Στο ρετρό αυτοκίνητο

1

Μόλις μπήκα στο παλιό αλλά καλά διατηρημένο αμάξι, πριν καν να δω αυτήν την άγνωστη που είχαμε απλώς μιλήσει στο τηλέφωνο για να της πάρω μια συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό, ένιωσα πως κάποια γνωστή μου μου θύμιζε. Ήταν ήρεμη δύναμη και όμως, έκρυβε μέσα της ένα πάθος για ό,τι κάνει και αγαπά: για την τέχνη της.

Όλα αυτά πριν να την κοιτάξω στα μάτια. Όταν αυτό έγινε, σιγουρεύτηκα.

Είχε μια ομορφιά εντελώς φυσική μα και εξίσου επιτηδευμένη. Σαν να είχε πάρει ένα πινέλο και να είχε ζωγραφίσει μια προσωπικότητα πάνω σε ένα σώμα και ένα πρόσωπο ατελές και τέλειο μέσα στην φυσικότητά του.

Μαλλί κόκκινο (ε ναι, τι άλλο θα ήταν;!). Παπούτσι αθλητικό. Μνήμη εξασθενημένη και ιδέες… κάπου στα σύννεφα και κάπου στην βροχή.

Ξεκινήσαμε να μιλάμε στον ενικό από την αρχή. Είχα διαισθανθεί από την ζεστασιά της φωνής της πως επρόκειτο για άνθρωπο ο οποίος, ανεξαρτήτως της ηλικίας του, ένιωθε νέος μέσω του εναλλακτικού τρόπους ζωής που είχε επιλέξει να κάνει.

Το εντυπωσιακό είναι πως, ενώ όταν τα μυρίζεσαι όλα αυτά νιώθοντας εντελώς αποσυντονισμένος και καθόλου σίγουρος για τίποτα, τελικά πιάνεις διάνα.

Η αλήθεια είναι πως όταν χτύπησε εκείνο το τηλέφωνο, την ώρα που έκανα την γνωστή ρετρό εκπομπούλα μου, δεν περίμενα να είναι εκείνη, δεν είχα προβλέψει πως θα δεχόμουν να κάνουμε τη συνέντευξη και δεν είχα ιδέα τι θα την ρωτούσα.

Κάτι με ώθησε στο να αγκαλιάσω αυτή την εμπειρία, μια αόρατη δύναμη, ένας μανδύας του Χάρι Πότερ, ή και κάποια από τις δυνάμεις του Πολέμου των Άστρων.

Σκέφτηκα Γιατί να το κάνω;

Και μετά αμέσως με αμφισβήτησα.

Γιατί να μην το κάνω;

Είναι αυτό που, στην καλύτερη, θα έχεις κάνει μια νέα γνωριμία. Ακόμα και αν πάει χάλια, θα έχεις πλέξει ακόμα μια ιστορία.

Ε κι εγώ από μικρή αγαπούσα τις ιστορίες. Ήταν η εμπειρία, με ένα διαφορετικό είδος ντυσίματος. Να, κάπως, σαν αυτή την κοπέλα με το παράξενο όνομα που ότι είχε φορέσει τα ακουστικά της και ετοιμαζόταν να μου μιλήσει στον αέρα, όχι απλώς για την τέχνη της, αλλά και για το τίμημα που αυτή κουβαλάει εν έτει 2023.

On the record, off the record και straight to the heart.

2

Ένιωθα περίεργα, από ανήσυχη έως αγχωμένη. Είχα ξεχάσει την κάρτα εισόδου και όμως, ενώ ντράπηκα, ταυτόχρονα ήξερα πως δεν είχα λόγο να ντραπώ. Προσπαθούσα να καθησυχάσω εκείνη (που δεν φαινόταν να χρειάζεται παρακίνηση για ηρεμία), μα κυρίως, τον εαυτό μου, πως η συνέντευξη τελικά θα γίνει.

Χρειαζόμασταν περίπου είκοσι λεπτά. Είχαμε στην διάθεσή μας μια ώρα. Τι μπορούσε να πάει τόσο στραβά, ώστε να χάναμε ολόκληρη την ώρα;

Εξάλλου, είχαμε έρθει εγκαίρως. Έμενε να έρθει εγκαίρως και ο φύλακας για να μας ανοίξει την πόρτα.

Αποφάσισα να πιστέψω σε εκείνον. Αισιόδοξο, από μικρό.

Είπαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο και να μιλήσουμε λίγο. Είχα την ένταση του «και αν τελικά δεν μπούμε, τζάμπα την έφερα τη γυναίκα εδώ πάνω που φυσάει κιόλας;» αλλά χαλάρωσα ακούγοντας με γνήσιο ενδιαφέρον τι είναι αυτό με το οποίο εκείνη ασχολείται.

Είναι ένα και παράλληλα πολλά.

 Εντυπωσιασμένη όντας, χάρηκα πάρα πολύ όταν άνοιξε τελικά η πόρτα της εισόδου και ετοιμαστήκαμε να πάμε να φορέσουμε τα ακουστικά μας.

Εγώ, βέβαια, είχα να συντονίσω πολλά περισσότερα. Καλωσορίσματα, μουσική, αφιερώσεις, καιρό, παγκόσμιες μέρες, διεθνείς μέρες, χρόνους, στοιχεία επικοινωνίας και να είναι η φωνή λες και δεν είχα καπνίσει εκείνα τα τσιγάρα χθες το βράδυ.

Παρεμπιπτόντως, κακή συνήθεια. Δεν έπρεπε να είχα μπλέξει αλλά, από την άλλη, δεν είχα άλλο τρόπο να χαλαρώσω. Βλέπεις, η γενιά μου είχε ένα ζήτημα: οι άνθρωποι δεν επικοινωνούσαν. Έτσι υποκατέστησα την ανάγκη για επικοινωνία με καπνό. Στοχεύω μια μέρα στο να συναναστραφώ πραγματικά έξυπνους ανθρώπους που ξέρουν να ζουν μακριά από προκαταλήψεις και να το κόψω. Ρε παιδί μου, είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο σύνθετο, όσο το σύνολο όλων των ερευνών μου. Ελευθερία σκέψης, ελευθερία αισθημάτων.

Συνεχίζουμε. 

Γεια χαρά σε όλες και όλους, είμαστε εδώ, στον σταθμό Βιντάζ και είναι η εκπομπή Ρετρό. Είναι εκπομπή έξτρα, καθώς σήμερα έχουμε εδώ μια καλεσμένη, την Ροζίτα Ροζέρι, για να μας μιλήσει περί τέχνης και όχι μόνο. Ας ακούσουμε όμως πρώτα το κομμάτι Still got the blues (ωχ όχι, λάθος, λάθος, είναι το δεύτερο στη λίστα, τι λέω τώρα;;;) ΚΑΙ το κομμάτι Hotel California (έλα, θαύμα, έπεσα διάνα!).

Της κάνω νόημα. «θα σου πω όταν είναι, μισό να καλωσορίσω».

Σήμερα ο καιρός εδώ στην πόλη είναι βροχερός με υψηλά επίπεδα υγρασίας, για αυτό δεν ξεχνάμε τις ομπρέλες μας. Είναι Πέμπτη, 6 Απριλίου και γιορτάζουν ο Ευτύχης και η Ευτυχία. Να ευχηθούμε χρόνια πολλά. Είναι επίσης Παγκόσμια Ημέρα Φυσικής Δραστηριότητας και Διεθνής Ημέρα Ασεξουαλικότητας.

Η αλήθεια είναι πως είχε τέσσερις παγκόσμιες και διεθνείς μέρες αλλά προτιμώ να διαλέγω τις αγαπημένες μου κάθε φορά, ώστε να μην κουράζω τους ακροατές και τις ακροάτριες. Άσε που σήμερα δεν είχαμε και όλο τον χρόνο με το μέρος μας. Καλά, όχι πως πιστεύω ότι υπάρχει χρόνος, στη ροή αναφέρομαι, στην αλλαγή.

 Γιατί μετά από μένα είχε εκπομπή μια άλλη κυρία. Δεν θέλαμε να την καθυστερήσουμε, δηλαδή, να της στερήσουμε την ευκαιρία για μερικά από τα τραγούδια της.

Όλα μια ιδέα είναι, φίλε. Ειδικά ο χρόνος. 

Ευκαιρίες βλέπω. Και δίκαιη αντιμετώπιση. Για αυτό νευρίαζαν μαζί μου όταν αργούσα στα ραντεβού. Έτσι όμως πήρα ένα μεγάλο μάθημα. Ναι, μέσα από το λάθος. Και όχι, δεν ήταν το να είμαι συνεπής. Δηλαδή, οκ, το έμαθα και αυτό επειδή έπρεπε (αν ήθελα να είμαι δίκαιη), αλλά αυτό που αποκόμισα είχε να κάνει με μια συνειδητοποίηση.

Ότι, οι ευκαιρίες καλό είναι να σου περισσεύουν. Δηλαδή, αν έχεις ήδη εκατό σκέψεις σε ένα κεφάλι που χωράει πενήντα, δεν σε πολύ νοιάζει αν θα σε στήσουν στο ραντεβού. 

