Ταιριάσματα

Ξεκινάς την ημέρα ψιθυρίζοντας στον εαυτό σου πως σε νοιάζει και φωνάζοντας προς τα έξω για να ακουστείς, πως δεν σε νοιάζει τελικά και τόσο.

Μετά το σκέφτεσαι, ξανά και ξανά και ξανά.

Συνεχίζεις την ημέρα σου, είναι ηλιόλουστη και δροσερή, ανοιξιάτικη νομίζω, με σκέψεις όπως "ναι, με νοιάζει, αλλά δεν θέλω να με νοιάζει γιατί δεν μου κάνει".

Όπως, ας πούμε, εκείνο το τζιν.

Ήθελες το νούμερο που σου έκανε πριν από καμιά δεκαετία. Ήθελες το συγκεκριμένο ύφασμα, την συγκεκριμένη υφή και το ταίριασμα που θυμάσαι πως σου έδινε άνεση και ομορφιά σαν πακέτο.

Όμως τώρα, δεν σου πάει. Δεν κουμπώνει βρε παιδί μου.

Κατά το απογευματάκι αργά, σε ακούς να σκέφτεσαι "Αν ήμουν αλλιώς..." χωρίς να τολμάς να σκεφτείς αν το τζιν θα έπρεπε να ήταν λιγάκι διαφορετικό, ώστε να χωρέσει στα δικά σου μέτρα, στα δικά σου βιώματα, στα συναισθήματά σου ρε αδερφέ.

Είχα δει μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε μία κοπέλα που ήθελε να βρει το τέλειο ταίριασμα σε τζιν ώστε να μπορέσει να πάει στο ραντεβού της όντας όσο εντυπωσιακή επιθυμούσε. Τελικά η φίλη της της είπε: 'Γιατί δεν αλλάζεις νούμερο;'

Ήταν αίσθημα απελευθέρωσης, όχι για τα κιλά μας, ή το ύψος μας, αλλά για την εικόνα που πράγματι έχουμε και αντί να την γνωρίσουμε ουσιαστικά πασχίζουμε να την αλλάξουμε μη και δεν ταιριάξουμε με την μόδα της κάθε εποχής που αλλάζει.

Το βρίσκω λίγο αστείο.

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό.

Να, είναι που, το ίδιο κάνουμε και με τους ανθρώπους και τις σχέσεις ευρύτερα.

Αντί για γνωριμία, αποδοχή και παρατήρηση θετικών ή μη αλλαγών, επικρατεί, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται, μια τάση προς την συμμόρφωση. "Να προσαρμόζεσαι" λένε. Μα δεν προσαρμόζονται οι ίδιοι.

Η αλήθεια είναι πως δεν μαθαίνουμε ποτέ με ανθρώπους που προσπαθούν να μας αλλάξουν, ακόμα και αν αυτοί οι άνθρωποι είμαστε εμείς οι ίδιοι. 

Μεγάλο πράγμα η αποδοχή, φίλε.

Δέχεσαι εσένα, δέχεσαι τους άλλους και αλλάζετε μαζί. Δεν είπε κανείς πως δεν αλλάζετε, μα το κάνετε μέσω των επιλογών, κοινών ή χωρισμένων αν είναι αυτό το δεύτερο αναγκαίο.

Ίσως, μέσα από την ουσιαστική επικοινωνία που λέγεται "βρες το νούμερο που σου κάνει τώρα", να μπορούσαμε να καταλαβαινόμασταν πιο ουσιαστικά, να μην βλέπαμε σαν δεδομένο ότι εμείς ή και οι άλλοι, θα χωρέσουμε σε ένα τζιν που θυμίζει ταινία εποχής και να μαθαίναμε πως να μαθαίνουμε περισσότερο αρμονικά στις ανάγκες μας.

Τι να κάνεις, αν η ανάγκη σου σου λέει πως είσαι καλά όπως είσαι, και ας μην είσαι στην πιο τέλεια εκδοχή σου; Ίσως, αύριο. Με τα κατάλληλα μέσα και εργαλεία, να μάθεις την μεγάλη αλλαγή και να μπεις σε ένα τζιν που ναι, θα έχει διαφορετικό νούμερο, αλλά θα σου ταιριάζει, σε εσένα, στο παρόν σου και σε όσα θες πραγματικά.

Τώρα πορευσου με όσα έχεις και νιώσε και λίγη ευγνωμοσύνη που τα διαθέτεις. Αύριο μπορεί να σου λείψουν. Αλλά αυτή, μια σκέψη είναι μόνο, ανάμεσα στις πολλές και βραδιάζει και μετά ξημερώνει ξανά και ξυπνάμε, βάζουμε καφέ, επιλέγουμε πως θέλουμε να σκεφτόμαστε.

Το ποτήρι ή θα γεμίσει ή θα αδειάσει, αλλα πάντα θα υπάρχει κάπου στο βάθος και εκείνη η κούπα που θα μας κάνει να νιώθουμε πληρότητα.

Έτσι, δεν θα σκεφτόμαστε τι θέλουμε να αλλάξουμε στον κόσμο, αλλά ποια αλλαγή θα φέρουν όσα ήδη έχουμε καταφέρει επειδή συμμετείχαμε σε διαδικασίες γνωριμίας με νόημα.