Εκτός κι αν πρόκειται να χορεψετε.

"Μη νομίζεις, δεν θέλει και πολύ για να χάσει ο άνθρωπος το μυαλό του", μού είπε και μετά μού έδωσε μια ευχή να μού έρθουν όλα καλά και μια συμβουλή να αποφεύγω το άγχος.

Η -ας την πούμε- Τόνια γνώρισε τον -ας τον πούμε- Άρη όταν εκείνος δεν ήταν στην καλύτερη φάση του. Για την ακρίβεια, ήταν δυστυχισμένος. Αλλά δεν θα μιλήσουμε σήμερα για εκείνον. Σήμερα θα αναφερθώ σε εκείνη.

Ήταν πάντα η χαρά της ζωής. Ακόμα και σήμερα που η ζωή της έχει γυρίσει τούμπα, εκείνο το χαμόγελο δίνει δύναμη σε εκείνη αλλά και στους γύρω της που είναι παρόντες σε μία κατάσταση σαν αυτή- ή μάλλον, σε μια τέτοια μπόρα.

Σαν μπόρα ήταν. Φωνές μες στην απόλυτη ηρεμία, "μπαμ", "μπουμ" και σκόρπιες λέξεις που φανέρωναν απογοήτευση, ίσως και απελπισία.

Ήταν και είναι η χαρά της ζωής και αναγκάστηκε να συμβιβαστεί για χάρη εκείνου, που πίστευε πως ήταν ο άνθρωπός της, ό,τι καλύτερο της είχε συμβεί. Πίστευε πως επρόκειτο για κάτι παροδικό, για ένα στραβοπάτημα, πίστευε πως η ζωή τους θα φτιάξει.

"Κάθε σχέση θέλει τους συμβιβασμούς της" άκουγα συχνά πυκνά σε συζητήσεις εκεί έξω, "Σε πολλές σχέσεις μόνο ο ένας συμβιβάζεται" ήταν αυτό που έβλεπα- πλην ορισμένων εξαιρέσεων. 

Μα ο συμβιβασμός, το ένα βήμα πίσω και η υπομονή, διαφέρουν από το να εγκαταλείπεις όσα μέχρι τότε ήξερες και όσα μέχρι τότε ήσουν, για να βιώνεις κάθε μέρα μια μπόρα που δε λέει να περάσει.

"Εκείνος, ασκησε βία" μού είπε και παρόλα αυτά, ακόμα πίστευε πως κάτι επρόκειτο να αλλάξει.

Ήταν Εκείνη και εκείνος δεν μπορούσε να το δει. Όλα τα συναισθήματα είχαν πάει περίπατο και τη θέση τους είχε πάρει μια άκρως χειριστική συμπεριφορά. Είχε φτάσει στο σημείο να τον ρωτάει για να βγει από το σπίτι, να μην

χαιρετάει αδέλφια και φίλους για να μην ζηλέψει εκείνος, να μην φοράει μακιγιάζ για να "μην προκαλέσει", να λέει ψέματα για να ασκήσει δικαιώματά της και να ανέχεται τη βία όποτε έκανε κάποιο "παράπτωμα". Και η σωματική βία μπροστά στην λεκτική, δεν ήταν τίποτα. Όλες οι προσβολές που αναγκαζόταν να δεχθεί σιωπηλά από τον "άνθρωπό της" την έριχναν ψυχολογικά.

Κάθε έξοδος και μία απόδραση.
Το "φυσιολογικό" δεν ήταν πια και τόσο φυσιολογικό.

Μα η αλήθεια ήταν πως όλα αυτά, εκείνη τα είχε επιλέξει.

Η χαρά της ζωής είχε επιλέξει να είναι με κάποιον, βασιζόμενη στις κοινές τους αναμνήσεις από την περίοδο

χάριτος και όχι στα μόνιμα μαύρα σύννεφα που ήταν από πάνω της το τελευταίο διάστημα.

Δεν ήταν μια φάση. Δεν υπάρχουν τέτοιες "φάσεις". 

Γιατί η αλήθεια είναι πως όταν ένας άνθρωπος σε εκμεταλλεύεται σωματικά και ψυχικά για να εκδηλώσει τις ψυχώσεις του και να νιώσει ανώτερος, δεν σε αγαπάει.

Τον λόγο που εξακολουθεί να τον περιμένει δεν τον γνωρίζω.

Γνωρίζω όμως πως είναι η χαρά της ζωής.

Γιατί παρόλα αυτά χαμογελάει.

Και είναι ο ήλιος μέσα σε ένα κατάμαυρο σκηνικό.

Ελπίζω μια μέρα να ξυπνήσει και να καταλάβει πως όσοι σε αγαπούν πραγματικά, σε αγαπούν μαζί με την ελευθερία σου, την ψυχική και σωματική υγεία σου, με το χαμόγελό σου.

Δεν σου ανήκουν,δεν τους ανηκεις.
Παραμένεις εκείνη/ος και παραμένουν εκείνοι.

Εκείνοι στους οποίους καταφευγεις για μία (καθόλου βίαιη) αγκαλιά.
Όσοι δεν πασχίζουν να σε αλλάξουν.
Εκείνοι,οι άνθρωποι της ζωής σου.
Για τους οποίους αξίζει να κάνεις ένα βήμα πισω αν χρειαστεί -που συνήθως δεν θα χρειαστεί,εκτος και αν πρόκειται να χορεψετε .