Με τι ασχολείσαι; 1-0-1-0.

Σε κάθε εποχή υπάρχουν κοινωνικά κριτήρια επιτυχίας και αποτυχίας.

Να, ας πούμε, αν ζούσες το 80 π.Χ κάπου κοντά στις δυτικές αυτοκρατορίες, το να παντρευόσουν στα 13 σου έναν τύπο είκοσι πέντε χρόνια μεγαλύτερο ήταν επιτυχία. Αν κατάφερνες, δε, να γίνεις και πριγκιπικό μέλος που θα έπαιρνε πολιτικές αποφάσεις, ακόμα καλύτερα.

Σήμερα είναι αρκετά δύσπεπτο έως και παράνομο. Βασικά, ο είκοσι βάλε χρόνια μεγαλύτερος συλλαμβάνεται για αποπλάνηση ανηλίκου.

Οι εποχές αλλάζουν και η Ιστορία μας δείχνει τι πρέπει και τι δεν πρέπει ανάλογα με τα κριτήρια που αποφασίζουν οι άνθρωποι να ισχύουν, ανάλογα με το πολιτικό τους σύστημα.

Και λέω, ανάλογα με αυτό, καθώς, αν επικρατεί διαπλανητική ολιγαρχία ή μοναρχία ή βασιλεία, οι αποφάσεις δεν παίρνονται από εσένα που νομίζεις ότι έχεις δημοκρατία, ούτε από την κυρία Μαρίκα στην απέναντι πολυκατοικία που ξέρει όλα τα νέα της πόλης.

Τέλος πάντων, με τα πολλά σε βρίσκει το 2023, λίγο πιο χοντρό, ίσως λίγο πιο αδύνατο, με σχέση ή άνευ, αλλά αγχωμενο για την τσέπη σου.

Κοίταξε να δεις, εμένα μου τρύπησε η τσέπη και είχα τεράστιο πρόβλημα για κάποιες μέρες. Έπεφταν τα ψιλά πίσω από την φοδρα του πανωφορίου μου και περπατούσα κουδουνίζοντας σαν τον τάρανδο του Αγίου Βασίλη (εδώ μην κάνετε παραλληλισμούς με κέρατα, αν ωστόσο κάνετε, σκεφτείτε λίγο πόσο αστείο θα ήταν).

Έτσι κάπως αποφάσισα να αρχίσω να βγάζω αυτά που λέμε χοντρά ουτως ώστε να μην έχω τέτοιου είδους προβλήματα. Να γίνω πλούσια βρε αδερφέ, να σταματήσω να κουδουνίζω!

Πήγα σχολείο. Με έβαλαν να κάνω τον παπαγάλο για να μου δώσουν ένα 16 ωραιότατο. Όλοι πέσανε να με φάνε "Γιατί να μην βγάζεις 18; Είσαι έξυπνο παιδί". Ε τελικά έλεγα ο,τι άκουγα χωρίς να σκέφτομαι καθόλου και πήρα 18, αλλά, και πάλι, για μένα την ίδια αξία είχε αυτό: μηδενική.

Μετά έπρεπε να πάω για δουλειά αν ήθελα να αποφύγω τον πατέρα μου, ο οποίος είναι συμπαθέστατος άνθρωπος, αλλά δεν είχα όνειρο να τον έχω συγκάτοικο και μετά τα 18 μου. Αυτό συνέβαινε γιατί αμφιταλαντευόταν ανάμεσα σε συμβουλές του στιλ "να βρεις έναν πλούσιο να παντρευτείς" και "να βολευτείς σε μια καλή δουλειά" (ανεξάρτητα από το αν εσύ είσαι καλός σε αυτήν την δουλειά τελικά).

Πήγα, λοιπόν, να δουλέψω, πριν αρχίσω να σπουδάζω. Μου ανακοίνωσαν ότι θα δουλεύω με δίσκο. Τόλμησα να με φανταστώ με ένα βινύλιο δίπλα στην αμμουδιά να παίζω μουσική κάνοντας σχόλια του στυλ "Μαρία, αυτό από τον Κώστα". Τελικά κατάλαβα τι θα πει να σερβίρεις.

