Τα παιχνίδια που έπαιζες μικρός

Θυμάσαι τα παιχνίδια που είχες όταν ήσουν μικρός;

Έχω ακούσει και έχω κάνει πολλές φορές αυτήν την ερώτηση.

Αρχικά έρχονταν στον νου μου όλα εκείνα τα αρκούδια, τα μωρά, τα κουκλάκια που είχα πιάσει στα χέρια μου και είχα εν τέλει καταστρέψει, σε μια προσπάθεια να τους κάνω όλους σούπερ ήρωες που ζουν στα άκρα και τελικά ή πεθαίνουν, ή ζουν στο άπειρο ως ήρωες. Δηλαδή, με ένα μάτι, με κομμένα χέρια, ή με ζωγραφισμένο πρόσωπο.

Άλλα από αυτά τα παιχνίδια ήταν αιώνιοι καλλιτέχνες, άλλα αξιοσέβαστοι οικογενειάρχες, άλλα αστείοι κλόουν. Μπορεί να ήταν θεοί, δαίμονες, ιππότες, ζητιάνοι.

Φαντασία να υπήρχε και τα παιχνίδια μου γίνονταν ό,τι ήθελα.

Τα ωραιότερα παιχνίδια, ωστόσο, που έπαιξα, είχαν ως ήρωα εμένα ή αγαπημένα μου πρόσωπα, που μέσω αυτών μεταμορφωνόμασταν σε όποιον, όποια ή ό,τι μας άρεσε.

Πολλές φορές απλώς τρέχαμε ελεύθεροι σε δρόμους και σε αγρούς, χωρίς κανέναν φόβο για τον κόσμο που κληρονομήσαμε και που επρόκειτο να κληροδοτήσουμε, απλώς τότε δεν το γνωρίζαμε.

Εν τέλει, είτε η ερώτηση αφορούσε τα παιχνίδια που είχαμε, είτε τα παιχνίδια που παίζαμε, είχε μέσα μια αίσθηση γλυκιάς θύμησης, συγκίνησης.

Γιατί τότε, όλα ήταν δυνατά, για τα παιδικά μας μάτια.

Θυμήθηκα για λίγο που ήμουν στην δεύτερη νιότη μου, έφηβη, και είχαμε πάρει ένα λούτρινο αρκούδι που είχα στο δωμάτιό μου. Κάναμε καρτουνοφωνές, γελούσαμε με την καρδιά μας, ερωτευόμασταν για πρώτη φορά.

Δεν ξέρω αν ήταν η εναπομεινουσα παιδικότητα που βρισκόταν ακόμα στο παιδικό μου δωμάτιο, η ματιά ενός παιδιού που ότι είχε αρχίσει να ωριμάζει ελάχιστα, ή το γέλιο εκείνο, πάντως εκείνη την στιγμή κάτι πήγαινε πάρα πολύ καλά.

Όταν, λοιπόν, με ρωτούν για παιχνίδια, ενώ έχω παίξει στην ζωή μου πολλά, ιδιαίτερα ως παιδί, ένα από τα πρώτα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι καρτουνοφωνές που ήρθαν και έφυγαν, όπως μια παράσταση που παρακολουθείς για μία και μοναδική φορά και ξέρεις πως θα σε επηρεάζει από εδώ και πέρα για πολύ καιρό, χωρίς να χρειάζεται να την δεις ξανά για να πειστείς.

Βέβαια, το σκέφτομαι ξανά και καταληγω στο συμπέρασμα πως ναι, υπάρχουν βιώματα με δύναμη που συμβαίνουν μια στο εκατομμύριο και υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές, εκείνα τα παιχνίδια, που είναι ακόμα μέρος της ζωής μας και συνεχίζουν να μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε από συγκίνηση, να αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσω αυτών.

Έτσι, πια, αν με ρωτήσεις ποια παιχνίδια είχα, θα σου απαντήσω πως δεν έχει σημασία και θα σου πω να έρθεις να παίξουμε τώρα κάτι που, σίγουρα, θα μας κάνει να περάσουμε πάρα πολύ όμορφα.