Αλεξίπτωτα.

Όταν τα πράγματα δεν πανε όπως τα θες, όταν δεν νιώθεις πολύ καλά,

όταν μπαίνεις σε ένα παραμύθι και ο ρόλος που σού δίνεται είναι εκείνος της Σταχτοπούτας,

όταν σκέφτεσαι συνέχεια τί σού λείπει αντί να σκεφτείς τί έχεις (λόγω της τρωτής ανθρώπινης φύσης σου), όταν θυμάσαι όσα έχουν ξεχαστεί, ή όταν απλά νομίζεις ότι είχες μια τεράστια πτώση μα δεν είχες δει ότι φορούσες τόση ώρα αλεξίπτωτο, μπορείς απλά να απευθυνθείς στους ανθρώπους της ζωής σου.

Σε εκείνους που είναι διαθέσιμοι οποιαδήποτε στιγμή να σε κάνουν να αισθανθείς πως δεν χρειάζεται να είναι όλα τέλεια, εφόσον γελάτε μαζί.

Για την ακρίβεια, πάτε από αναποδιά σε αναποδιά

,μα δεν πειράζει, αφόσον έχετε να λέτε εκείνο το αστείο, που κάθε φορά σάς κάνει να κλαίτε- από τα γέλια.

Σε εκείνους, που δεν θα σού πουν παραμύθια, αλλά θα κάνουν την πεζή πραγματικότητα ακόμα πιο όμορφη από το οποιοδήποτε παραμύθι.

Σε εκείνους, που ήταν και θα είναι πάντα εδώ, χωρίς καμιά δέσμευση, χωρίς λέξεις, σκέψεις ανησυχίες.

Σε εκείνους που σε αγαπούν.

Στα αλεξίπτωτά σου όταν νιώθεις οτι πέφτεις.

Μα δεν το βλέπεις?

Μαζί τους, απλά πετάς.