα καλύτερά της.

Δεν σε αδικώ. Θες χώρο να ανασάνεις, θέα να ατενίζεις και αγκαλιά να κουρνιάσεις. Μια ζακέτα τον χειμώνα, λίγο αλάτι το καλοκαίρι και ένα γέλιο ή ένα κλαμμα κάπου στο ενδιάμεσο.

Λες πως οι μύθοι δεν σε νοιάζουν.

Αν σου πω ότι αρχίζω και υποπτεύομαι πως είναι χαρακτηριστικά λειτουργίας κάθε πλάσματος με εγκέφαλο;

Θα μου πεις ότι πολύς κόσμος δεν έχει ασχοληθεί με τους μύθους και είναι μια χαρά τόσα χρόνια. Μαθαίνουν ασυναίσθητα, στην τελική δεν χρειάζεται όλοι να τα ξέρουν όλα.

Εμένα όμως, οι μύθοι μου άλλαξαν την ζωή και την οπτική, μου διηύρυναν τον χώρο μου και μου έδωσαν τόσο άνεση να τεντωθώ ένα απόγευμα του Αυγούστου, όσο και την ευθύνη της διατήρησης αυτού του χώρου, που τον ονομάζω «διάσταση των προσδοκιών».

Έλα να σου πω πως την ανακάλυψα, όσο πάμε προς το καφέ όπου με περιμένει εκείνη.

Η διάσταση των προσδοκιών

Ο χώρος των προσδοκιών κάθε όντος με σκέψη και κυρίως με συναισθήματα είναι γεμάτος με χρώματα, τουλάχιστον με βάση τη δική μου οπτική ως καλλιτεχνικού πνεύματος.

Αυτά τα χρώματα άλλοτε κινούνται ελεύθερα και αρμονικά και άλλες φορές μαλώνουν, προκαλώντας εσωτερικές ή και εξωτερικές συγκρούσεις, ανακατεύονται και αν τα ανακατέψεις πολύ, σου δίνουν μαύρο, σκούρο καφέ ή γκρι.

Είναι άλλες φορές αρσενικά, άλλες θηλυκά και άλλες εντελώς ουδέτερα.

Σε απλά λόγια: Είναι ορμόνες σε συνδυασμό με χημικά στοιχεία του εξωτερικού κόσμου. Και μαζί δημιουργούν αντιδράσεις.

Για αυτό και οφείλουμε στους εαυτούς μας και στις κοινωνίες μας να προσέχουμε με τι είδους στοιχεία ενωνόμαστε.

Απλή χημεία οι προσδοκίες και οι εκπληρώσεις.

Χημικό στοιχείο + χημικό στοιχείο= χημική ένωση.

Μετά… συναισθήματα.

Οι σκέψεις και η λογική έπονται.

Το λένε όλοι οι ειδικοί: το περιβάλλον παίζει ρόλο στην εξέλιξή μας, άντε, έστω, στην ανάπτυξη. Εγώ θα προσθέσω: και στην δια βίου μάθηση και αλλαγή.

Για να αλλάξεις πρέπει να το θες. Να ξε βολευτείς για να πας εκεί που οι ενώσεις στις οποίες θα συμμετέχεις θα σου φέρουν χρώμα.

Εκτός αν το χρώμα της ελευθερίας συναισθημάτων δεν σου αρέσει.

Τότε πάω πάσο.

Αλλά μην γκρινιάζεις μετά, λέγοντας πως δεν σου μίλησα για το θέμα αυτό.

Παρατηρώ πως πολύς κόσμος (ιδίως άνθρωποι, αλλά και άλλα ζώα) τείνει να θυμώνει ή να απογοητεύεται επειδή δεν γεννήθηκε στο κατάλληλο περιβάλλον, άρα δεν ένιωσε ποτέ ότι μπορεί να έχει δυνατότητες αρμονικής ανάπτυξης.

Ποτέ δεν είναι αργά, φίλε, να πάρεις πέντε ρούχα, ένα βιβλίο, λίγο ψωμί, καλή παρέα και να αποχωρήσεις για να μπορείς να μαθαίνεις. Είναι τόσο απλό.

Μπορείς να αλλάξεις ακόμα και όσα περιμένεις.

Σου φαίνεται ακραίο;

Άκου τώρα για ένα παιχνίδι που παίζω και στον ύπνο και στον ξύπνιο μου.

Το παιχνίδι, αρχικά να τονίσω, είναι η ύψιστη μορφή εξοικείωσης με νέες προσδοκίες.

Έτσι το κάνω συχνά.

Αυτό το συγκεκριμένο που θέλω να σου περιγράψω ξεκίνησε μετά από μια σχετικά δύσκολη φάση της ζωής μου, στο σημείο που αποφάσισα να βγω. Να αλλάξω, δηλαδή, όσα πιστεύω και κυρίως όσα περιμένω.