Εκεί είδα μερικά χοντρά, αλλά χαλούσαν εύκολα και πάλι γίνονταν ψιλά, έτσι εγώ πάλι κουδούνισα και αυτό δεν μου άρεσε. Μου έπεφταν και από το δίκυκλο, φαντάζεστε χαμό!

Από αυτή την εμπειρία κέρδισα κοιλιακούς και γνωριμίες. Αξίες ανεκτίμητες για την εποχή στην οποία ζούμε. Θα καταλάβεις σε λίγο τι εννοώ.

Μετά πέρασα στο πανεπιστήμιο. Σε ένα μακριά μεν, αλλά με τέχνες. Ουαου ξανά τόλμησα να σκεφτώ.

Πήγα. Μα μετά τα χοντρά τελείωσαν, ήταν χειμώνας, ήταν νησί, άντε ξανά γύρνα πίσω κουδουνίστρα κλαιουσα.

Ξανά πάλι παπαγάλος. Μα αυτή τη φορά σταματούσα και σκεφτόμουν.

Ρε καλά τα λέει αυτός ο τύπος ο Αριστοτέλης, γιατί δεν τον ακούνε και μας θελουνε ρομποτάκια; Ας φτιάξω έναν καφέ ακόμα. Ας ξενυχτήσω. Ας μιλήσω στο πτηνό στο κλουβί γιατί δεν με αφήνουν να το απελευθερώσω και να μιλάω στο κλουβί σκέτο. Ας περάσω σε μια αποδεκτή σχολή για να σπουδάσω επιτέλους.

Σάμπως και ήξερα αν ήθελα να σπουδάσω; Εγώ να φύγω είχα καημό, να συγκατοικήσω επιτέλους και με καμία φίλη ή ακόμα καλύτερα με τον σωσία του ηθοποιού που μου αρέσει. Τελικά ξεκίνησα να πηγαίνω. Αλλά μετά άρχισα πάλι να χαλιέμαι που ήθελαν να γυρίζω στο οικογενειακό σπίτι στις δώδεκα σαν την Σταχτοπούτα και σεμνή σαν την Ραπουνζέλ και εντυπωσιακή σαν την Πεντάμορφη και προφανώς καλή φοιτήτρια. 

Έτσι άρχισα να βγαίνω βόλτες χωρίς να ντρέπομαι αν κουδουνίζω. Είχα και μια φίλη που και αυτή κουδούνιζε, παρά το ότι είχε χοντρά.

Είχε αγάπη για την μουσική, έτσι κουβαλούσε κάτι μικρό αντικείμενα που την έκαναν την δουλειά τους. Περάσαμε τα φοιτητικά χρόνια κάπου ανάμεσα σε περιηγήσεις και πιωμενες αλήθειες.

Εγώ εν τω μεταξύ το είχα βάλει σκοπό να βγάζω χοντρά για να μείνω σε ένα σπίτι στο οποίο θα μπορώ να πλύνω τα πιάτα οπότε θέλω, ακούγοντας στο τέρμα μουσική και χοροπηδώντας σα χαζό όσο το φαγητό ψήνεται και η σειρά παίζει στο background.

Έτσι, δούλευα. Εργαζόμενη φοιτήτρια, καθόλου άσχημο. Απλώς κάπως κουραστικό. Γιατί ζητάς χοντρά και σου δίνουν από εκείνα τα νοθευμένα που στο πεντάλεπτο μετατρέπονται σε ψιλά. Και δώστου πάλι κουδούνισμα.

Με τους στόχους ζωής δεν είχα πρόβλημα. Από μικρή ήξερα ότι ήθελα να γίνω προβληματισμένη ενήλικας που γράφει και μιλάει για να βοηθάει και να παρακινεί.

Άντε τώρα να το πεις αυτό στην συνυφαδα της γιαγιάς σου που ήρθε από τα μακρινά μέρη για ελληνικό καφέ και αμυγδαλωτά.

Με τι θες να ασχοληθείς καλή μου;

Α, με την ενημέρωση!

Άλλες φορές:

Με τι ασχολείσαι;

Με τις τέχνες!

