«Συζώ άρα συνυπάρχω»

Αγόρι γνωρίζει κορίτσι. Κορίτσι ερωτεύεται αγόρι, αγόρι διεκδικεί κορίτσι. Καρδούλες,αστεράκια,πεταλουδίτσες. Καταλήγουν σε μια πολύχρονη όμορφη σχέση και όλα πάνε παραπάνω από καλά.
Ξαφνικά, παντρεύονται.
Το ίδιο ξαφνικά μετά από λίγους μήνες, χωρίζουν.
Βάσει τέτοιων (πολύ συνηθισμένων πια) ενδείξεων, θα έπρεπε ομαδικώς να τρέχουμε μακριά μόνο με το άκουσμα της λέξης «γάμος» ,να βγάζουμε σπυράκια και να κάνουμε και κανέναν εξορκισμό για καλό και για κακό!
Μήπως όμως δεν ευθύνεται αυτή καθ’ εαυτή η μεγάλη δέσμευση για τον εκάστοτε χωρισμό;
Δεν φταίει η μεγαλοφάνεια της λέξης, δεν φταίνε(τόσο) τα έξοδα, δεν φταίνε καν οι συγγενείς και όποιος ανακατεύεται στην οικογενειακή σας ζωή.
Φταίει που «τον φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Εσείς μήπως αρκεστήκατε σε delivery;
Αν αισθάνεστε πως έφτασε η ώρα για το μεγάλο βήμα της σχέσης σας, συγκατοικήστε.Ναι ναι,όπως το ακούς. Δεν υπάρχει καλύτερο test-drive για τα μετέπειτα προβλήματα και για τις αντοχές σας σε αυτά. Η συγκατοίκηση είναι η πιο ανώδυνη θα έλεγα διαδικασία όχι για να διαπιστώσετε αν ταιριάζουν η χημεία σας και τα μουσικά σας γούστα(αυτό το ξέρετε ήδη,διαφορετικά δεν θα κάνατε το βήμα αυτό), αλλά αν μπορείτε να συμβιώσετε με το έτερον ήμισυ στις πρακτικές  δυσκολίες, όπως είναι οι οικονομικές, τα θέματα του σπιτιού, ο χώρος που αφήνετε ο ένας στον αλλον, η μαμά σου, η μαμά του..
Ακούγεται απλό, και όμως είναι σύνθετο. Δύο άνθρωποι που για μεγάλο χρονικό διάστημα πετούσαν στα σύννεφα, τώρα μαλώνουν σοβαρά για μία μπουγάδα που δεν απλώθηκε!Και για τους απλήρωτους λογαριασμούς. Και για την γκρίνια της μαμάς του.
Αγόρι και κορίτσι χωρίζουν.
Γιατί παρέλειψαν ένα πολύ βασικό «σκαλοπάτι». Eκείνο στο οποίο θα έκαναν μαζί εξάσκηση στο να είναι μία ομάδα,οι δυο τους, στο να μαθαίνουν καλύτερα ο ένας τον άλλον, στο να συγχωρούν και να προχωρούν μαζί.Να θέτουν νέα όρια και να κάνουν υποχωρήσεις. Παρά την μπουγάδα που δεν απλώθηκε.
Δυο άνθρωποι που κατάφεραν να ξεπεράσουν τα νεύρα και τους διαπληκτισμούς και έμαθαν να μοιράζονται.
Και αν δεν πετύχει η συγκατοίκηση, ο χωρισμός γίνεται «αναίμακτα». Xωρίς να εμπλέκονται όλοι στην προσωπική σου ζωή και χωρίς να υπογράφεις χαρτιά. Α,και χωρίς να θέλεις να μεταναστεύσεις για να μην ακούς τα σχόλια ορισμένων.
Αν δεν ζεις στην δεκαετία του 1950, σε κάποια χώρα που όλοι μα όλοι με το «καλημέρα» παντρεύονται, αν δεν βγήκες από καμια ταινία εποχής και αν δεν είσαι η Μonica από τα Φιλαράκια,σκέψου το καλά.
Γιατί ναι, η αγάπη φαίνεται και από το να μην ξεχάσει να πληρώσει τον κοινό σας λογαριασμό επειδή σε σκέφτεται καθως και το να σταματήσεις επιτέλους να γκρινιάζεις για την μπουγάδα επειδή τον υπολογίζεις.