Βάρη περιττά: Κομφούζιο;

Είχα ξεκινήσει για να πάρω το αστικό. Βρισκόμουν στην στάση του λεωφορείου, όρθια, έχοντας ένα ενοχλητικό βάρος στο χέρι μου. Ήταν, για ακόμα μια φορά, η τσάντα.

 

Επρόκειτο, πάντα, για κάτι βαρύ. Μπορεί να ήταν βιβλία υπολογιστής φορητός, ταπερακια, ακουστικά, εφημερίδες, τσαντάκια μέσα σε τσαντάκια (όπως οι μπαμπούσκες, έτσι και οι δικές μου τσάντες). Διάφορα.

Δεν ήταν η βασική τσάντα, που στόλιζε την πλάτη μου. Ήταν εκείνη η δεύτερη.

Από σακούλες είχα ξεκινήσει, αλλά μόλις διαπίστωσα ότι μοιάζω κάθε φορά και σε κάθε διαφορετική περίσταση να μοιάζω λες και έχω πάει στην λαϊκή στις οκτώ το πρωί, άρχισα να τις αντικαθιστώ με τσάντες.

Είτε ήταν σχολικές, ή θήκες για λάπτοπ, ή και από εκείνες τις υφασμάτινες που δεν συγκρατούσαν ουσιαστικά τίποτα, όπως διαπίστωσα μελλοντικά, τη δουλειά που ήθελα την έκαναν.

Έκρυβαν τον χαμό των πραγμάτων που έπρεπε να έχω ολημερίς μαζί μου ως εργαζόμενη σε δύο δουλειές φοιτήτρια με κοινωνική ζωή.

Το πρόβλημα δεν ήταν στην χρήση των δύο τσαντών, αλλά στο γεγονός πως, ενώ στεκόμουν, εξακολουθούσα να έχω πάνω μου το επιπρόσθετο βάρος.

Αντί, όπως ο περισσότερος κόσμος στην θέση μου, να αφήσω την δεύτερη κάτω ή σε κάποιο πεζούλι για να ξεκουράσω το χέρι και την ωμοπλάτη μου, εγω συνέχιζα δυναμικά να επωμίζομαι το βάρος που, στην προκειμένη περίπτωση, περίσσευε.

Και όχι απλώς άντεχα, αλλά ξεκινούσα να κάνω και δραστηριότητες.

Είχα που είχα δύο τσάντες σαν βαρίδια πάνω μου, έγραφα, έβγαζα φωτογραφίες, έτρωγα, κλπ.

Καταλαβαίνεις που το πάω;

Όταν ένα βάρος σε μια συγκεκριμένη περίπτωση είναι περιττό, το αφήνεις κάτω και ηρεμείς.

Το παίρνεις ξανά αλλά χωρίς να πιεζεσαι αδίκως.

Είτε είναι τσάντα, είτε συναισθηματικό κομφούζιο.

Και όλα καλά.