~Aχ αυτά τα κοκκινάκια!~

Για εκατοστή πλέον φορά, εκείνη τη μέρα είχα αποφασίσει να βρω τρόπους για να ξεκολλήσω από το facebook. Στην συνομιλία μου με μια φίλη(σοβαρή,το τονίζω) εκείνη μού είπε :«Όλοι έχουμε αυτήν την κρυφή χαρά μόλις βλέπουμε εκείνα τα κοκκινάκια πάνω αριστερά στην οθόνη μας!».
Είχε απόλυτο δίκιο. Χαιρόμαστε. Ποιός ο λόγος;Τί υποδηλώνουν αυτά τα κόκκινα σημαδάκια;Κοινωνικότητα,διάθεση για για επιπλέον δόσεις χιούμορ, δημιουργικότητα,ενημέρωση,έκφραση ή........ εμμονή;

Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο «είμαι οnline για να ενημερωθώ και να πω δύο κουβέντες με φίλους» από το «καταθέτω σε ένα εικονικό προφίλ τα εσώψυχά μου,είτε γιατί ελπίζω πως θα τα δει κάποιος(και,εχμ,βασικά,όλοι), είτε γιατί είμαι καψουράκι και δεν έχω πού να τα πω». Επίσης, άλλο το «μπαίνω για κανένα δίωρο να μάθω τις νέες τάσεις» και άλλο το «ξενυχτάω ψάχνοντας το προφίλ εκείνου που με ενδιαφέρει,των παλιών φίλων ή απλά ψάχνοντας τρόπους για να μελαγχολήσω παρακολουθώντας την "τέλεια" ζωή των δημοφιλών εκεί μέσα(θα μιλήσω μετά για τις «τέλειες ζωές»)». Άλλοι ανεβάζουν φωτογραφίες ακατάπαυστα, άλλοι φλερτάρουν μανιωδώς, άλλοι αυτοπροβάλλονται, άλλοι ξεχνούν ότι τους βλέπουν και πάει λέγοντας.
Και όλα αυτά για να βλέπουν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα κοκκινάκια, περνώντας με τον τρόπο αυτό ακόμα περισσότερο χρόνο μπροστά στην οθόνη τους και πολύ λιγότερο στις ζωές τους.

Παράθυρο μού θυμίζει η οθόνη και συγκεκριμένα το facebook.
Άλλοι βλέπουν σε αυτό έναν κόσμο διασκεδαστικό, άλλοι ανακαλύπτουν νέους κόσμους, άλλοι κοιτάζουν αυτό που θα ήθελαν να είναι και το προβάλλουν, άλλοι εξιδανικεύουν πρόσωπα και καταστάσεις(και το ίδιο το facebook ),άλλοι νομίζουν πως μπορούν να κρύβονται πίσω από το τζάμι και να γράφουν ό,τι θέλουν και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ.
Δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι ως προς το αν προσφέρει ή καταστρέφει περισσότερα η χρήση του, ωστόσο το χρησιμοποιούμε. Γιατί είναι η νέα τάση. Εργαλείο επικοινωνίας της εποχής μας. Ταχύτατο μέσο ενημέρωσης, έκφρασης απόψεων και ιδεών.

Πρέπει όμως να κατανοήσουμε πως δεν είναι η ζωή μας.
Σκεφτείτε, πόσο άνοστη θα ήταν μια ζωή την  οποία θα περνούσατε κρυμμένοι πίσω από το τζάμι προσπαθώντας να δείτε κάτι σε αυτό. Ίσως να γίνετε δημοφιλείς, να πείτε και δυο κουβέντες παραπάνω, να δημιουργήσετε και να ερωτευτείτε εικονικά. Θα έχετε χάσει όμως όλη την μαγεία ενός αγγίγματος, τον ήχο του γέλιου που τον αντικαθιστά ένα "hahahaha", την «χάρη» μιας εφημερίδας, το να κοιτάζετε ανέμελοι τον ήλιο χωρίς να κινείται η σκέψη σας γύρω από...... κοκκινάκια!
Όταν έπιασα τον εαυτό μου να βγάζει φωτογραφία «για-να-την-ανεβάσει-στο-facebook», επιτέλους κατάλαβα. Είχα εμμονή. Για να εκλάβω κοκκινάκια, ή κοινώς, ειδοποιήσεις, έχασα την στιγμή που ήταν το να περάσω καλά με φίλους.Όχι, όχι φίλους στο facebook, εκείνα τα άλλα πρόσωπα, που μπορείς να τα αγγίξεις,να τους μιλήσεις, να γελάσεις και να κλάψεις μαζί τους, μακριά από το πλαίσιο των ειδοποιήσεων.

Ας επανέλθουμε στο ζήτημα «τέλειες ζωές».
Όλοι έχουμε friends στο facebook των οποίων το προφίλ είναι «πιο τέλεια δεν γίνεται να περνάει κανείς». Και εκείνο το τερατάκι της ζήλειας μάς παρακινεί να κάνουμε τα πάντα για να γίνει και το δικό μας προφίλ έτσι, και ας μην έχουμε πετύχει όλα τα όνειρά μας.
Και ρωτώ: Γιατί;Ποιό το νόημα; Θέλω να πω, και τόσο καλά να περνάς, στο facebook θα απευθυνθείς;
Όχι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί θα περνάς τόσο καλά που δεν θα έχεις χρόνο να κάνεις upload και download και Like και comment. Δεν θα σε ενδιαφέρει πια τόσο.

Πώς γίνεται να μην σε νοιάζει ρωτάς. Απλά άνοιξε το παράθυρο(το πραγματικό αυτή τη φορά) και φώναξε τους φίλους σου για μια βραδιά με επιτραπέζια. Και ταινίες. Και διασκέδαση. Και συζήτηση.
Και γέλιο.
Και άσε τα hahaha, παρά μόνο για τις μέρες που δεν σε ενδιαφέρουν τα κοκκινάκια αλλά το να περάσεις καλά.