Ξυπνήματα

Η ανατολή, που λες, πάντα ήταν πολύχρωμη. Συγκέντρωνε στο ξύπνημά της κάθε πρωινό ξύπνημα που είχες δει η φανταστεί ποτέ σου και πολλά ακόμα άλλα.

Έλα μου, όμως, που όλοι φαίνονταν να θαυμάζουν το ουράνιο τόξο, που ήταν αναποφάσιστο ως προς την στιγμή της εμφάνισής του. Μια ερχόταν, μια έφευγε. Τόξο το έλεγαν μα στην ουσία ήταν κύκλος.

Τα χρώματά του ήταν δυσδιάκριτα, όλοι όμως έτρεχαν να τα καταλάβουν. Να ήταν ροζ ή μοβ; Πορτοκαλί ή κόκκινο;

 Και δώστου οι πίνακες και οι φωτογραφίες και τα ουράνια τόξα στα παραμύθια! Και να σου τα ρητά, οι βεβαιότητες, τα σοφά λόγια. Και αυτό, τι έκανε; Απλά τη δουλειά του.

Απλά υπήρχε, όπως όλα όσα υπάρχουν στο σύμπαν μας.

Υπερεκτιμημένο ήταν αυτό που φαινόταν ως πολύχρωμο τόξο, κατά τα κριτήρια της ανατολής.

Και μετά, ήταν και το άλλο.

Όλοι έτρεχαν να δούνε τα ηλιοβασιλέματα. Λάτρεις του θρήνου, του τέλους, του αποχαιρετισμού. Έβρισκαν ωραίο το κλάμα αντί για το γέλιο, το τέλος αντί για την αρχή, την χαώδη ελπίδα αντί της απτής χαράς.

Το ηλιοβασίλεμα θύμιζε πάντα σβήσιμο. Σαν ένας ζωγράφος να είχε πάρει ένα σφουγγάρι και να είχε απλώσει όλα τα χρώματα της μέρας ως αφηρημένη τέχνη στον ουρανό.

Το σεβόταν η ανατολή το ηλιοβασίλεμα γιατί, χωρίς αυτό, πολύ απλά, δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει.

Και, ενώ το ηλιοβασίλεμα ήταν εκπληκτικά φασαριόζικο, με ήχους από τριζόνια, βατράχια, γάτες, σκύλους και ανθρώπους, εκείνη ήταν ήρεμη, γεμάτη με τιτιβίσματα πλασμάτων που τους άρεσε το πρωί να ξυπνάνε για να δουν όλα τα χρώματα που μπορούν τα μάτια τους να χωρέσουν.

Μόλις τους άκουγε να λένε, σε όποια γλώσσα, εξάλλου τα είδη είναι πολλά, ότι είναι ροζ, προσπαθούσε να τους δείξει και τα υπόλοιπα χρώματα. Μα εκείνα δεν έβλεπαν, όχι γιατί δεν ήθελαν, απλά γιατί δεν μπορούσαν.

Ήταν μέσα τους αυτή η τάση να εστιάζουν σε ότι εκείνα τα ενδιέφερε, ανάλογα με το εξελικτικό τους επίπεδο.

Έτσι την έβλεπαν για ροζ.

Το αποδέχθηκε με πικρία και συνέχισε να κάνει, τι άλλο, την δουλειά της.

Η ανατολή, όπως και η δύση όπως και ο ουράνιος κύκλος είχε σκοπούς να επιτελέσει και, ευτυχώς, ήξερε να μην κολλάει στις λεπτομέρειες.

Περιείχε πολλές από αυτές, αλλά δεν έκανε καμία διάκριση.

Φιλοξενούσε, τόσο το μπλε, όσο και το μοβ, το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο, το πράσινο.

Και κάθε μέρα όλη η πλάση, χάρη στο φως, το νερό, τον αέρα, το χώμα, ένα συνονθύλευμα ύλης και ενέργειας ανακυκλώσιμης και μεταβαλλόμενης, γέμιζε με χρώμα.

Και αυτό ήταν ένας κύκλος, ο κύκλος της ζωής, στην διάρκεια του οποίου η ανατολή είχε την τιμή και την χαρά να συνεισφέρει με την φυσική της τάξη, οργάνωση, συνέπεια και απόλυτη ομορφιά.

Την χάζευα και ευχόμουν μια μέρα να μπορέσω να καταλάβω πόσες δυνατότητες κρύβονται σε όλα αυτά τα χρώματα που είδα σε εκείνη.

Λες να έχει και άλλα, που εμείς ακόμα δεν τα βλέπουμε;

Ας είναι, θα την κοιτάζω συνχότερα, από την μια για να νιώθει πως κάποιο πλάσμα εκτιμά και την δική της σταθερή συμβολή στο σύμπαν, ή έστω, στον πλανήτη αυτό, από την άλλη για να ανακαλύπτω κάθε φορά σε αυτήν την σταθερότητα κάτι καινούργιο.

Η ανατολή μου θυμίζει την αγάπη και τον ειλικρινή έρωτα για σκοπούς και για οτιδήποτε μας κάνει να επικοινωνούμε ουσιαστικά νιώθοντας.

Κανείς δεν της δίνει σημασία, αν της δώσουν δεν την βλέπουν όπως είναι συνολικά, δεν την περιμένουν όπως τη δύση και επειδή έρχεται τακτικά δεν την εκτιμούν.

Εκείνη όμως απλά υπάρχει και δεν την νοιάζει αν εγώ λυπάμαι για αυτή την στάση των ανθρώπων.

Έτσι ακριβώς είναι και η αγάπη η συντροφική, είτε έχει να κάνει με φίλους, είτε με έρωτες, είτε με σκοπούς, είτε με τη γάτα που έρχεται και κάθεται δίπλα μου, είτε με την θάλασσα.

Πιστεύεις ότι πάντα θα την έχεις για να σου δίνει ζωή και τελικά δεν είσαι βέβαιος αν την θέλεις και τόσο, μέχρι να μην έρθει κάποια φορά, ή να μην την αντιληφθείς γιατί θα έχει έξω καταιγίδα, και αναρωτιέσαι τότε που πήγαν οι μέρες με φως.

Αν ξέρεις να τις παρατηρείς, στην σκέψη σου.

Όλα τα χρώματα είναι στην σκέψη μας κάποιος κάποτε μου το είχε πει αυτό. Όχι ακριβώς έτσι, κάπως.

Σαν να είχε δίκιο.

Και δες που άλλαξα και αντί για ένα βλέπω εφτά.

Χαίρομαι με την προοπτική του να βρω καινούργια, όπως κάπως συμβαίνει με το ανακάτεμα της μπογιάς, και μετά αφήνω τον ήλιο να κάνει την δουλειά του.