Στον ξύπνιο, λοιπόν, ζωγράφιζα, τραγουδούσα, έβγαζα φωτογραφίες, έφτιαχνα παραμύθια, έκανα διαλόγους με άτομα που ταίριαζαν με την χημική μου σύσταση και έκανα πολύ προσεκτικές επιλογές χώρων ζωής και σκέψης.

Εύκολο δεν ήταν, αλλά είδα ότι άρχισε να πιάνει.

Έτσι εκπαιδεύτηκα και μετά ο νους άρχισε στον ύπνο να μου λέει τι θέλει να περιμένει.

Αυτό είναι, λοιπόν, το μυστικό.

Στον ύπνο μου βλέπω εκείνη (την Ροζίτα – Ελπίδα) γιατί η συγκεκριμένη γυναίκα εκφράζει όλα όσα θέλω να περιμένω.

Η εικόνα της μα ιδίως η χημική σύστασή της.

Το ερώτημα είναι: Πως αυτός ο χώρος σκέψης και αίσθησης, συμβαδίζει με τα πραγματικά γεγονότα στην καθημερινή ζωή και σκέψη της νέας μου φίλης;

Αυτό ψάχνω να βρω.

Άνοιξα την πόρτα, μπήκα μέσα και γνώριζα πάρα πολύ καλά τι ήταν αυτό που περίμενα από την συγκεκριμένη συνάντηση.

10

Μόλις μπήκε είχα ήδη φτάσει και ανακατεύω το ζεστό τσάι μου με μια γενναιόδωρη κουταλιά μελιού.

Αυτή η αίσθηση, του πλήρους ανακατέματος που όμως έδειχνε ιδανικά αρμονικό μου άρεσε πολύ.

Θα μπορούσα με τις ώρες να κάθομαι και να ανακατεύω τσάι με μέλι, για λόχους ολόκληρους αν χρειαζόταν.

Ιδανικά έτσι θα περνούσα τη μέρα μου όμορφα. Ανακατεύοντας συστατικά για να φτιάξω κάτι ωραίο, που σε γαληνεύει, σε ηρεμεί.

Μετά από αυτό το καλό καθάρισμα μπορείς να νιώσεις αρκετά ήσυχος για να σκεφτείς.

Αυτό που εγώ σκεφτόμουν συνήθως ήταν το παρελθόν, οι μνήμες, οι δικές μου και των άλλων. Με ενδιαφέραν τόσο η Ιστορία όσο και η Ψυχολογία ή η Κοινωνιολογία. Για τον ίδιο λόγο: Είχαν μέσα μνήμες.

Η διάσταση των αναμνήσεων είναι ένα μέρος του δικού μου περιβάλλοντος που δυσκολεύομαι να αποχωριστώ, γιατί με αυτό προσδιορίζει. Δεν είμαι η μόνη.

Έχω συμμετάσχει σε πολλές συζητήσεις για να ξέρω ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι φτιάχνουν ιστορίες από παλιά μέχρι τώρα.

Για τους ίδιους, για τον κόσμο, για τα πάντα γύρω και μέσα τους.

Για αυτό ερωτεύτηκα την τέχνη της αφήγησης και συγκεκριμένα της σωματοποιημένης. Θέατρο. Μια ματιά, χίλιες λέξεις.

Μου αρέσουν όλες οι ιστορίες, δεν κάνω διαχωρισμό. Αλλά, να, άλλες είναι βασισμένες σε συναισθήματα θετικά επιφορτισμένα και άλλες σε αρνητικά.

Έτσι είναι η ζωή, θα μου πεις. Γεμάτη με αντιθέσεις.

Εγώ ήθελα όμως να βάλω τις πληροφορίες στη θέση που τους έπρεπε και όχι σε μια τυχαία διάταξη.

Και θα το έκανα αυτό, μελετώντας την διάσταση των αναμνήσεων από διαφορετική θέση κάθε φορά.

Μου το έμαθαν αυτό τα γραπτά του Άλμπερτ Αϊνστάιν τα οποία, σαφέστατα, σε άλλο θέμα αναφέρονταν. Με ενέπνευσαν, ωστόσο.

Όλα είναι σχετικά. Ένα αντικείμενο μικραίνει ή μεγαλώνει ανάλογα με την θέση από την οποία το παρατηρείς. Επίσης, κινείται αργά ή γρήγορα στον χώρο, ανάλογα με την θέση από την οποία το παρατηρείς.

Ε, αν αντικείμενο είναι η πληροφορία, τότε πιάσαμε διάνα.

