Στην γνώριμη πόλη.

Εκεί που περπατάς μέσα στους δρόμους της γνώριμης πόλης και ακούς την γνώριμη μουσική στα γνώριμα πια ακουστικά σου, βλέπεις μια όμορφη εικόνα.

Σταματάς στην μέση του δρόμου, προσπαθώντας να αντιληφθείς αν κάτι σού θυμίζει.
Ω ναι, αυτή την εικόνα την είχες φανταστεί κάποτε, την είχες τραγουδήσει, είχες γράψει για αυτή, την είχες ζωγραφίσει με κάθε λογής υλικό.

Είναι περίεργο που πλέον, αυτή η εικόνα δεν σού είναι καθόλου οικεία.
Στέκεσαι εκεί, παγώνεις για λίγο τη στιγμή και κοιτάς, απλά κοιτάς, προσπαθώντας να ανασύρεις από την μνήμη σου εκείνα που, κάποτε, είχες ερωτευτεί.

Μα δεν θυμάσαι τίποτα.
Η εικόνα που βλέπεις δεν έχει καμια σχέση με εσένα, τις επιθυμίες και τα όνειρά σου.

Περπατάς και σκέφτεσαι πώς όλα όσα κάποτε θαύμαζες, στέκονται εδώ, μπροστά στα μάτια σου, εδώ, στην γνώριμη πόλη, μα εσύ συνεχίζεις, με γρήγορο βήμα.
Έπαψες πια να τα ζωγραφίζεις όλα αυτά, να τα τραγουδάς, να τα αποτυπώνεις με λέξεις σε χαρτιά που φθίνουν.

Τα ζεις.

Και συνεχίζεις να περπατάς, όσο η όμορφη εικόνα αρχίζει να φεύγει από το μυαλό σου, μέχρι που νιώθεις ηρεμία.

Βγαίνοντας από την γνώριμη πόλη, ακόμα ακούς την ίδια μουσική, ενώ σιγοτραγουδάς ένα τραγούδι, για μια εικόνα στην οποία κάποτε ήθελες να μπεις, αλλά πια, δεν την θυμάσαι.
Χαμογελάς φτάνοντας εκεί που σε έβγαλε ο δρόμος.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο, ένα βλέμμα έχει παγώσει, καθώς σε κοιτάζει.
Είσαι η όμορφη εικόνα του.
Κάτι σκέφτεται για λίγο και αμέσως μετά, ξεκινάει να περπατάει, καθώς τα φώτα σβήνουν,
στην γνώριμη πόλη.