Ισορροπημένα χρώματα

Αν κάτι κατάλαβα από την μικρή πορεία μου ως τώρα, είναι ότι δεν χρειάζεται να είμαστε σε κάποιο άκρο κάθε φορά, αναφορικά με τα ατομικά χαρακτηριστικά μας.

Θα μιλήσω σε σένα.

Δεν χρειάζεται να είσαι ή ικανός ή τεμπέλης.

Ή πιστός ή άπιστος.

Ή ηθική ή ανήθικη.

Ή μορφωμένος ή αμόρφωτη.

Ή άσπρο ή μαύρο.

Αν το δεις το θέμα σφαιρικά (και αναφέρομαι σε κάθε ζήτημα που μπορεί να σε προβληματίζει ανά διαστήματα), μπορείς να κάνεις επιλογές, κάπου ανάμεσα στην κούραση και την ξεκούραση, την υπομονή και τον αυτοσεβασμό, την ηρεμία και την δραστηριοποίηση.

Σαν να διαλέγεις ένα χρώμα κάθε φορά, από την παλέτα των συμπεριφορών, συνηθειών και επικοινωνιακών δεξιοτήτων.

Μπορείς να κουράζεσαι στο σημείο που η κούραση σου επιφέρει καρπούς, να πιστεύεις χωρίς να κρίνεις το διαφορετικό, να φέρεσαι ηθικά σε ό,τι εμπεριέχει επιρροή τρίτων και να τεμπελιάζεις μια ωραία μέρα με ήλιο, αν το έχεις ανάγκη.

Υπάρχουν δυνατότητες να θεσπίζεις όρια στις σχέσεις, χωρίς να είναι υποχρεωτικό να κάνεις υπομονή με λόγια και πράξεις ανθρώπων που πιθανόν δεν θέλουν να καταλάβουν, να νοιαστούν, να ακούσουν. Λέγεται αυτοεκτίμηση και καλή διαχείριση των συναισθηματικών πόρων σου, καθώς και των αντοχών των ανθρώπων που πραγματικά νοιάζονται.

Μπορείς να πεις Είμαι κουρασμένος, δεν μπορώ τώρα και να το εννοείς. Έτσι δίνεις χώρο στον εαυτό σου να ξεκουραστεί και αύριο να είναι σε θέση να κάνει αυτό που ζητείται.

Είναι πιθανό σε κάποια θέματα να μην είσαι καλός και σε κάποια άλλα το μυαλό σου να είναι αυτό που λέμε "ξυράφι" και αυτό είναι φυσιολογικό.

Αν το δεις σφαιρικά, αν συνέχεια καταπιέζεσαι, κάνεις χατίρια και προβαίνεις σε λανθασμένες αποφάσεις, λόγω εξωτερικής πίεσης, τότε δεν θα σου είναι εύκολο να καταλάβεις τι εσύ θες από την κάθε μέρα της ζωής σου.

Και επειδή πολύ συχνά αύριο δεν υπάρχει, πρόσεχε να μην πληγώνεις επειδή θες να είσαι ο πιο έξυπνος, ο πιο ηθικός, η πιο ικανή, η περισσότερο πιστή, με μέτρο σύγκρισης όχι τον εαυτό σου και την εξέλιξη, αλλά τον ανταγωνισμό με ανθρώπους που μοιράζουν τα ατομικά τους χαρακτηριστικά με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ότι εσύ.

Ο σεβασμός στην διαφορετικότητα των επιλογών είναι κάτι θετικό. Όπως όταν ζωγραφίζουμε. Δεν θα πας να πεις "χάλια φίλε. Άκου να βάλεις άσπρο και κόκκινο και να βγει ροζ! Το ροζ είναι χάλια!"

Ποιος έχει θεσπίσει τα κριτήρια, το πρέπον, το απόλυτο;

Κοινωνικά θεσπισμενα απόλυτα άκρα.

Κι εσύ, που επιλέγεις και δεν ενοχλείς ούτε πληγώνεις, ακόμα συνεχίζεις γιατί ξέρεις πως η ζωή, όπως και η ζωγραφική όταν ήσουν παιδί, είναι θέμα κατανομής των χρωμάτων του εσωτερικού σου κόσμου και των αναγκών σου ανά φάση διαβίωσης.

Οι κοινωνικές προσταγές ισως και να σε παρακινούν για τους λάθος λόγους, το έχεις ποτέ σου σκεφτεί;

Θες, λοιπόν, να πολεμάς ή να αγωνίζεσαι;

Να κράζεις, ή να σέβεσαι;

Να αντέχεις ή να θέτεις όρια;

Να προχωράς, ή να κάνεις κύκλους γύρω από "την ουρά σου";

Να εκφράζεσαι ή να κρύβεσαι;

Να εξελίσσεσαι ή να μένεις επειδή έτσι πρέπει;

Σκέψου τι πρέπει και τι είναι αναγκαίο.

Κάνοντας αυτού του τύπου τον διαχωρισμό προτεραιοτήτων, θα μπορείς να πεις πως είσαι ελεύθερος και όχι, η ελευθερία σου είναι μόνο δικαίωμα, δεν είναι εμπόδιο για κανέναν.

Ούτε καν για εσένα τον ίδιο.