Το εγχειρίδιο του επικριτικού τύπου

Συναίσθηση= όταν γνωρίζεις τα συναισθήματα των άλλων

Αυτογνωσία= όταν γνωρίζεις τις ανάγκες σου σε συναισθηματικό και σε οργανικό επίπεδο

Επικοινωνία= νόημα στην κατανόηση και κοινή εξέλιξη

Κριτική= συμβουλή κατόπιν γνώσης όλων των παραπάνω

Δεν μπορεί να υπάρξει εποικοδομητική κριτική χωρίς συναίσθηση, αυτογνωσία και ουσιαστική επικοινωνία.

Ξεροκέφαλος, λοιπόν, είναι εκείνος που αρνείται να νιώθει τους άλλους, να κατανοεί τον εαυτό του και να επικοινωνεί χωρίς στεγανά.

Στεγανά είναι οι προκαταλήψεις.

Η κατανόηση έχει να κάνει με τις ουσιώδεις ανάγκες των άλλων.

Κανόνας: Δεν θα βλαπτουμε με αυτό που είμαστε, και θα δεχόμαστε με χαρά την κριτική όσων έχουν γνώση, ξεκινώντας από την γνώση του εαυτού.

Και θέληση.

Φίλε, πόσο σπουδαία η θέληση.

Να ρωτάς για να κριθείς, με μεράκι, με κέφι, σε όσα θες να γίνεις καλύτερος.

Να γνωρίζεις τόσο καλά τα ίδια σου τα ελαττώματα και να έχεις επίγνωση ότι όλοι έχουμε τα μελανά μας σημεία, αλλά να σε αγαπάς πάραυτα και να πασχίζεις με τα ελαττώματά σου να μην γίνεσαι βλαπτικός.

Πολλοί και μάλιστα πολύ συχνά, ζητούν από ένα ψάρι να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο.

Ε, το ψάρι θέλει να κολυμπήσει όμως!

Και εκεί έγκειται τι φάουλ.

Μετά, αντί για κριτική ασκούμε επίθεση καθώς δεν μας αρέσει που δεν ακούνε τις χαζομάρες που λέμε, καθότι πάσχουμε από έλλειψη συναίσθησης, επικοινωνιακών δεξιοτήτων, αυτογνωσίας και θέλησης.

Έτσι, αντί να διερωτηθουμε τι λάθος κάνω και δεν με ακούει;

Βγάζουμε εύκολα ένα δικό μας συμπέρασμα, χαρακτηρίζοντας.

Δοκίμασε να νιώσεις αυτόν που χαρακτηρίζεις ως ξεροκέφαλο, να δεχθείς κριτική εσύ πρώτος και στην συνέχεια να κάνεις διάλογο.

Αν δεν σε ακούσει, τότε ναι, είναι αυτό.

Έχει ελάττωμα.

Κάνε όμως λίγο κόπο, πριν να μιλήσεις για το στερεότυπο και τι ανάγεις σε προκατάληψη. Δες εσένα και τι λείπει από τις επικοινωνιακές σου δεξιότητες.

Και τις συναισθηματικές, ε.

Ειδικά αυτές.

Κάποιος κάποτε είχε πει μην κρίνεις για να μην κριθείς.

Κρίνε, αλλά να είσαι πάντα έτοιμος να πάρεις την απάντηση.

Αν δεν είσαι, τότε η λύση είναι η σιωπή.

Μέχρι να μάθεις τι θα πει να βελτιώνεις τον εαυτό σου πριν να βελτιώσεις την όποια κοινωνία.

Γιατί από σένα ξεκινάει η κοινωνία ρε συ.

Αλλά το να αλλάζεις τον κόσμο είναι εύκολο.

Να αλλάζεις το πρόσωπο στον καθρέφτη είναι το ζόρικο.

Ποιος το κάνει, αναρωτιέμαι.

Κάθε βράδυ, πριν να κοιμηθεί.

Ρωτάει Κατάλαβα κάτι για τον κόσμο σήμερα;

Μου το είχε μάθει αυτό ένας γνωστός μου και νιώθω ευγνωμοσύνη και χαρά που τον άκουσα.

Τι έμαθα σήμερα;

Τι ένιωσα σήμερα;

Σε ποια σημεία έφερα χαρά εκεί έξω σήμερα;

Κι αν δεν άλλαξα κανέναν, δεν πειράζει, ίσως να μην ήθελε να τον αλλάξω, μόνο να τον καταλάβω.

Έτσι, άρχισα να μην κρίνω τόσο πολύ.

Και απελευθερώθηκα.

Από εμένα την ίδια, που το ελάττωμά μου ήταν πάντα η επικριτική διάθεση που ευτυχώς δεν εξωτερικευόταν υπό απουσία γνώσεων.

Αλλά και πάλι, με βασάνιζε η κάθε σκέψη να τα αλλάξω όλα, με πρόθεση να τα κάνω πιο όμορφα.

Κατάλαβα, τελικά, ότι η δική μου οπτική είναι μια σε εκατομμύρια ανάμεσα.

Και έγινα η ξεροκέφαλη που αναμένει να πάρει τόσο τον σεβασμό όσο και την ελευθερία που απλόχερα χαρίζει στους άλλους, λόγω επιλογής.

Πάω και ρωτάω για να βελτιώνομαι, ρε παιδί μου.

Συνέχεια.

Αλλά δεν το ξέρουν αυτό όσοι δεν το έχουν κάνει.

Έτσι, καταλήγουν σε εύκολα συμπεράσματα και φτιάχνουν εγχειρίδια για επικριτικούς, με όραμα για έναν τέλειο κόσμο

Κι εμείς το είχαμε αυτό το όραμα.

Ώσπου κατανοήσαμε ότι ο κόσμος δεν θα γίνει ποτέ τέλειος, μόνο γεμάτος με περισσότερη κατανόηση και αγάπη, οπότε… κάθε κριτική εκτός πλαισίου κατανόησης είναι από περιττή ως βλαβερή.

Σκοπός μου, μετά από όλα αυτά, έγινε το να προστατεύω όσους κρίνονται άσκοπα για το τίποτα και να τους καταλαβαίνω.

Ελπίζω να πάει καλά αυτό.

Με την προσπάθεια έρχεται το αποτέλεσμα.

Και με την γνώση η αλλαγή.

Κατάλαβες;;