Συνολικά

Να γνωρίζουμε τους ανθρώπους συνολικά.

Να μην λέμε ο μαλάκας, η καρχια, οι ανόητοι χωρίς να έχει προηγηθεί συναισθηματική αντίληψη.

Φίλε, έχω προσπαθήσει να νιώσω και αυτόν που απάτησε, και εκείνη που είπε ψέμα, και αυτούς που θύμωσαν.

Ήταν όλοι στο λάθος περιβάλλον.

Ό,τι μαθαίνουμε, γινόμαστε και τους θαύμασα που τόλμησαν να προσπαθήσουν να αλλάξουν.

Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν βρει τον έξυπνο τρόπο να διαφύγουν από την θέση του ενόχου, ασκώντας κριτική στον κάθε άλλο άνθρωπο που έχει και εκείνος ελαττώματα.

Αντί για αυτό, κατάλαβαν που ήταν λάθος και εξελίχθηκαν, επιλέγοντας περισσότερο αρμονικά περιβάλλοντα ανάπτυξης.

Πήγαν εκεί που δεν χρειαζόταν να ξεφύγουν, αλλά να είναι αληθινοί.

Να είναι οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού τους.

Έτσι πείστηκα.

Δεν υπάρχουν άτομα με κακία, μόνο με λάθος ερεθίσματα εκεί όπου συμμετέχουν.

Ακόμα και όσοι με έχουν βλάψει προσωπικά, ελπίζω μια μέρα να βρουν τον δρόμο τους, επιλέγοντας να είναι οι καλύτερες εκδοχές τους.

Να νιώθουν ασφαλείς σε κάθε τους επικοινωνία.

Και να νιώθουν πριν να πουν.

Έτσι, ίσως, λέω, μπορεί, να γίνουμε καλύτεροι όλοι, βελτιώνοντας πρώτα τους κολλημένους εαυτούς μας.

Τους απορριπτικούς.

Όλοι, αν θέλουμε, μπορούμε να απορρίψουμε με την πρώτη εντύπωση.

Για να μας δω στην δεύτερη και στην τρίτη.

Ποιος εξελίσσεται και ποιος μένει στάσιμος, εδώ, να χαρακτηρίζει όποιον έκανε και λάθος, αντί να βλέπει σε εκείνον την προσπάθεια για βελτίωση;

Έχω παρατηρήσει γηραιούς πια ανθρώπους που έκαναν στην ζωή τους πολλά λάθη, να γίνονται από κριτές των άλλων κριτές των εαυτών τους, με θετικό τρόπο.

Αυτόν τον τρόπο που σε κάνει καλύτερο για σένα και στην συνέχεια για τις κοινωνίες.

Και έχω δει και όσους, όντας κολλημένοι στην στιγμή που έγινε το λάθος, δικάζουν αιωνίως, χωρίς να έχουν καμία αίσθηση τόσο των δικών τους λαθών, όσο και των αναγκών των κοινωνικών.

Αναρωτιέμαι στο τέλος της ημέρας: θα επικοινωνήσουμε ποτέ γνωρίζοντας ολόπλευρα αυτά τα άλλα πλάσματα που κάνουν και λάθη όπως εμείς, ή θα κρίνουμε από το βάθρο της τελειότητάς μας;

Της ηθικής αυτάρκειας, της δήθεν, που δεν ωφελεί κανέναν παρά μόνο όποιον δεν ξέρει τι σημαίνει να ζεις φυσικά.

Και για αυτόν που εγκλημάτισε, ένα έχω να πω: Κανείς δεν του έμαθε ότι ο πόνος είναι κακό πράγμα.

Για εκείνον μπορώ μόνο να λυπάμαι και να ελπίζω μια μέρα να αλλάξει περιβάλλον και να μάθει την αγάπη, τον σεβασμό, την μάθηση και την θέληση.

Αν έχει κάνει κακό, από τις συνέπειες του κάθε λάθους να μάθει να δίνει κάτι καλό.

Και αν το κακό που έκανε ήταν όντως μια βίαιη ενόρμηση, να τιμωρηθεί όπως του πρέπει και να ονειρευτεί μια ζωή που κανένας δεν θα έχει πονέσει για χάρη του.

Με συνθλίβει η τάση όλων να βρούμε το επόμενο πρόσωπο στο οποίο θα επιρριψουμε ευθύνες για όλα τα δεινά του γαλαξία, αντί να αναλάβουμε τις δικές μας.

Ποιες είναι;

Να είμαστε πρότυπα.

Άραγε, μπορούμε;;