The black sheep. The white sheep.

the boy

Ξέρεις τι φίλε, θα σου αποκαλύψω ένα μεγάλο μυστικό.

Δεν έχω ιδέα γιατί, λίγο αφότου γεννήθηκα πήγαν και με βάφτισαν.

Δεν μου εξήγησαν γιατί, δεν θα μπορούσα άλλωστε να έχω καταλάβει σε εκείνη την ηλικία τι θα πουν λέξεις όπως πίστη.

Δεν περίμεναν λίγο να μεγαλώσω και να αρχίσω να εξερευνώ τον κόσμο, ώστε να μου πουν το πολύ απλό: ρε συ, κοίτα, υπάρχουν πολλές θρησκείες, ψάξε, μετά αποφάσισε που θες να πιστεύεις. Εγώ θα σου δείξω την δική μου και αν με νιώσεις, θα χαρώ να πιστεύουμε σε κάτι παρόμοιο.

Μετά θα ήταν πρότυπα. 

Θα τους παρατηρούσα που δεν θα πίεζαν κανέναν να έχει την ίδια πίστη και που θα σέβονταν τις ιδέες και τις πεποιθήσεις των άλλων ανθρώπων και πιθανότατα θα τολμούσα να δοκιμάσω να νιώσω πως είναι αυτό το υπέροχο συναίσθημα ελευθερίας επιλογών.

Έλα μου όμως που με βάφτισαν.

Μου είπαν ότι είμαι χριστιανή, μου έμαθαν μόνο τις αρχές της συγκεκριμένης θρησκείας και με πίεσαν για να ξυπνήσω και να πάω στην εκκλησία, ενώ δεν είχα καμία θέληση για να πάω, γιατί μου φαινόταν καταπιεστικό όλο αυτό.

Τελικά κάθισα, προφανώς μετά το σχολείο όπου μας δίδασκαν αυστηρά και μόνο την επίσημη θρησκεία (κάτι που μου φαινόταν άκρως ενοχλητικό και περιοριστικό), και διάβασα, έψαξα, γνώρισα ανθρώπους με άλλες θρησκείες.

Δεν επηρεάστηκα από κανέναν.

Τελικά διάλεξα μια δική μου μορφή πίστης, που δεν την είχα συναντήσει ποτέ στον δρόμο μου.

Πως έγινε αυτό;

Μέσω της αυτογνωσίας.

Πρώτα διάλεξα τι θα πιστεύω, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, μετά έψαξα να βρω πως αυτό λέγεται, αν υπήρχε κάτι τέτοιο στα βιβλία θρησκευτικών και ανάλογης έρευνας.

Έτσι βρήκα κάτι αρκετά κοντά στις ιδέες και τα αισθήματά μου και χαιρομουν που αυτό το κάτι δεν είχε συγκεκριμένα σύμβολα και θεότητες βγαλμένες από την μυθολογία.

Την μυθολογία την αγαπώ, καθώς δείχνει τις κοινωνικές τάσεις κάθε εποχής. Τους τρόπους ερμηνείας κόσμου, θεού, φύσης. Τους τρόπους λατρείας.

Αλλά είναι για μένα ένα παραμύθι, ή πολλά, ενωμένα μαζί σαν παζλ.

Από εκεί και πέρα χρωστάμε στον εαυτό μας να προσανατολιζόμαστε προς την πραγματικότητα, που είναι η φύση μας, ο εαυτός μας και τα συναισθήματα.

Όχι μόνο τα δικά μας, γιατί αυτό είναι εγωιστικό. Τα όσα νιώθουμε εμείς και τα όσα νιώθει ο δίπλα, με μια ελπίδα ότι θα συνυπάρχουν όλα αυτά αρμονικά στον ίδιο κόσμο.

Ουτοπική ιδέα, αλλά όμορφη, γιατί μένει μακριά από κολλήματα, προκαταλήψεις και φιλοπόλεμη διάθεση.

Δεν είναι πόλεμος το να πρεσβεύεις κάποιες αρχές και να απαιτείς από μωρά παιδιά να σε ακολουθούν με το ζόρι;

Είναι μια μορφή απόλυτου προσηλυτισμού, αν το καλοσκεφτείς. Με βάση την άγνοια, ναι, με βάσει ένα πίστευε και μη ερεύνα, παλι ναι.

Ομως, φίλε, αν διάβαζες και λίγη μυθολογία, ή ιστορία, ή φιλοσοφία, θα ήξερες ήδη πως λέγεται:

Πίστευε και μη, έρευνα.

Είτε πιστεύεις είτε όχι, κάνε έρευνα. Το είπαν οι πρόγονοί σου, οι φορείς ενός πολιτισμού του οποίου λανθασμένα θεωρείς ότι είσαι το εξελικτικό αποτέλεσμα.

Έλα μου όμως που δεν είσαι.

Αν τείνεις να θες να το ζόρι όλοι να πιστεύουν ότι εκεί, πιθανότατα είσαι σαν όλους εκείνους που κρίνεις αυστηρά, επειδή Πήραν μικρά παιδιά και τα μύησαν σε αιρέσεις και σε θρησκείες, οι αθεοφοβοι! Το μικρό παιδί "δεν ξέρει"!

Και όμως, ξέρει.

