Τζέκγκα ή αλλιώς ζογκλερ

Είχα πάει για να πάρω δύο πράγματα.

Είχα πιέσει τον εαυτό μου να πάρει μόνο δύο πράγματα.

Θα έλεγα όχι σε σοκολάτες, που ήταν και η αδυναμία μου.

Θα αγνοούσα επιδεικτικά τα πατατάκια.

Όσο για το γιαούρτι, που είχε πλέον γίνει προϊόν πολυτελείας, θα του γύριζα πλάτη.

Είχα πάει στο σουπερμάρκετ προετοιμασμένη να φύγω με τα ρεστα και το χαμόγελό μου, ακέραια.

Ξεκίνησα. Ψωμί θέλω και γάλα.

Τόσο απλά όλα.

Μπήκα. Η μυρωδιά από τα φρεσκοψημενα κουλουράκια κατέκλυσε τους αγωγούς του αναπνευστικού μου συστήματος.

Στην συνέχεια είδα πως είχαν σε προσφορά εκείνες τις σερβιέτες, τις καλές, όχι τις άλλες που ήταν μούφα.

Ευκαιρία, σκέφτηκα.

Αν πάρω θα έχω και για την επόμενη φορά, που δεν θα χρειαστεί να προμηθευτώ νέες διότι θα έχω από τις καλές.

Κάπως έτσι άρπαξα την συσκευασία και πορεύτηκα, σχεδόν τρέχοντας, προς τον διάδρομο με το ψωμί.

Αλλά, προς μεγάλη μου έκπληξη, αντί για ψωμί είδα καφέ. Μέγα πλήγμα, το να είσαι εθισμένος στην καλή καφεΐνη. Σκέφτηκα πως ο καφές που έχω ήδη είναι κάτω από την μέση, άρα καλό θα ήταν μωρέ να έπαιρνα έναν οικονομικό καλό καφέ για να υπάρχει, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, ίσως αύριο να έρθουν προς τα εδώ τα ρωσικά στρατεύματα και να μην βρίσκω καφεοδεντρα, ή, θεός φυλάξει, κακαόδεντρα!

Και μιας και αναφέρθηκα στο κακάο και στην επιρροή του στον ανθρώπινο νου, να σου μιλήσω για αυτή μου την εμπειρία.

Άρπαξα, που λες, τον καφέ των 7€ διότι εκείνος με τα 8.90 (δηλαδή 9!)€ ήταν πιο ακριβώς και δεν συνέφερε. Όχι δηλαδή ότι με τα 7 με συνέφερε, αλλά να, σφαιρικά βλέποντάς το τι ζήτημα, περισσότερα θα έδινα επενδύοντας σε αντίστοιχο δέντρο και σε φροντίδα ετών, με πιθανότητα να μην μεγαλώσει ποτέ στο μεσογειακό (;) μας κλίμα.

Ευτυχώς δεν είχε μεγάλη ποσότητα μέσα, άρα δεν είχα ακόμα πολύ κουβάλημα.

Σε μια ωραία αναδρομή σκέφτηκα τις ωραίες εποχές επί ΠΑΣΟΚ (ή και όχι, δεν θυμάμαι, μια ζωή δύο κόμματα έβγαιναν, ανάλογα με το ποιου ήταν γνωστός ο περισσότερος κόσμος που ψήφιζε) που έπαιρνες καφέ και μετά σε έπιανε η πλάτη από το κουβάλημα. Και έδινες, τίποτα, 2€; Τώρα σε συμφέρει να αγοράζεις απ' έξω. Εκτός αν θες να το παίξεις λόρδος της Αγγλίας και να την βρίσκεις που δίνεις 7-9€ για ένα κουτί που ούτε τότε τρικέφαλους δεν σου φτιάχνει! Κατάλαβες; Και χοντρός και χωρίς καφέ.

Τέλος πάντων, ας μην αποσυντονιζομαι, γιατί όταν αποσυντονιζομαι ψωνίζω χωρίς να το καταλαβαίνω. Εκεί ποντάρουν οι επιχειρήσεις, στις αναμνήσεις μας και στην διάθεσή μας να θυμηθούμε τα ωραία του να είσαι καταναλωτής. 

Δεν έβγαινα ρε συ από το μαγαζί κλαίγοντας!

Προχωράμε;

Προχώρησα, να πάω προς τα ψυγεία να βρω το γάλα.

Έλα μου, όμως, που πήγα για γάλα και είδα... Παγωτίνια!

Τι ψυχή έχει ΕΝΑ ΜΟΝΟ; 

Τώρα ή κάποιος με κοροϊδεύει από το μεγάφωνο, ή έχω παραισθήσεις.

Κάνω να πάρω άλλα είμαι δυνατή.

Όχι, αντέχω.

Άντεξα, που λέει και ο Σάκης και προχώρησα.

"Τιιιιι 4.5€ το ΓΑΛΑ;"

Φώναξα. Ένας κύριος από λίγο πιο πέρα με κοίταξε με κατανόηση.

Τουλάχιστον, έχουμε ο ένας τον άλλον. Αν δεν καταλαβαινόμασταν θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα.

Βλέπω τυρί. Ε όχι ρε φίλε, δεν γίνεται να στερηθω το τυράκι, με αυτό μεγάλωσα. Φέτα γιαγιάς, φέτα θείας, φέτα μαμάς.

Από πλευράς εκθειασμού των παιδικών χρόνων να το δεις, πρέπει να γίνει αυτή η αγορά. Έτσι σκέφτηκα.

Έτσι έγινε.

Περίμενα στην ουρά.

Με ρώτησαν αν θέλω καρότσι. Είπα όχι, ευγενικά. Αντέχω.

Πρόσφατα ο νόμος των σουπερμάρκετ άλλαξε. Τώρα πρέπει να παίρνω το μεγάλο καρότσι, για να κληθω να το γεμίσω!

Δεν έχει πια το μικρό.

Εγώ πάντα το μικρό έπαιρνα, για να πάρω μόνο ό,τι χρειάζομαι.

Τώρα, τι;

Τώρα μου φαίνεται περισσότερο γελοίο το να σκάσω μύτη στο ταμείο με ένα τεράστιο καρότσι με δύο συσκευασίες μέσα, παρά να κάνω ζογλερικά.

Το κάνω εικόνα:

Κυρία μου, τι κάνετε;

Κύριέ μου, παίζω Τζέκγκα!

Έτσι θα είναι η ζωή από εδώ και πέρα. Γεμάτη ζογλερικά, χορευτικές κινήσεις και μια αέναη μάχη μεταξύ διαδρομών και συνείδησης περί του ποιες αγορές μας συμφέρουν και ποιες όχι.

Το καρότσι έχει χώρο. Το πορτοφόλι επίσης.

Άρα, καταλήγω πως πρέπει να αλλάξουμε πορτοφόλι και εν ανάγκη χώρα, όχι καρότσι!

Με τα ζογλερικά καλά τα πάω, άρχισα να γίνομαι καλύτερη.

Μόλις γίνουμε τσίρκο θα μπω πρώτη να κάνω τα εισαγωγικά.

Ή λες να πάω στο τέλος για έναν δραματικά αστείο επίλογο;

Δεν μπορώ να αποφασίσω τώρα.

Μετράω τα ρέστα, αφήστε με ήσυχη.

(Ακούγεται ένα γκουπ. Ευτυχώς δεν ήταν το τυρί).

...and life went on...