Άκου τώρα να δεις: Σημείο είναι κάθε πληροφορία. Θέση είναι κάθε τρόπος που εσύ ερμηνεύεις κάθε πληροφορία.

Μήνυμα είναι αυτό που σου εκφράζεται με την επικοινωνία, λεκτική ή όχι.

Αν εσύ πάρεις το μήνυμα και το κάνεις πληροφορία με τον τρόπο που νιώθει την πληροφορία ο αρχικός ομιλητής, τότε λέμε ότι επικοινωνείτε.

Σε διαφορετική περίπτωση αλλά λέει ο ένας και άλλα καταλαβαίνει ο άλλος .

Έτσι προκύπτουν τα μελανά σημεία στις ιστορίες μας.

Για παράδειγμα κάποιος παίζει μουσική γιατί είναι καλός σε αυτό και θέλει μια μέρα να γίνει μουσικός. Εσύ τον λες αργόσχολο επειδή δεν ερμηνείες ως δουλειά την τέχνη γιατί δεν έχεις εξοικειωθεί με αυτήν ως τρόπο βιοπορισμού.

Ίσως φταίει που δεν είδε πόρους η χώρα στην οποία μεγάλωσες και έμαθες.

Ίσως απλά να μην είχες αρκετές καλλιτεχνικές ασχολίες στην ζωή σου ως τώρα.

Το ότι πήρες το μήνυμα του άλλου ανθρώπου και του άλλαξες κάποιο στοιχείο με άλλο, με αποτέλεσμα η πληροφορία που θα βγει να είναι διαφορετική από όσα η αρχική πληροφορία ήταν, μου θυμίζει λίγο την μαγειρική.

Παίρνεις πιτόγυρο από όλα. Του βάζεις ζάχαρη επειδή έτσι νομίζεις ότι είναι σωστό.

Μετά σου φταίει το πιτόγυρο και όχι η δική σου εμπλοκή.

Συνήθως έτσι ζουν και μιλάνε οι άνθρωποι. Συχνά αναρωτιέμαι πώς στο τέλος της μέρας θεωρούν ότι όλα είναι καλά και επικοινώνησαν.

Ίσως να βοηθούσε το να ήμασταν περισσότερο ξεκάθαροι αναφορικά με τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας.

Περισσότερο προσανατολισμένοι στα θετικά μας συναισθήματα, παρά τις παράπλευρες αρνητικές απώλειες.

Έτσι θα φτιάχναμε σε μαύρο καμβά έναν υπέροχο πολύχρωμο πίνακα. Και αυτό θα πει ουσιαστική επικοινωνία.

Οι αναμνήσεις, θα μου πεις, που κολλάνε;

Οι αναμνήσεις είναι οι πρώτες ύλες μας.

Στο φαγητό κάνεις τσιγάρισμα με κρεμμύδι, λάδι και αλάτι.

Στις σχέσεις κάνεις αρχές με ιδέες, συναισθήματα και ερμηνείες.

Έτσι κάπως όλοι έχουμε πολλές ιστορίες ζωής να μοιραστούμε και όλοι βαδίζουμε με μια ελπίδα: να μας καταλάβουν στα αλήθεια και όχι όπως οι ίδιοι προσδοκούν.

Όπως και εμείς εκείνους.

Και, παρά τις διαφορές μας, να υπάρχουμε ελεύθεροι και προσηλωμένοι στην τέχνη της αγάπης μας που, όταν ενώνεται, δεν ξέρει τι θα πει παροδικό.

Γνωρίζει, ίσως, την αλλαγή των εποχών και των αναμνήσεων.

Την αλλαγή των αφηγήσεων που τώρα έχουν περισσότερη αποδοχή, ανακάτεμα ταιριαστών στοιχείων και ένα τσάι που ανακατεύεται ξανά και ξανά με την προσδοκία η Ελπίδα να φανεί επιτέλους στην πόρτα για να σταματήσω να κάνω αναδρομές.

Έχω τόσα να της πω.

Βγάζω το κουτάλι, το ακουμπάω στο πιατάκι και τα βλέμματά μας συναντιούνται.

Γεια σου! ξεστομίζω.

Και το εννοώ.

11

Είναι παράξενο το πώς, όταν συναντιόμαστε συζητάμε και για το παρελθόν και για το μέλλον λες και στηριζόμαστε στην ίδια ιδεολογία, αλλά συναισθημάτων νοοτροπία.

Η μία μιλάει για όσα νιώθει πως θέλει να έχει και η άλλη για όσα θυμάται πως την οδήγησαν ως εδώ.

Το λες και χάσμα γενεών. Το λένε ότι όταν είσαι πιο νέος τείνεις να κοιτάς μπροστά, κάνοντας σχέδια, ενώ όταν έχεις μεγαλώσει είναι κάπως σαν να αξιολογείς τα βιώματά σου.

