Η πολιτική της ποικιλίας και η πολιτική της φανφάρας: Τρόποι και μέσα για την πολυπόθητη ψήφο

Ψήφος είναι η κίνηση έκφρασης μιας απόφασης εκλογής όσων σε αντιπροσωπεύουν, είτε μιλάμε για κομματικούς εκπροσώπους, είτε απλώς για συμμετέχοντες σε διαγωνισμούς και σε πολλές άλλες καταστάσεις.

Ένα ωραίο παράδειγμα σκέψης γύρω από το θέμα της ψήφου είναι ο διαγωνισμός της Eurovision που, εκτός από αφορμή για συζητήσεις, ελεύθερη κριτική και πολλή αναθεώρηση, από χαλάρωση με οθόνη και φαγητό υπό μουσική υπόκρουση, σε κάνει να σκέφτεσαι ποια χαρακτηριστικά έκφρασης σε αντιπροσωπεύουν ως πολιτικά σκεπτόμενο ον.

Ναι, έχει πολιτική και σε αυτό, ειδικά σε αυτό.

Έχω συναντήσει άτομα που συγχέουν την πολιτική με τα κόμματα και την αιώνια κόντρα τους. Αυτά τα πρόσωπα έχουν πολύ δρόμο ακόμα μπροστά τους να διανύσουν για να καταλάβουν ότι η πολιτική είναι στρατηγική απόφασης συμφέρουσας όχι μόνο για ατομικούς αλλά για συλλογικούς σκοπούς. Είναι προάσπιση ιδεών και μέσων, προσπάθεια ανάδειξης όσων στοιχείων θες να έχει ο κόσμος που οραματίζεσαι.

Όχι προπαγάνδα σε debates.

Αλλά για να μάθει κάποιος να οραματίζεται χρωστάει στον εαυτό του ως ον και ως πολίτη να απομακρυνθεί από την έννοια "συμφέρον" και να αναπτυχθεί προς την έννοια "πρόοδος". Δύσκολο.

Ειδικά όταν ζεις σε χρόνια που ακούς περιττά λόγια για το ποιος είναι περισσότερο σκάρτος από τον άλλον και τι να διαλέξεις από τις περιορισμένες επιλογές που σου παρέχονται. Αντί να μάθεις να φτιάχνεις.

Το καλό, λοιπόν, με την Eurovision, είναι η ποικιλία. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον.

Βλέπεις το ποιοτικό, βλέπεις το trash, το εναλλακτικό, το παραδοσιακό, το χλιαρό και επιλέγεις ποιο σε εκφράζει, σαν άνθρωπο, σαν ον που προασπίζεται τις τέχνες και που κατανοεί πως μέσα σε αυτήν την διαδικασία υπάρχουν υπόρρητες πολιτικές, συμφέροντα και στοιχεία του ποιος είναι και ποιος θα θέλαμε να είναι ο πολιτισμός μας.

Θα κερδίσει ο πλούσιος; Ο προκλητικός; Η εντυπωσιακή; Η φωνάρα;

Και όμως, είναι ο συνδυασμός στοιχείων που οδηγεί κάθε έναν και κάθε μία από εμάς σε μια οριστική απόφαση για το τι και με ποιούς τρόπους μας αντιπροσωπεύει ως γενιά και ως κοινωνικά όντα που συνυπάρχουν, μέσω της φυσικής παρουσίας και (όπως μου θύμισε μια διαφήμιση που την άκουσα δύο φορές στο ίδιο τρίλεπτο), η τεχνολογία.

Το γνώριζες ότι φέτος μια από τους συμμετέχοντες ήταν περσόνα του τύπου influencer;

Είχαμε και παρουσίες με αντιπολεμικά μηνύματα. 

Άλλοι τραγουδούσαν, έδιναν πόνο και είχαν εφέ, κίνηση και φωνή και άλλοι έβγαιναν με το βρακί σε μια παρέλαση που προκαλούσε.

Αναρωτιέμαι τι από τα δύο θα μας άρεσε πιο πολύ σαν συλλογικότητα το 2023.

Προβλέπω πως θα πάρει πολλές ψήφους ο σαρκασμός της πρόκλησης και λιγότερες η ποιότητα του σχολιασμού αλλά ας μην προτρέχω, ίσως και το αποτέλεσμα να μας προκαλέσει έκπληξη. Ίσως να γίνει, τελικά, η ανατροπή.

