Ο κακός ο λόγος είναι και αυτός επιλογή

Παρατηρώ πως λειτουργεί ο κόσμος γύρω μου και διαπιστώνω, με λύπη, πως οι άνθρωποι χαίρονται με την κατήφεια των γύρω, είτε πρόκειται για αληθινή, είτε για πλασματική.

Φτιάχνουν, γιατί έτσι είναι η φύση μας, για να φτιάχνουμε. Μερικοί, αρκετά προβληματισμένοι για να κάνουν τέχνη χωρίς να σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται για τους άλλους.

Απλά βλέπουν το θετικό σε κάθε πρόσωπο και σε κάθε κατάσταση.

Άλλοι, θέτουν τον εαυτό στο επίκεντρο. Υπάρχουν και ορισμένοι που ασχολούνται με ξένες υποθέσεις, επειδή δεν έχουν μάθει πώς να φτιάχνουν με θετικές προθέσεις κάτι όμορφο, ακόμα και αν σε αυτό συγκαταλέγονται και άσχημα στοιχεία.

Είναι δύσκολο να προσπαθείς και να το κάνεις λελογισμένα, να μην πεις τον κακό τον λόγο όταν σου έρχεται να τον εξωτερικεύσεις. 

Ακόμα πιο μεγάλο εμπόδιο είναι το να μην κάνεις την καλή πράξη όταν δεν σε βλέπουν, ή και όταν σε βλέπουν.

Να το έχεις μέσα σου ρε αδερφέ το να μην βλάψεις και να το έχεις διαλέξει ξανά και ξανά και ξανά.

Θέλει κόπο να γίνει η νοοτροπία σου ο όμορφος κόσμος που οραματιζόσουν, θέλει πυγμή το να μην κοιτάς το συμφέρον, μόνο την ειρήνη ή την αγάπη.

Αλλά στο τέλος αξίζει.

Για άκου, πάλι κάποιον κατηγορεί αυτός ο κύριος.

Τους νέους. Δεν έχουν λεξιλόγιο.

Γιατί μόνο τους νέους;

Γιατί όχι την νοοτροπία που μέσω της πολιτικής εμποτίζει κάθε κοινωνικό ον με μπελάδες στο κεφάλι του, τόσους πολλούς που δεν έχει ώρα για νέες λέξεις;

Διάκριση. Μια λέξη με αρνητική χροιά στην οποία πολύς κόσμος κατέχει master και δεν το γνωρίζει.

Εγώ; Ο καλός άνθρωπος;

θα πει στο τέλος.

Και εκεί μπαίνει ένας Δεληβοριάς και τραγουδάει τον καθρέπτη και τον ενημερώνει πως, για να ομορφυνεις εσένα, τους άλλους, την κοινωνία θέλει πρώτα από όλα αυτογνωσία.

The end.