Έχεις πράγματα να κάνεις όσο περιμένεις. Στην τελική, τους γράφεις όπως σε γράφουν. Και μετά συνεννοείστε άψογα, χωρίς πολλές παρεξηγήσεις.

Είναι όλα θέμα οπτικής. Δεν λες κανέναν ανεύθυνο, δεν σε λέει κανένας ό,τι να ναι.

Είναι σαν να έχετε μια σιωπηρή συμφωνία.

Είμαι θαμμένος στην τέχνη, την δουλειά, την κατάθλιψη, τον αγώνα ενάντια στις προκαταλήψεις, ε ρε φιλαράκι, give me a break. Ξέρω γω, έλα τράβα με από το μανίκι να σηκωθούμε να πάμε εδώ πιο κάτω, στη θάλασσα, που τόσο μας αρέσει.

Υπόσχομαι ότι θα το κάνω και εγώ για σένα αν το χρειαστείς. Γιατί σε καταλαβαίνω.

Μπορεί να μην είναι αυτή η ύψιστη μορφή υπευθυνότητας, είναι όμως δείγμα ωριμότητας της συναισθηματικής σκέψης.

 Όπως επίσης και επικοινωνίας σε ένα μη τυπικό επίπεδο.

Γιατί, για να μην θυμώσεις που περίμενες μισή ώρα, έχεις καλή σχέση με τον εαυτό σου. Για να μην χαρακτηρίσεις με τη μία κάποιον ανεύθυνο, τον σέβεσαι. 

Θα μου πεις «και γιατί να σεβαστώ τον άλλον, που με έστησε μισή ώρα;»

Θα σου απαντήσω: και γιατί όχι;

Δεν τον ξέρεις, ίσως, και τόσο καλά όσο ξέρεις το ρολόι σου. Ευκαιρία να πετάξεις το δεύτερο και να γνωρίσεις εσένα, χωρίς να νιώθεις άβολα με την παρέα του εαυτού σου.

Δεν ξέρω, ίσως τελικά και το ένστικτό μου να με πρόσταζε να το κάνω λίγο επίτηδες ώστε να ωθώ τους ανθρώπους να νιώσουν όπως εγώ όταν περιμένω μόνη. Ή, ακόμα καλύτερα, όταν ξεχνάω ότι περιμένω και ζω.

Είμαι στο σημείο που κανονίσαμε. Δεν τον βλέπω. Ανοίγω ένα βιβλίο. Έρχεται. Χαμογελάω.

Ρε συ, πως πέρασε έτσι γρήγορα η ώρα;

Λένε πως όταν περνάς πραγματικά καλά η ώρα περνάει γρήγορα. Όχι. Απλά έχεις συνειδητοποιήσει ότι άλλη στιγμή δεν έχει.

 Τουλάχιστον όχι αυτή, που χαραμισες, για να χαρακτηρίσεις κάποιον, για να παρεξηγηθείς, για να κολλήσεις σε τυπικούρες.

Το ξέρω, είμαι αδικαιολόγητη. Αλλά από μικρή μου άρεσε το παιχνίδι. Με τις σκέψεις.

Ίσως, από την άλλη, να ήμουν όντως χωμένη στο πάθος για τον μεγάλο μου έρωτα (τις αφηγήσεις) και όντως να είχα ξεχαστεί.

Μάθηση.

Τέχνη.

Στιγμή.

Να, όπως τώρα, που την ακούω να μιλάει. Και, αν και κάνω ατελείωτο multi tasking λόγω άγχους, όταν την κοιτάζω, βλέπω στα μάτια της κάτι από τα δικά μου. Και ας έχουν άλλο χρώμα.

Η εκπομπή πάει καλά.

Της δίνω χώρο και ηρεμία να μιλήσει όπως νιώθει και όπως θέλει. Δεν πειράζει, σήμερα δεν θα ακούσουμε και τόσα τραγούδια.

Αυτά που αυτή η εναλλακτική τύπισσα με το ρετρό αμάξι έχει να πει, είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα.

Αποχωρούμε με χαμόγελο, αφού χαιρετάμε την κυρία με τα λαϊκά και την φωνή που μου θυμίζει κάτι από τα παιδικά της δεκαετίας του '90.

Λέμε να πάμε για έναν καφέ. Και εκεί, συμβαίνει κάτι μαγικό: νιώθω την ελευθερία και την άνεση να μιλήσω όπως νιώθω για την ζωή μου.