Αν ψήφιζα, λοιπόν, με βάση την γνώμη μου και το προσωπικό μου γούστο, θα διάλεγα εκείνη την παρουσία που είχε μέσα μύθο και ρυθμό, αλλά σκέφτηκα: Και τι θα πετύχω; Αφού στις μέρες μας δεν εκτιμώνται ο μύθος και ο ρυθμός σε ευρεία κλίμακα.

Ίσως αν έβγαζε κανένα ρουχαλάκι και φώναζε λίγο χωρίς να προσπαθεί να τραγουδήσει... Να υπήρχε, τότε, ελπίδα;!

Σκέφτηκα πως πιθανότητες για επιτυχία έχουν ή τα δυνατά μηνύματα που δεν τα διαπερνά κανένας φαινομενικός εντυπωσιασμός, ή οι ίδιοι οι φαινομενικοί εντυπωσιασμοί, με το στοιχείο της πρόκλησης στο προβάδισμα.

Και αυτό γιατί ο σχολιασμός μας αγγίζει σε επίπεδο τόσο προσωπικής όσο και κοινωνικής κρίσης και αναζήτησης λύσεων στα σύγχρονα προβλήματα. Ενώ η πρόκληση μας κάνει να γελάμε, είτε με γνήσιο χιούμορ, είτε με ένα τίποτα με κομφετί και κοροϊδία στολισμένο.

Θα υπερτερήσει η σκέψη, το ταλέντο, η γνησιότητα της διαφορετικότητας, ή τελικά οι φανφάρες που τόσο έχουμε ανάγκη;

Ίσως τίποτα από όλα αυτά. Πιθανώς οι πιο ισχυροί, ή οι πιο πλούσιοι. Ίσως, προς έκπληξή μας, οι πιο κουλ.

Πάτησα το κουμπί, για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, γιατί κατάλαβα την σημασία της πολιτικής.

Το καλό είναι ότι υπήρχε ποικιλία επιλογών.

Αν ψηφίσω τον γείτονα, με συμφέρει. Ίσως, αύριο να διοριστώ λόγω της ψήφου μου.

Αν ψηφίσω τον ισχυρό, ίσως να ανοίξω νέες πόρτες, οικονομικά και κομματικά μιλώντας.

Αν ψηφίσω τους εναλλακτικούς, θα είμαι άψογος αντιρρησίας συνείδησης.

Αν επιλέξω την τύπισσα με το παραμύθι, θα θεωρώ τον εαυτό μου ονειροπαρμένο.

Και αν διαλέξω το ταλέντο, θα είμαι τυφλή υπέρμαχος της αξιοκρατίας που δεν υπάρχει.

Έτσι αποφάσισα να δω το σύνολο των χαρακτηριστικών, ατομικών και κοινωνικών, τεχνολογικών, καλλιτεχνικών, εικονικών και ουσιαστικών για να δω ποια κομμάτια και ποιες παρουσίες δεν είχαν ελλείψεις.

Ποιες δηλαδή τα είχαν όλα σε επαρκές επίπεδο, με ορισμένα να κάνουν την διαφορά, να αναδεικνύουν κάτι καινούργιο, που τόσο μας χρειάζεται. Να δίνουν λύσεις ενώ ταιριάζουν στην ροή της εποχής αυτής ώστε να μπορέσουν να δώσουν λύσεις.

Στην Eurovision, για ακόμα μια χρονιά και ανεξαρτήτως της φανφάρας, ευτυχώς υπήρχαν όλα και είχαμε να διαλέξουμε, μπορέσαμε να κάνουμε πολιτική.

Στις εκλογές, άραγε, να υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες ή μόνο συμφέρον, προπαγάνδα και... Κομφετί χωρίς πολιτισμό και, κατ'επέκταση, χωρίς δικαίωμα στην πολιτική σκέψη και απόφαση;

Αναμένουμε αποτελέσματα και αλλαγές με ένα ερώτημα: Θα είναι προς το καλύτερο για ένα μεγάλο σύνολο πολιτισμένων όντων;

Η Ιστορία θα δείξει πως αποφασίζουμε για τα δικαιώματά μας σε πολιτικό επίπεδο στις μέρες μας.