Με εμάς τις δυο συμβαίνει το εξής παράδοξο: είναι σαν να είμαστε το ίδιο πρόσωπο.

Όσα λέμε και κυρίως όσα δε λέμε όταν είμαστε στον ίδιο χώρο, εκφράζουν την ίδια απόχρωση: κάτι σε τιρκουάζ.

Θέλουμε και οι δύο ηρεμία, διαύγεια σκέψης και ελευθερία αισθαντική.

Δεν έχουμε πρόθεση να ενοχλούμε ούτε να βλάπτουμε με τον τρόπο σκέψης μας, μόνο να αλλάζουμε, εμάς και τον κόσμο μας.

Οι φυσικοί λένε πως ο κόσμος δεν είναι πολύχρωμος, εμείς τον βλέπουμε έτσι. Ή, ότι το σύμπαν ίσως να έχει τελικά και μερικά χρώματα. Πρόσεχε μην σε πάρα πληροφορήσουμε, είναι μια μόνο οπτική αυτή.

Υποθέσεις, για ένα πείραμα κοινωνικής φύσης με χημικά στοιχεία στο ενδιάμεσο.

Αναρωτιόμαστε κάθε φορά πως μπορεί η μία να βλέπει τα βιώματα της άλλης λόγω θέλησης να τα δει και πως η άλλη ξέρει τις επόμενες κινήσεις της πρώτης πριν αυτές γίνουν.

Λες να είσαι εγώ και να ήρθες από το μέλλον για να μου δώσεις κάποιο μάθημα; είπε η Ελπίδα μετά από ώρες συλλογισμών που κατέληγαν σε αδιέξοδο.

Και αν εσύ είσαι εγώ από το παρελθόν, απλά με άλλο τρόπο αφήγησης της ίδιας ιστορίας;

Ρε συ, λες τελικά να είμαστε πολλοί;

Πιθανότατα. Κάπου διάβασα για την θεωρία του Πολυσύμπαντος. Και αν οι διαστάσεις είναι εδώ, στον ίδιο κόσμο; Αν, πολλοί από εμάς είμαστε οι διαφορετικές εκδοχές της ίδιας χημικής σύστασης και απλά έχουμε κάθε φορά διαφορετικό τρόπο να λέμε τις ιστορίες μας;

Και όμως θα μάθουμε με ποιους ανθρώπους τελικά είμαστε απόλυτα συμβατοί;

Είναι απλό, Ελπίδα. Ακούγοντάς ιστορίες από κάθε πιθανή θέση ακρόασης.

Ναι αλλά, γιατί όλοι θέλουμε να μιλάμε πιο πολύ;

Για να βρούμε όσα περιμένουμε. Επειδή το θέλουμε πολύ, σχεδόν εμμονικά, να ενωθούμε σε επίπεδο σκέψης και αίσθησης. Όπως τα χημικά στοιχεία.

Δεν είναι περίεργο που δεν μας νοιάζει με ποιους ή με ποιες ;

Δεν ξέρω. Εσύ θα έτρωγες πιτόγυρο με τζατζίκι και με ζάχαρη;

Όχι. Θα μου ήταν αρκετό να φάω σκέτο πιτόγυρο.

Άρα, με πιάνεις. Πολλές φορές δεν έχουμε ανάγκη από το πολύ για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε και έτσι να αλλάξουμε διάσταση. Αρκεί το απλό.

Να αλλάξουμε διάσταση; Τι εννοείς;

Απλό. Να πάμε από το θυμάμαι στο ελπίζω και από εκείνο στο κάνω.

Κάνοντας επικοινωνιακές πράξεις, δηλαδή, θα βρούμε τα «άλλα μας μισά»;

(Η Ροζίτα βάζει τα γέλια)

Όχι. Αυτό δεν υπάρχει.

Μα, πως;

Δεν υπάρχουν μισά και ολόκληρα. Υπάρχουν αφηγήσεις. Γνωρίζεις το παραμύθι Τα 88 ντολμαδάκια;

Ναι. Κάθε φορά και μια διαφορετική εκδοχή τέλους.

Ή αρχής. Με τις ίδιες όμως, ιδέες. Με τα ίδια συναισθήματα.

Και αυτό θα πει αλλαγή μαζί!

Ναι!

Πως μου αρέσει όταν μιλάμε μαζί!

Εμένα μου αρέσει όταν δεν μιλάμε. Τσαγάκι;

Ναι. Μέλι έχει;

Εδώ, πάρε.

Χαμογελάσαμε και ήπιαμε τσάι χωρίς να μιλάμε.