Είναι χιλιόμετρα, όχι αποστάσεις.

   Κοιτάζοντας τον χάρτη, το διαπιστώνω. Τί είναι τα χιλιόμετρα στις μέρες μας; Τίποτα δεν είναι. Να ναι καλά τα κτελ,τα πλοία, για τους λίγο πιο εύπορους τα αεροπλάνα(και γενικότερα τα μέσα μαζικής μεταφοράς), το τηλέφωνο, το skype, το oovoo, το msn(οι νέες τεχνολογίες δηλαδή), που μάς έχουν «λύσει τα χέρια». 

Και όμως, το «χαθήκαμε» στις μέρες μας,έχει γίνει καραμέλα. Το αξιοπερίεργο της όλης υπόθεσης είναι πως ο χάρτης και οι γεωγραφικές αποστάσεις φέρουν πολύ μικρή ευθύνη για τις αποστάσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στους ανθρώπους.
 ...................................................................................................................


Αντίθετα, εγωϊστικές πεποιθήσεις του τύπου «Έφυγε, άρα δεν με υπολόγισε» ή «ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου» φταίνε για τις συνέπειες που χρεώνουμε πάντα μα πάντα στον άμοιρο τον χάρτη. Στοιχηματίζω πως, αν μιλούσε, θα είχαμε να αντικρύσουμε πολλές αλήθεις κατάματα.

Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο και θέλεις να τον έχεις στην ζωή σου, θα είσαι εκεί. Δεν έχει «μα». Είναι βέβαιο πως θα τον υπολογίζεις,θα τον σκέφτεσαι και θα ξέρεις τί συμβαίνει στην δική του ζωή όσα χιλιόμετρα και αν σάς χωρίζουν. Επειδή νοιάζεσαι και δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς αυτό το πρόσωπο. Δεν είπαμε όλη μέρα να είσαι πάνω από το τηλέφωνο. Μόνο μια σκέψη του άλλου στο άκουσμα του αγαπημένου του τραγουδιού πχ, αρκεί. Ένα μήνυμα για καλημέρα, μια συνομιλία για το καινούριο ανέκδοτο που άκουσες.. Για σένα είναι εδώ. Ξέρεις,το νιώθει ο άλλος όταν τον σκέφτεσαι, προκύπτει σαν αποτέλεσμα των πράξεών σου αυτή η αίσθηση, δεν έχει να κάνει με τυπικά λόγια. Να τα βράσω τα τυπικά λόγια!
Απλά και μόνο η αίσθηση πως είσαι «απ’ οίκω» κάθε στιγμή,ακόμα και αν τα χιλιόμετρα σάς κοιτάζουν απειλητικά, κάνει τον άλλον να θέλει να είναι εκεί για σένα ψυχικά, να σού ανοίγει την καρδιά του και να κατανοεί πως η σχέση εμπιστοσύνης που πάντα είχατε δεν άλλαξε ποτέ. Γιατί στην τελική, τα χιλιόμετρα είναι μία ανόητη πρόφαση στην εξελιγμένη κοινωνία που ζούμε.

Εκείνο που πραγματικά με κάνει να απορώ, είναι πώς δημιουργούνται αποστάσεις μεταξύ μας, ενώ μπορεί να καθόμαστε στην δίπλα καρέκλα.
Υποθέτω πως ορισμένες φορές φταίει το ότι μερικοί από εμάς μιλάμε πολύ(περισσότερο από όσο πρέπει) και μερικοί άλλοι δεν μιλάμε καθόλου για αυτά που μάς απασχολούν.
Περνά ο καιρός και οι καταστάσεις μάς αλλάζουν. Μπορεί να περιορίζουμε τους άλλους με την διαφορετική συμπεριφορά μας,ίσως πάλι να μην μάς είναι αρκετή η παλιά ζωή μας. Οι αλλαγές είναι πάντοτε μέσα στο παιχνίδι. Το ζήτημα είναι, το ποιούς ανθρώπους παίρνει η μπάλα εν όψει αυτών των αλλαγών.
Πολλές φορές φταίνε οι άλλοι, που δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες μας και μάς θέλουν ίδιους, επειδή έτσι μάς ήξεραν πάντα. Άλλες φορές φταίμε λιγάκι και εμείς που δεν μπορέσαμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα πίσω, εξισορροπώντας τις επιθυμίες μας με το χαμόγελο αυτών που αγαπάμε. Θέλω να πω, γιατί να τα βλέπουμε όλα τόσο εγωϊστικά; Οι μεν δεν δείχνουμε κατανόηση, οι δε δεν κάνουμε καμιά υποχώρηση.
Και κάπως έτσι, κάθομαι στην καρέκλα δίπλα σου και αισθάνομαι πως δεν σε αναγνωρίζω, ενώ αυτόν τον χάρτη τον ξέρω καλά.
Ταξίδεψα για δω άτομα που με νοιάζονται. Ήξερα και την πραγματική λεπτομέρεια για την ζωή τους και την συναισθηματική τους κατάσταση, το ταξίδι έγινε για να τους αγκαλιάσω.
Και εσύ, ναι εσύ, που κάθεσαι εδώ δίπλα, δεν μού λες πια τα ανέκδοτα που λέγαμε και δεν με σκέφτεσαι όταν ακούς το αγαπημένο μου τραγούδι.
Πολλές φορές δεν αρκεί απλά να κάθεσαι δίπλα στον άλλον αν δεν έχεις κάτι να μοιραστείς. Αν δεν δίνεις την αίσθηση ότι είσαι εκεί.
Και αν δεν ξέρετε και οι δυο με βεβαιότητα, πως όσα χιλιόμετρα και αν σάς χωρίσουν μια μέρα, δεν πρόκειται να σταματήσετε να νοιάζεστε.

Αν με φοβίζει ο χάρτης;
Όχι.
Με φοβίζουν μόνο οι πραγματικές αποστάσεις.