Αναπαραγωγή

Κι αν το θέμα δεν είναι η απλή αναπαραγωγή, αλλά η παραγωγή νέων ιδεών, στόχων και συνειδήσεων, δια της επικοινωνίας της πληροφορίας και των συναισθημάτων;

Και αν ο σκοπός δεν είναι απλά να κάνουμε παιδιά τα οποία θα μυήσουμε στην αξία της μιμισης για δια βίου και δια κουλτούρας διαιώνισή της, αλλά στην ευφυία της δημιουργικότητας και του διαλόγου;

Και αν, τελικά, το νόημα δεν βρίσκεται στο να δίνουμε ώθηση σε ένα όνειρο που υπήρχε πολύ πριν από εμάς, αλλά σε ένα καινούργιο, απρόσιτο, απροσπέλαστο;

Και αν, ουσιαστικό είναι η εξοικείωση με την φύση μας και όχι με το πορτοφόλι μας;

Κι αν, μέσο μας αρχίζει και είναι ο έρωτας και όχι ο εγωισμός;

Τότε, τι;

Η κουλτούρα της βίωσης, από ιδεατή, άραγε, να μπορεί να γίνει περισσότερο το προϊόν εκείνο που θα είναι η δύναμή μας;

Ίσως, αν...

Αν αλλάζαμε το προϊόν με την ιδέα, αν στη θέση της ευκολίας θέταμε την βίωση, αν στον ρόλο του σεξ τοποθετούσαμε την ένωση, αν αντί για στόχους είχαμε πίστη και αν αντί για εικόνα στοχεύαμε στην προσωπικότητα με βάση τα όσα νιώθουμε και όχι με βάση τα όσα δείχνουμε.

Αλλά από το αν στο θα, είναι μια Ιστορία δρόμος.

Και η Ιστορία αλλάζει μόνο αν μάθεις να την φτιάχνεις, φίλε μου.

Όχι να διαιωνίζεις ότι ακούς ότι είναι επικρατές και αποδεκτό γιατί έτσι σου έμαθαν, ή, χειρότερα, να πιέζεις τα παιδιά σου να κάνουν το ίδιο.

Ίσως, αν, μας έσωζαν τα παιδιά;

Εκείνα, που ξέρουν να φτιάχνουν, παιχνίδια, παραμύθια, δρόμους στα αδιέξοδα. Με ευρηματικότητα, φαντασία και μικρούς καθημερινούς θησαυρούς, μακριά από φυσικές ανάγκες με κοινωνικό πρόσημο που πάντα από πίσω έχει τίμημα, όχι φυσική εξέλιξη.

Αλλά, τα παιδιά, όσο αυθεντικά συναισθήματα και αν έχουν, δεν μπορούν να σηκώσουν τα βάρη από τα δικά μας λάθη.

Άρα, αντί να μας ενδιαφέρει η απλή αναπαραγωγή, μπορεί να αρχίσει λίγο να μας ενδιαφέρει τι δίνουμε στον πολιτισμό μας και τι φυσικές επιλογές κάνουμε.

Και αν πιστέψαμε, στιγμιαία, πως η γλώσσα και η επικοινωνία ήταν το χαρακτηριστικό που μας έκανε να διαφοροποιουμαστε από τα άλλα ζώα, ας την κάνουμε, επιτέλους, χρήσιμη.

Δεν είναι μίμηση, πώληση, εξουσία, κέρδος, ειρήνη και πόλεμος.

Είναι επικοινωνία των συναισθημάτων και των παραστάσεων που αποκομίζουμε.

Παρατηρώ τον κόσμο και αναρωτιέμαι συχνά: πότε θα αρχίσουμε να φτιάχνουμε κάτι καινούργιο;

Όταν ξεχάσουμε όσα μάθαμε και ξεκινήσουμε από την αρχή, με σκοπούς που υπάρχουν στην φύση και όχι στην βολεψη, απαραίτητα.

Παρατηρώ τα ζώα.

Και εκείνα επικοινωνούν.

Δεν μας κάνει ανώτερους η τέχνη του λόγου, ανώτερος είναι εκείνος που μετατρέπει με ευκολία την γλώσσα του σε συναισθήματα.

Μια χρήσιμη πληροφορία είναι πως αυτό το κάνουν στα περισσότερα είδη, όσο εμείς νομίζουμε ότι είμαστε οι πραγματικοί καλλιτέχνες επειδή έχουμε μηχανήματα.

Μπορείς κάλλιστα να έχεις ένα μηχάνημα και να μην έχεις ιδέα πως να κάνεις την ιδέα συναίσθημα και το συναίσθημα ιδέα.

Για δες, τις μέλισσες με το μέλι. Τις φάλαινες, τους γλάρους, όλα τα ζώα.

Σύγκρινέ τα με τον άνθρωπο και προσπάθησε να αντιληφθείς ποιο από όλα τα είδη σπαταλάει όσα η φύση του έχει δώσει για να κερδίσει:

Εικόνα

Δύναμη

Εξουσία

Και μέσα σε όλα αυτά να δηλώνει χαρούμενος.

Ενώ η χαρά είναι δίπλα του, στο δεντράκι που μόλις προσπέρασε και το μόλυνε κιόλας με κάποιο πλαστικό σκουπίδι.

Και μετά, έκανε παιδιά.

Και τα παιδιά έκαναν ακριβώς το ίδιο.

Ασέβεια, πόλεμο, συμφέρον στα λόγια και στις πράξεις, λεκτικές ή μη.

Ανθρώπινο, φυσιολογικό λαθάκι ένα ακόμα.

Χωρίς ιδέα, σκοπό, κίνητρο, νόημα.

Ο καθένας στη ζωή του και στην οικογένειά του κάνει όποιες επιλογές επιθυμεί.

Το αποτέλεσμα, όμως, φανερώνει ποιοι στα αλήθεια είμαστε.

Και το να κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλά μας δεν είναι ανωτερότητα.

Ας αναπαραχθούμε, λοιπόν, να δω τι θα καταλάβουμε.