Είναι εμπιστευτικό, σουτ.

Οι λαϊκές ρήσεις το είχαν πει ότι δεν τα ξέρουμε όλα, φίλε

Ετοιμάσου να διαβάσεις ένα κείμενο για το παράδοξο του να πετάγεται ένα άσχετο σχόλιο επιφορτισμένο με άγνοια και κακεντρέχεια σε μια συζήτηση... Τυπικής χαιρετούρας.

Θα προσπαθήσω να κάνω κομψά μια αρχή, καθότι το ζήτημα είναι πολύ άβολο.

Πάμε.

Σου έχει τύχει ποτέ να είσαι σε μια περίσταση που εκεί που κάνεις μια τυπική κουβέντα, κάποιος εντελώς άσχετος πετάγεται και εισβάλλει στον δικό σου προσωπικό χώρο ή στον προσωπικό χώρο των κοντινών σου προσώπων με τρόπο εντελώς αταίριαστο και χωρίς κανένα έναυσμα για σχολιασμό;

Πάραυτα, σχολιάζει.

Αυτό, με τους παντελώς άσχετους που σχολιάζουν τις ζωές και τις επιλογές των άλλων ανθρώπων από το θεϊκό τους βάθρο, συμβαίνει συχνά και μάλλον γινόταν από πολύ παλιότερα, καθώς έχουν βγει λαϊκές ρήσεις σε σχέση με το ζήτημα της αδιακρισίας.

Όποιος είναι έξω από τον χορό, δύσκολα χορεύει.

Πάμε λίγο να δούμε τι σημαίνει το ανωτέρω ρητό.

Στέκεσαι απ'έξω, αρνούμενος να χορέψεις, αλλά έχεις γνώμη για τον χορό των άλλων. Φάουλ νούμερο ένα.

Κι εγώ όταν δε χορεύω βρίσκω τον χορό αποκρουστικό.

Κάνω δουλειά για να μάθω να καταλαβαίνω.

Δεν έχεις φορέσει τα παπούτσια μου, γιατί έχεις άποψη για το περπάτημά μου;

Αυτό το αλλόφερτο ρητό (wear my shoes before you judge) συμβολίζει την απάντηση στους από πάνω. 

Ρε συ, έχεις γνώμη για το πώς κινείται κάποιος στην ζωή του όταν δεν έχεις ιδέα για τα δικά του βιώματα; Μάλλον οι προκαταλήψεις είναι που ωθούν πολύ κόσμο να έχει άποψη για θέματα που, εκ των πραγμάτων, δεν δύναται νοητικά να έχει.

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει.

Αναφέρεται το παραπάνω στιχάκι στην δύναμη της επιρροής των άλλων πάνω μας.

"Για να λέει ότι έχω ή έχεις κάνει τα πάντα στραβά, σημαίνει πως κάτι βλέπει. Κρίμα που δεν φοράει τα υπέροχα γυαλιά από τα οποία βλέπω τόσα χρόνια τον κόσμο.

Ίσως, αν είχε τις ευκαιρίες μόρφωσης για τις οποίες οι ανοιχτόμυαλοι αισθάνονται ευγνωμοσύνη... Τι κρίμα". Κρίμα, το παιδί. Έχει γίνει και τραγούδι.

Στην συνέχεια έρχεται ένα Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται.

Ως αστραπές θεωρούνται όλες οι κατηγορίες για τα πιθανά στραβοπατήματα ενός ανθρώπου, τα οποία μπορεί στην αρχή να φάνηκαν παράταιρα (ίσως και να ήταν), μα αγωνίστηκε τόσο πολύ ο ίδιος άνθρωπος να τα εξελίξει με τους τρόπους που μόνο εκείνος μπορούσε που, τελικά, μέσα από αυτά έμαθε να γίνεται καλύτερος. Συχνά, δεν χρειάζεται να είναι όλα κατάλληλα και εύκολα.

Ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις, να φαίνεται η αξία μας από τα δύσκολα και τα αταίριαστα.

Που γίνονται ταιριαστά επειδή θελήσαμε να γίνουν, όσο εκείνα που μας ταίριαζαν δεν σέβονταν ούτε την πορεία μας ως τώρα, ούτε τα συναισθήματά μας.

Είναι όπως όταν παίζεις ένα παιχνίδι.

