Πίσω από τις λεξεις

Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που το κάνω αυτό, αλλά όταν συμμετέχω σε δράσεις με επισημότητα τείνω να παρατηρώ τα μη γλωσσικά σήματα που επικρατούν στον χώρο και όλοι τα βλέπουν αλλά δεν τα λένε.

Για παράδειγμα σε μια ορκωμοσία έγινε το εξής:

Διαβάζει η κυρία που παρουσιάζει το όλο event το πρώτο όνομα του φοιτητή που θα πάρει πτυχίο.

Πουθενά ο φοιτητής.

Μετά από λίγο λέει άλλο όνομα.

Δεν έρχεται κανένας.

Ακολουθεί και τρίτο όνομα.

Η φοιτήτρια δεν ήταν εκεί.

Κοιταζόμαστε.

Σκεφτόμαστε ποιες είναι οι πιθανότητες να υπάρχει λάθος λίστα ονομάτων και πόσο αστείο θα ήταν κάτι τέτοιο.

Στο τέταρτο όνομα υπήρχε, όμως, φοιτητής.

Ενθουσιασμένο το κοινό γέλασε και χτύπησε παλαμάκια και για τον απόφοιτο και για την ανακούφιση πως, τελικά, δεν ήταν η λάθος λίστα!

Συμβαίνουν και άλλα, όμως.

Να, ας πούμε, βλέπεις στην ματιά του καλεσμένου σου ότι βαριέται που εκείνος ο επίτιμος ομιλητής μιλάει για πολλή ώρα και χειροκροτείς μαζί του την κυρία που ανέβηκε στην σκηνή και είπε απλά και σύντομα

Σήμερα είναι μέρα χαράς και για μένα. Καλή επιτυχία! 

Ούτε δέκα λέξεις.

Όλο το νόημα μαζεμένο σε δύο μικρές προτάσεις.

Αυτό θα πει επιτυχία!

Μόλις αρχίζει να παίζει jazz μουσική που συνοδεύεται από μια εκτενή ανάγνωση ονομάτων σε πιάνει μια νύστα και κοιτάς συνθηματικά τον διπλανό σου.

Είμαστε οι τελευταίοι των Μωικανών μάλλον.

Κρυφογελάτε.

Έπειτα, αδημονείς να φύγεις χωρίς να βγάλεις ένα δισεκατομμύριο φωτογραφίες αλλά πέντε έξι και καλές με αγαπημένα πρόσωπα.

Και, τελικά, χαίρεσαι που πέρασε και αυτό, αναγνωρίζεις την τυπικότητα της όλης κατάστασης και σκέφτεσαι:

Αν χτυπούσαν παλαμάκια και το βράδυ πριν παραδώσω εργασία τότε όντως κι εγώ θα ένιωθα την επίδραση της θετικής τους αύρας.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως.

Πετάς την ανθοδέσμη στην φίλη που σίγουρα θα κάνει διδακτορικό μιας και έχει την υπομονή, σκέφτεσαι σημασία είχε το ταξίδι. Τώρα καλωσόρισες ανεργία.

Βαδίζεις προς την έξοδο και ο ήλιος καίει οπότε αδημονείς να πας να αγκαλιάσεις τον ανεμιστήρα σου βγάζοντας από πάνω σου τα καλά ρούχα, τα τακούνια, το μακιγιάζ.

Στο τέλος συνειδητοποιείς ότι το ταξίδι τελείωσε και τώρα, τι;

Ήταν ένα μέρος σου, όπως και να έχει.

Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Φαντάζομαι πως όλοι γύρισαν στο σπίτι για να αγκαλιάσουν τους ανεμιστήρες τους και νιώθω το αίσθημα της κοινότητας να με πλημμυρίζει.