Πηγαίνει όπου κοιτάζεις.

"Πηγαίνει όπου κοιτάζεις", έγραφε η λεζάντα.

Αυτή η εικόνα, μού θύμισε τους απεριόριστους σταθμούς που υπάρχουν εκεί έξω.
Τις πορείες που μπορούμε να ακολουθούμε και τις επιλογές που εν τέλει κάνουμε.

Άλλες είναι σωστές, άλλες λανθασμένες.
Μερικές είναι σωστές με λάθος τρόπο και άλλες λάθος αλλά τις αισθανόμαστε σωστές.

"Το θέμα είναι να κάνεις τελικά αυτό που πραγματικά θες", μού είχε πει, "τουλάχιστον τότε θα ξέρεις πως αν όλα πάνε στραβά, εσύ θα είσαι που θα φταις και, κατ' επέκταση εσύ θα πάρεις την ευθύνη και ίσως να διορθώσεις τα πράγματα,"

Το θέμα είναι να είσαι αρκετά πεισματάρικο πλάσμα για να κάνεις τα πιο τρελά σου όνειρα πραγματικότητα.

Να απαντάς σε όσους σού λένε πως δε γίνεται πως ναι, γίνεται και μάλιστα είναι η σωστή σου επιλογή, η δική σου πραγματικότητα, η οποία ανταποκρίνεται στις επιθυμίες σου.

Και να αλλάζεις σταθμούς, τον έναν μετά τον άλλον, να παίρνεις τρένα, να εξοικειώνεσαι με αυτά, να βλέπεις μάλιστα και διαφορές ανάμεσά τους. Άλλες φορές να κάθεσαι στην ίδια θέση κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά και άλλες να αλλάζεις βαγόνι μόνο και μόνο για δεις τί άλλο υπάρχει.

Να αλλάζεις συνήθειες, δουλειές, χώρες. Να επιλέγεις.
Ό,τι σε κάνει να νιώθεις πως εσύ ρυθμίζεις τις καταστάσεις.

Και  όσο και αν κάποιες φορές νιώθεις απλά ένα ξεροκέφαλο παιδί που ίσως και να χαθεί στο δρόμο, ξέρεις πως με αυτόν τον τρόπο διασκεδάζεις.
Ζεις.

Παίρνεις μαζί σου τις αποσκευές σου (αναμνήσεις, σημαντικούς ανθρώπους, όνειρα) και μαθαίνεις να αλλάζεις.
Να μην συμβιβάζεσαι.
Να μην καταδέχεσαι να σε σπρώχνουν σε ένα τρένο με έναν μοναδικό προορισμό, με μια και μόνο γραμμή πορείας, επειδή απλά δεν πίστεψαν πως................
πηγαίνει όπου κοιτάζεις.

Εσύ προς τα πού θέλεις να πας;