Πως να ζούμε τελικά

Μου είχαν πει όταν ήμουν μικρή την εξής ατάκα: Δεν ζούμε για να τρώμε, τρώμε για να ζούμε.

Αποφάσισα να κάνω μια παραλλαγή, αρκετά κοντινή στα σημερινά κοινωνικά δεδομένα: Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να ζούμε.

Αυτό, λίγο παραφρασμένο, μας το είχε εξηγήσει και ένας καθηγητής στην σχολή. Είχε πει "Να δουλεύετε, ναι, αλλά να θυμάστε πως είμαστε φτιαγμένοι και για να ξεκουραζόμαστε".

Τότε, έβλεπα τις καταστάσεις λίγο διαφορετικά. Είχα μεγάλες βλέψεις και όνειρα ελαφρώς ουτοπικά, καθότι καλλιτεχνικά.

Έτσι το θεωρούσα μονόδρομο πως και εγώ αλλά και η πλειοψηφία των συνομιλήκων μου θα ζούμε για να δουλεύουμε με σκοπούς όπως η ανεξαρτησία της μάθησης.

Η μάθηση είναι ένας δρόμος μοναχικός.

Άλλη ατάκα, δασκάλας μεγάλης.

Η μάθηση είναι αγώνας και αυτό σκοπός.

Κάποιου συγγραφέα από αυτούς που προτιμούσα να διαβάζω.

Η δουλειά, όπως διαπίστωσα χρόνια μετά, είναι μάθηση. Και είναι έτσι, γιατί έχει μέσα πολλή εμπειρία, θετική, αρνητική, ενοχλητική, αποδοτική, με συνεργασίες, με παραιτήσεις. Να σε απολύουν αλλά να σε βάζουν να υπογράφεις παραίτηση. Μεγάλο μάθημα. Να σου αλλάζουν τις ημερομηνίες στην σύμβαση για να μην πάρεις δώρα γιορτών. Άλλο ένα δίδαγμα. Να σου ζητούν πίσω τα δεδουλεμένα επειδή τόλμησες να πάρεις άδεια.

Όλα είναι μαθήματα. Από το ποτηράκι που θα σπάσεις, μέχρι το έγγραφο που θα εγκρίνεις.

Από το χέρι που θα πιαστεί από τον δίσκο, έως τον αυχένα που θα πονάει από το καθισιό.

Και μεγαλώνεις μια μέρα και αναρωτιέσαι: "Ναι, έμαθα, ναι, τώρα ακόμα μαθαίνω αλλά με άλλη οπτική. Έζησα όμως για να δουλεύω ή δούλεψα για να ζω;"

Σκοπός της εργασίας είναι ο βιοπορισμός. Αν σου ήρθε ο λογαριασμός με πόσο μεγαλύτερο του εισοδήματος που έχεις, τότε καταλαβαίνεις πόσο λανθασμένη είναι αυτή η πρόταση.

Αλλάζουν οι εποχές, οι συνθήκες, τα ρητά, αλλάζουν ακόμα και όλα όσα μαθαίνουμε εν τέλει. 

Καλό είναι, όμως, να θυμόμαστε, πως η ζωή είναι και αυτή μέσα στο παιχνίδι. 

Να μην διστάζουμε να μαθαίνουμε από εμπειρίες σχέσεων, εικόνων, στιγμών, γέλιων. Γιατί, τελικά, το βράδυ, δεν θα μετράμε μόνο έσοδα και έξοδα, αλλά και πόρους χαράς, λύπης, εμπιστοσύνης, αγάπης.

Όσο για το αν τρώμε για να ζούμε ή ζούμε για να τρώμε το φαΐ είναι μέρος του τρόπου ζωής μας.

Όσο καλύτερα ζούμε, τόσο πιο υγιείς είμαστε.

Κι αν το τζιν δεν κούμπωσε, τότε ίσως να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως ζούσαμε μέχρι σήμερα και για ποιον.

Να κοιτάξουμε τα κιλά και τις ρυτίδες και να αποφασίσουμε πως θα ζούμε από εδώ και πέρα.

Εκτιμώντας τις εμπειρίες και αξιοποιώντας τες για κάτι καλύτερο, ή επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη για λόγους καθαρά... Κοινωνικής υπερβολής.

Εσύ, τι πιστεύεις;

Περιμένουμε τα σχόλιά σου στο Μπουντουάρ και για αυτό το θέμα.

Να μην ξεχνάς να εκφράζεσαι ✅