Κλέφτες Ιδεών.

Λογοκλοπή είναι η «παράνομη οικειοποίηση» και «κλοπή και δημοσίευση» ενός άλλου συγγραφέα «της γλώσσας, των σκέψεων, των ιδεών, ή εκφράσεων» και της εκπροσώπησης αυτών ως αρχικής εργασίας κάποιου. [Wikipedia].

Είναι ωραίο το συναίσθημα μετά από μία επιτυχία. Όταν ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα, όταν το βέλος  αγγίξει τον στόχο, όταν παλαμάκια αρχίσουν να αντηχούν μέσα στην θεόρατη αίθουσα, όταν στέκεσαι με το μικρόφωνο μπροστά σου και ετοιμάζεσαι να ευχαριστήσεις συντελεστές, φίλους, μαμά, μπαμπά και λοιπούς συγγενείς.

Για μερικούς είναι αρκετό όλο αυτό το φως. Άλλοι πάλι επιλέγουν να δουν το ουράνιο τόξο, αφού περάσουν πρώτα μέσα από την καταιγίδα.

Εννοώ να κοπιάσουν για να κερδίσουν, όχι απλά να κρατήσουν το βραβείο.

Γιατί ξέρεις, η νίκη είναι πιο γλυκιά όταν έχεις προσπαθήσει.

Όταν κρατάς το μικρόφωνο και ένα δάκρυ είναι έτοιμο να κυλήσει, σκέφτεσαι την στιγμή που εμφανίστηκε εκείνη η ιδέα, η δική σου, η αυθεντική και μοναδική σκέψη, που αποτυπώθηκε με συγκεκριμένες λέξεις και οργανώθηκε με ξεχωριστό τρόπο.

Το δάκρυ κυλά, αλλά δεν κρατάς κανένα μικρόφωνο. Αντιθέτως, την βλέπεις να στέκεται εκεί και να αναπαριστά επακριβώς την ιδέα που της εκμυστηρεύτηκες, μόνο και μόνο για να κερδίσει λίγα πυροτεχνήματα. Τριγύρω όλοι γιορτάζουν και εσύ περπατάς θλιμμένος προσπαθώντας να καταλάβεις, πώς η δική σου ιδέα, έγινε το έπαθλο για κάποιον που δεν κόπιασε και, ακόμα και αν κόπιασε, δεν ήταν η δική του, μοναδική σκέψη.

Πώς όλα αυτά που ήθελες να εκφράσεις, εκφράστηκαν. Πώς από μοναδικά, έγιναν προϊόντα αντιγραφής.

Αισθάνεσαι σαν να μπήκε κάποιος στο κεφάλι σου και απλά οικειοποιήθηκε όσα ονειρεύτηκες.

Μουσική, γέλια, χειροκροτήματα. Και σαν ανάμνηση, η στιγμή που έθεσες τον στόχο. «Θα τα καταφέρω» της είχες πει.

Όχι για την λάμψη και τα βραβεία, γιατί θέλω να πετύχω όσα οραματίστηκα, να εξελιχθώ επαγγελματικά.

Γύρω σου κίνηση, ρυθμός, χρώμα.

Στο μυαλό σου  ο τρόπος που εργάστηκες για να κάνεις την ιδέα σου απτή πραγματικότητα.

Δεν έπρεπε να μιλήσεις.

Το πήρε το βραβείο, μα δεν σε απασχολεί.

Άλλο είναι αυτό που σε πειράζει. Οι ανέντιμοι άνθρωποι.

Όλοι εκείνοι που επιδιώκουν το φως και για να το κερδίσουν είναι ικανοί να σού κλέψουν ακόμα και τις σκέψεις. Κλέφτες ιδεών, αυτό είναι.

Και τους λυπάσαι. Γιατί μπορεί όλη τους η ζωή να είναι ένα πάρτυ, όμως όταν κλείνουν τα μάτια δεν θυμούνται εκείνη την ιδέα που πράγματι, ήταν μοναδική.

Ας είναι. Δεν τα προτιμάς εξάλλου τα πανηγύρια.

Σού αρκεί, το βελάκι σου να αγγίξει τον στόχο.

Για αυτό άλλη φορά να μην αφήνεις κανέναν να σού το αρπάξει από τα χέρια.

Y.Γ Τα κέρινα ομοιώματα γνωρίζουμε όλοι πως είναι της Madame Tussauds. H γράφουσα φέρει δικαιώματα μόνο για τις φωτογραφίες.