Σου αρέσει η παντομίμα αλλά στην παντομίμα κάποιοι κλέβουν και μαρτυρούν.

Φεύγεις, παρότι σου άρεσε.

Χρέος σου είναι να μάθεις να παίζεις με περισσότερο δίκαια άτομα που σου ταιριάζουν, όχι να κόψεις την παντομίμα.

Επιλέγεις (και κανείς δεν ξέρει αν αυτό είναι σωστό ή λάθος) να αλλάξεις παιχνίδι.

Παιχνίδι ερωτήσεων.

Στην αρχή παράταιρο και δύσκολο.

Μετά σωστό και γνώριμο.

Ετσι και με την επικοινωνία και τις σχέσεις. Πάμε παρακάτω.

Από όλες τις καταστάσεις κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.

Άλλη ωραία λαϊκή ατάκα.

Αν είναι να ταιριάζεις και να μη σου ταιριάζει, τότε κοιτάς να σου ταιριάζει και ας μην ταιριάζεις αρχικά, αν νιώθεις ότι αυτό θες να κάνεις.

Έχεις τη δύναμη και την επιρροή να δημιουργείς διαρκώς ένα μοτίβο κοινής αλλαγής, μέσα σε κοινή πορεία.

Και αυτή τη δύναμη δεν την έχει πιθανόν εκείνος που στέκεται στην απ'έξω και σε παρατηρεί ή, χειρότερα, δεν σε παρατηρεί καν.

Σε κρίνει που αρχικά είχες δυσκολευτεί.

Και, στο τέλος της μέρας, εγώ, μια απλή φίλη που σε ένιωσε, βρέθηκα στην ίδια παρέα με ένα τέτοιο πρόσωπο.

Με τα καλά μας, εμφανέστατα έξω από τον χορό (δεν ήμουν τόσο βλάκας να της πω ότι χόρεψα πολλές φορές μαζί σου), να κάνουμε κουβεντούλα.

Να λέω ότι είναι κρίμα που μου λείπεις, αλλά έτσι έγινε, τι να κάνουμε.

Και, τσουπ, να τος ο σχολιασμός, χωρίς γνώση.

Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έγινε, η τύπισσα την είχε ήδη πιστέψει, ότι είπε κάτι βαρύγδουπο και σπουδαίο για μια κατάσταση που δεν βίωσε ποτέ της, για την ζωή και όλες τις επιλογές άλλων ανθρώπων που όμως τύχαινε εγώ να ξέρω καλά και να έχω περάσει μαζί τους όλες τις δυσκολίες.

Με δικά τους παπούτσια, εν ανάγκη ξυπόλητη, σε χορούς διαφορετικούς από όσα είχα μάθει ως τότε.

Μεγαλώσαμε μαζί, λοιπόν, με ανθρώπους που έκαναν και λάθη, αλλά γνώριζαν καλά ποιες καταστάσεις απέρριπταν για να κάνουν τις λάθος επιλογές τους με πυγμή, να τις υποστηρίξουν, να πέσουν, να σηκωθούν και να συνεχίσουν τη ζωή τους με χαμόγελο, γνωρίζοντας πως να αγαπούν πρωτίστως τον εαυτό τους. Χωρίς να βλάπτουν κανέναν πέραν του εαυτού τους.

Γιατί, φίλε, όταν αγαπάς εσένα, δεν έχεις ανάγκη να σχολιάσεις τις ζωές των άλλων, πρώτα από όλα λόγω αυτοσεβασμού.

Κάπως έτσι, σε κλίμα κατάνυξης, αποχώρησα σκεπτόμενη: 

Ρε, ποια είναι αυτή και τι σχολίασε μόλις;

Ως ψυχική αστάθεια ερμήνευσα το σχόλιο που ήρθε από το πουθενά, ήταν άσχετο με την συζήτησή μας, αρνητικά επιφορτισμένο με καταδίκες σε τραπέζια που δεν έχουν φανερωθεί όλα τα χαρτιά ενός παιχνιδιού στο οποίο, κάποιοι κάποτε... Έκλεψαν.

Και έτσι, πέρασαν οι ώρες κι εγώ δεν είπα τίποτα στο άτομο τη ζωή του οποίου αφορούσε αυτό το σχόλιο.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί αυτού του τύπου τα σχόλια δεν αξίζει καν να ακούγονται, πόσο μάλλον να αναπαράγονται.

