Το παραμύθι του φανταστικού πολύ σύμπαντος

Ήταν κάποτε μια ύπαρξη που ζούσε κάπου που δεν μπορούμε να ξέρουμε που βρίσκεται.

Η ύπαρξη είχε για κύτταρα κάτι πλανήτες, οπότε μπορείς να φανταστείς πόσο τεράστια ήταν η δύναμή του.

Αστέρια, όπως ήλιοι, ήταν η χημικές συστάσεις που ενώνονταν με τα κύτταρα - πλανήτες ώστε να δώσουν ενέργεια, η οποία συνεχώς διαστελλόταν.

Έτσι, το αντίστοιχο αίμα έρρεε μέσω διόδων και φαινόταν να έχει μαύρο και άσπρο χρώμα (κάτι σαν φλέβες και αρτηρίες).

Τα αντίστοιχα νευρικά του κύτταρα, αν μπορούμε να τα περιγράψουμε με αυτόν τον τρόπο, συνέλεγαν πληροφορίες από κάθε "κάπου" στο οποίο η ύπαρξη αυτή συμμετείχε.

Της άρεσε να διερευνά και να ταξιδεύει, έτσι είχε απεριόριστες επιλογές να κάνει για να εξελιχθεί.

Μια μέρα η ύπαρξη αυτή άρχισε να ενοχλείται από τα απόβλητα που δημιουργούσαν μερικά ένζυμα εντός των κυττάρων, που λέγονταν "άνθρωποι".

Τα άλλα είδη ζούσαν φυσικά και έκαναν τη δουλειά τους, κύκλους δηλαδή για την αρμονική λειτουργία των κυττάρων.

Αυτό, όμως, το είδος ενζύμου, ήταν ασύμφορο.

Δημιουργούσε προβλήματα σε σχέση με την ισορροπία και την δυναμική της ύπαρξης.

Έφτιαξε λοιπόν, με έναν τρόπο άκρως τεχνολογικό (ή, ήταν απλή τέχνη;) μια πληροφορία και την έστειλε στους ανθρώπους με την δική τους μορφή για να τους πει να ηρεμήσουν, να αγαπήσουν, να ζήσουν φυσικά και να αγαπούν, γιατί η αγάπη μπορεί να δώσει δύναμη στην ύπαρξη.

Εκείνοι έγραψαν όσα η μορφή τους είπε και τα παρερμήνευσαν με το πέρασμα των στιγμών.

Τα αξιοποίησαν προς το δικό τους συμφέρον και όχι της ύπαρξης.

Έτσι, έγιναν πόλεμοι, διαχωρισμοί, επιθέσεις.

Όλα αυτά, μέχρι το κύτταρο με την ονομασία Γη να κλατάρει τελείως.

Έφτασε η στιγμή που το κύτταρο καταστράφηκε.

Αλλά κύτταρα, περισσότερο προσοδοφόρα για την ύπαρξη, ενώθηκαν και δημιούργησαν νέες χημικές υπάρξεις εντός της μεγάλης ύπαρξης. Έτσι, φτιάχτηκαν καινούριες εκδοχές της αρχικής ύπαρξης και η ανθρωπότητα φάνηκε εντελώς ασήμαντη μπροστά σε όλη αυτή την διαδικασία που πήρε εκατομμύρια χρόνια.

Κάποιοι, πριν να καταστραφεί η Γη, άρχισαν να εκλαμβάνουν το λεγόμενο big bang ως γέννηση της ύπαρξης.

Πολλά big bangs ακολούθησαν αυτό, αλλά τόσα υπήρξαν πιο πριν και οι γεννήσεις συνεχίζονταν ώσπου τα κύτταρα ανανεώθηκαν, ενώθηκαν, αγαπήθηκαν και εξελίχθηκαν μέσω φυσικών επιλογών.

Κάπως, κάπου, κάποτε...

Κανείς δεν έμαθε πως, που, πότε ακριβώς.

Γιατί όλοι ήθελαν να νομίζουν πως όλα λειτουργούν με βάσει τον εαυτό τους.

The end.