Δέκα πλήκτρα

Για δέκα νότες μουσικής

Θα έδινα όλα μου τα υπάρχοντα

Θα έλεγα όχι σε κάθε άρχοντα

Και πάραυτα

Θα ήμουν ευτυχής

Θα έφερνα τα αστέρια επί γης

Και ό,τι αλήθεια έχω μέσα μου

Θα έλεγα

Με μελωδίες

Και με ρυθμούς.

Κι εσύ ασήμαντη τη λες

Καθώς ποτέ σου δεν την άκουσες.

Τουλάχιστον όχι

Με παρόμοιο τρόπο

Κι η σκέψη μου πάει για περιήγηση

Σε έναν άλλο τόπο,

Διαφορετικό.

Χωρίς πλήθους

Τραγούδι

Εντελώς τυποποιημένο

Και τυπικό.

Ψάχνει τη θέση της

Στον χρόνο

Σε μια καρέκλα, σε μια στιγμή

Σε δέκα πλήκτρα.

Εκεί μπορεί

Να εκφραστεί

Χωρίς να νοιάζεται ποτέ της

Ο κόσμος τι θα πει.

Γιατί ένα τραγούδι

Το πεις δεν το πεις

Το πρώτο σου μέλημα είναι να το νιώσεις.

Σε όποιον ακούει, αν τύχει,

Θα δώσεις

Και μετά θα νιώθεις ήρεμος πολύ

Αφού αυτοί όλοι

Οι συνδυασμοί

Ήταν εσύ.

Δεν χρειάστηκαν εικόνα για να γίνουν

Ούτε προσπάθεια

Για αλήθειες βεβαιότητες .

Μόνο μια κίνηση στο χέρι

Και αναμνήσεις από το χθες

Με ένα αίσθημα για το σήμερα

Που κοντεύει να ξεκινήσει.

Ύστερα βγήκες εκεί έξω

Και να, μια υπέροχη

Όμορφη δύση

Να στέκεται εκεί.

Ακριβώς όπως η μουσική.

Κι αν προϊόν τους

Την έχουν κάνει

Κι αν η αλήθεια

Πλέον δεν τους φτάνει

Κοιτάνε μόνο

Την επιφάνεια.

Να είναι τα λόγια

ετσι, κάπως, λίγο

Πιο σπάνια.

Μα δεν κοιτάζουν

Συνήθως τον ρυθμό.

Έκανα λάθος, δεν μπορώ εγώ αυτόν να τον δω.

Μόνο να τον νιώσω.

Και θέλω τόσο

Να τον χαρίσω στη φύση

Έτσι, σαν να της λέω

παραμύθια παιδικά

χωρίς διδάγματα

ή λόγια περιττά,

πόσο μάλλον εξιδανικευμένα.

Στο τέλος αποφάσισα

Να της χαρίσω εμένα

Για να έχει στις στιγμές της

Βιώματα αντίληψης

Αισθαντικής

Δικής μου

Κι ας έχασα τα πλήκτρα μου

Και μέρος της ζωής μου

Γιατί η εικόνα αυτή

Δεν ταίριαζε

Με κοινωνία

Αδιάφορη.