Βλέπει, ακούει, αφουγκράζεται την γνώση και την άγνοια και μεγαλώνει επιδιώκοντας την αλήθεια και όχι τον μύθο.

Ωραιότατοι οι μύθοι, αλλά για να μαθαίνεις για το πώς οι άνθρωποι έδιναν απαντήσεις χωρίς να θέλουν να έχουν επιχειρήματα, έχοντας ως βάση τους την απόλυτη φαντασία.

Ωραία και η φαντασία. Όσο δεν βλάπτει ούτε περιορίζει μικρά και μεγάλα παιδιά.

Γιατί, λοιπόν, με βάφτισαν;

Υποθέτω, με την λογική ότι όταν μεγαλώσω θα διαλέξω μόνη μου τι θα πιστεύω, καθώς ζούμε σε μια εποχή που έχουμε κάθε έναυσμα για να μάθουμε τι θα πει ελευθερία της σκέψης.

Αναρωτιέμαι εν τέλει, αν η ελπίδα για να γίνω χριστιανή θα εκπληρωθεί.

Δεν το γνωρίζω ακόμα, έχω πολλά ακόμα να μάθω.

Ο Σωκράτης είχε πει: Ένα ξέρω, ότι τίποτα δεν ξέρω.

Νιώθω πως είμαι ανώτερος από σένα γιατί εγώ δεν ξέρω τίποτα και το ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα. Εσύ όμως δεν ξέρεις τίποτα και λες ότι τα ξέρεις όλα.

Και αυτό, φίλε, είναι το πρόβλημα.

Γιατί πυροδοτεί πόλεμο.

Ηθικό, πνευματικό, κοινωνικό.

Ο οικονομικός, ο γεωπολιτικός και ο εθνικός έρχεται στο τέλος. Είναι το αποτέλεσμα της σκέψης και της ζωής που διάλεξες να έχεις.

Πολεμικό παραμύθι που ο πρωταγωνιστής βγαίνει πάντα νικητής, ή ρεαλιστική αλήθεια που όλοι είναι τόσο νικητές όσο και χαμένοι;

Εσύ κάνεις την επιλογή.

Γιατί ευτυχώς, γεννήθηκες χωρίς να ξέρεις τίποτα, ζεις με την γνώση πως δεν ξέρεις ακόμα όλα όσα θα ήθελες και πιθανότατα ποτέ σου δεν θα τα μάθεις όλα, αλλά σέβεσαι την διαφορετικότητα.

Και ακριβώς αυτό σε κάνει πολιτισμένο. Όχι οι αρχαίοι πρόγονοί σου.

Οι ηθικοί νόμοι σου είναι στην ουσία ηθικές αναστολές επειδή νιώθεις ανασφαλής να συνυπάρχεις με το διαφορετικό.

Αν τις υπερβείς έχεις μάθει να κάνεις ένα μόνο βήμα προς την ατομική πρόοδο.

Όσο για την κοινωνική, θέλει και δύναμη να αντέχεις τις προκαταλήψεις στις οποίες κολυμπούν όλοι οι πολιτισμένοι που σε περιβάλλουν.

Και έπειτα, είσαι το μαύρο πρόβατο. 

Γιατί δεν παρέμεινες το άσπρο πρόβατο.

Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου μου διάβαζε ένα παραμύθι.

Το βιβλίο λεγόταν Παραμύθια του κόσμου και βασιζόταν στην ιδέα της πολύ πολιτισμικότητας και της αποδοχής της διαφορετικότητας χωρίς αναστολές.

Λεγόταν η μικρή ιστοριούλα Η άσπρη Καρολίνα και η μαύρη Καρολίνα.

Εκείνο το παραμύθι με έκανε μαύρο πρόβατο.

Ελπίζω να το θυμάσαι, στο τέλος της μέρας.

Και όταν θα δεις μια μαύρη γάτα να την υιοθετήσεις αντί να την κλωτσήσεις, απλά και μόνο επειδή σου αρέσουν άλλα χρώματα, επειδή το άλλο είναι το ξένο.

Στο παραμύθι όμως δεν ήταν έτσι.

Στην αλήθεια, άραγε, πως είναι;

Θα ρωτήσω εσένα, μαύρο πρόβατο, ελπίζοντας πως θα μου δώσεις επαρκή απάντηση, γιατί τα άσπρα πρόβατα τώρα αντί να αγωνίζονται, πολεμούν.

Αντί να αγαπούν, κρίνουν.

Αντί να σκέφτονται, μυούνται.

Αντί να αποδέχονται, απορρίπτουν.

Χωρίς εμφανή λόγο.

Ο λόγος κρύβεται πίσω από λέξεις σκόρπιες, άσκοπες, άκρως χριστιανικές.

Πάμε τώρα στην εκκλησία, πάμε να νηστέψουμε και το βράδυ να συνεχίζουμε την αέναη πολιτισμένη απόρριψη.

Και αν δεν πάμε αλλά αγκαλιάσουμε;

Θα είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι;

Ποιος ξέρει, εγώ απλά ένα πρόβατο είμαι.

Και ας με βάφτισαν άνθρωπο.

Και ας ζω στη φύση.

Και ας την μολύνω κάθε μέρα με σκουπίδια και με λέξεις σκουπίδια.

Ζω, ρε.

The end.

Καλό Πάσχα με πολύ χρώμα, πολύ ασπρόμαυρο, πολλή αγάπη.