Μετά από κάποια χρόνια:

Έλα, ριχτο.

Με την εκπαίδευση, τις τέχνες και τον λόγο.

Κοίτα τώρα να δεις παράδοξο: αν έλεγα: θεία, δασκάλα θέλω. Θα χαμογελούσε.

Όταν είπα για τέχνες και λόγο με κοίταξε λες και ήμουν η μετενσάρκωση του Πλάτωνα.

Τέλος πάντων, εμένα αυτό δεν με ενοχλούσε, μόνο να, που ήθελα να έχω μια ταυτότητα στον κόσμο ετούτο και μάλιστα να αρέσει σε μένα πρώτα και μετά στους άλλους.

Τα χοντρά ήταν σημαντικά ώστε να πάψει να με ενοχλεί το κουδούνισμα αλλά ακόμα πιο σημαντικό ήταν να μπορώ να κάνω όσα ξέρω πως κάνω καλά.

Έτσι, όσο οι γύρω ήθελαν να παπαγαλίζω λιτά και συνετά, εγώ έγραφα και μιλούσα με τις ώρες, εντελώς αναλυτικά και ενοχλητικά.

Βλέπεις, είχα σκοπό. Αυτός o σκοπός, όπως έμαθα χρόνια μετά, ήταν η τέχνη.

Η λέξη αυτή δεν αρέσει εδώ στην Ελλάδα. Καλύτερα να συστηθεις ως κλέφτης παρά ως καλλιτέχνης.

Αρχικά θα σε πούνε ψωνάρα. Κατά δεύτερον θα κουδουνίζεις διαρκώς.

Εγώ δεν νομίζω πως ήμουν καλλιτέχνης, αλλά την αγαπούσα την τέχνη σε πολλές μορφές της. Έτσι, την διάβαζα, την άκουγα, την έκανα, την μοίραζα. Όπου και αν ήμουν. Ήταν ο τρόπος μου να επικοινωνώ. Κουδούνιζα ωστόσο περισσότερο και από τον πιο ψαγμένο αρτίστα.

Έτσι, μια μέρα άρχισα να τραγουδάω: 

Σκοπό εδώ σε αυτή τη γη

Θέλω να έχω

Τους αριθμούς και το 'απ εξω'

Άλλο δεν αντέχω.

Κι αν βολευτω

Κι αν παντρευτώ

(Ναι μπαμπά, πλούσιο)

Ποιος θα γυρνά στους δρόμους

Να τους γεμίζει μουσικές

Να φτιάχνει νέους τρόπους;

Μου άρεσε αυτός ο τρόπος έκφρασης, έβγαζα τα απωθημένα μου και το έπαιζα και κουλ. Στον εαυτό μου, για αρχή, αλλά μια χαρά γινόταν η δουλειά.

Έτσι κάπως, άρχισα να αγαπάω το κουδούνισμα (και αυτό εμένα, νομίζω) και αποφάσισα πως εντάξει, μπορεί η κοινωνία να έχει πρόβλημα με αυτό, εγώ όμως καλά τα περνάω με την μουσική μου, τον κόπο μου, την καλή διάθεση, τις γνωριμίες και... Α δεν σας είπα, πάνε οι κοιλιακοί. Έπιασα δουλειά σε γραφείο μετά από τις σπουδές και τα είδα όλα. Καλύτερα ήμουν όταν κουδούνιζα και ήξεραν όλοι ότι περνάει η μικρή, η κοπελιά για να φέρει καφέ, παρά όταν έλιωνα βουτηγμένη στο άγχος σε ψηφιακά νούμερα. Γεια χαρά κοιλίτσα!

1-0-0-1-0.

Άρχισα να φρίττω.

Ε όχι ρε φίλε και εδώ!

Έτσι χώθηκα για τα καλά στην ποιοτική έρευνα για να αποδείξω ότι η αλήθεια βρίσκεται στις ιστορίες ζωής απλών ανθρώπων και όχι στα πρέπει που είναι οι μόδες της κάθε εποχής και πετάνε από πάνω μας σαν περιστέρια έτοιμα να μας κουτσουλήσουν.

The end.