Το καλύτερο στο φύλαξα για το τέλος. Οι αγγλομαθείς φίλοι μου έλεγαν και εξακολουθούν να λένε κάτι κάπως πρόστυχο για τέτοιες περιπτώσεις αδιακρισίας.

Kiss my ass.

Αλήθειες βγαλμένες από λαϊκές ρήσεις, στιχάκια ετών που βγήκαν για να κάνουν τους αδιάκριτους να καταλάβουν ότι...

Πριν μιλήσεις, μέτρα ως το δέκα.

Κατάπιε λίγο τη γλώσσα σου.

Κοίτα, φιλαράκι, τη δουλειά σου.

Πας, μια στιγμή, να δεις αν έρχομαι;

Εκεί που είσαι ήμουνα και εκεί που είμαι θα ρθεις.

Όταν παίζεις παρτίδες και χάνεις επειδή κάποιοι άλλοι έκρυβαν άσσους στο μανίκι και μάλιστα κλοπιμαίους, περπατάς με το κεφάλι σου πολύ ψηλά και....

Κούτελο καθαρό.

Όσα λάθη και αν έχεις κάνει στη ζωή σου.

Γιατί στο τέλος της μέρας ξέρεις πως είχες παίξει δίκαια, αδικήθηκες και έκανες το καλύτερο που μπορούσες για τις συνθήκες που είχε το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Το ποιος είναι σωστός και το ποιος λάθος δεν θα το πω εγώ, γιατί δεν το ξέρω.

Ένα θα σας πω όμως ακόμα και θα φύγω.

Αυτός που έχει παίξει και έχει κλέψει θα ζει μια ζωή με την επίγνωση ότι ήταν ο κλέφτης.

Και ας είναι πιο ευτυχής από τον ηττημένο.

Και ας είναι εκείνος που θα κρίνει μέσα από την φαιδρή φούσκα της πλασματικής ευτυχίας στην οποία νίκη θα πει περιπλάνηση επί πτωμάτων.

Περισσότερο ευτυχή θεωρώ εκείνον τον βλάκα που τον σχολίασαν επειδή αφότου έχασε δεν τόλμησε να παίξει ξανά τέτοια παιχνίδια, παρά τον νικητή που τελικά δεν πήρε απολύτως τίποτα επάξια.

Ή, τους φίλους του, που σχολίασαν μια ωραιότατη βραδιά, τη ζωή σου, αγαπημένε μου συνοδοιπόρε.

Θα μπορούσα να μην γράψω για όλα αυτά, αλλά κάπως όφειλα να βγάλω τη χολή που ήρθε και μου κόλλησε από το πουθενά, για το τίποτα, από μια απλή...

Άσχετη.

Ελπίζω να μην ζούμε στον κόσμο όπου όλοι οι άσχετοι νομίζουν ότι είναι σχετικοί χωρίς να ξέρουν κάθε πλευρά της αλήθειας, κάθε κάρτα που μοιράστηκε τότε, εκεί.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα εξελιχθούμε κρίνοντας την διαφορετικότητα επιλογών επειδή δεν μας μοιάζει.

Τέλος, θέλω να νιώθω ότι δεν θα θεωρούμε αγωνιστές τους κλέφτες και κλέφτες τους αγωνιστές.

Είναι άλλη κατηγορία η μία, άλλη η άλλη και συνήθως, δε φαίνεται από τους περιττούς σχολιασμούς, αλλά από πράξεις της κάθε ημέρας μας.

Εν τέλει ξέρω μέσα μου πως το άτομο που κρίθηκε δεν θα έκρινε με τον τρόπο αυτό και για αυτό το λόγο το θεωρώ πνευματικά ανώτερο.

Εξελικτικά, ίσως;!

Νοητικά, καταλήγω.

Δεν έμαθα ποια ήταν αυτή η φωτεινή παντογνώστρια τελικά.

Νιώθω όμως, πως δεν χόρεψε ποτέ της.

Με βρίσκεις αδιάκριτη;

Ουπς.

Εντάξει, τα είπα σε σενα μόνο.

Είναι εμπιστευτικό. Σουτ.

The end.