Για πάντα χαμένος περιπλανώμενος τουρίστας.

Να χάνεσαι μάτια μου, να χάνεσαι.

Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να ακολουθείς προδιαγεγραμμένα μονοπάτια, συγκεκριμένες διαδρομές, χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς λάθη, χωρίς χάος.

Να τολμήσεις να βρεθείς στο απόλυτο πουθενά και να περιπλανιέσαι έτσι, για ένα τίποτα.

Να γελάς με τη μαυρίλα που σού φέρνουν οι αλλαγές και να τις πιτσιλίζεις με το δικό σου μοναδικό χρώμα.

Να παρατηρείς όλους εκείνους που τρέχουν να προλάβουν, και εσύ,  απλός τουρίστας που έχασες τον δρόμο σου.

Μα δεν πειράζει, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις πως θα τον ξαναβρεις. Τώρα είσαι εδώ, σε αυτό το χαοτικό μα πανέμορφο μέρος και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάσεις.

Όχι απλά να γελάσεις, να κλάψεις απ' τα γέλια, που ήσουν τόσο χαζό και χάθηκες, που είχες τόσα να κάνεις και τελικά βγήκες εκτός προγράμματος, που μισείς τα προγράμματα και ας αναγκάζεσαι να ζεις με αυτά γιατί σε επαναφέρουν σε μια κάποια τάξη, που όλοι οι άλλοι τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν...

....ενώ εσύ....

ζεις την στιγμή. Αυτό είναι το μυστικό σου.

Αναπνέεις με ηρεμία, κοιτάζεις εκείνο το πλάσμα που προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά του, παρατηρείς τα κολλημένα, ξεφτισμένα παλιά γραμματόσημα που για κάποιον λόγο είναι έξω από έναν τηλεφωνικό θάλαμο,

 νιώθεις μικρός κάτω από τον μπλε ελεκτρικ ουρανό και ένα αεράκι σου χτυπάει το πρόσωπο σαν να σού λέει "Ξύπνα! Εδώ είναι τα σημαντικά! Όχι στην ρουτίνα, στις πολλές σκέψεις και στα παράπονα! Όχι στις προθεσμίες, στα έγγραφα και στην κρίση. Εδώ. Σε αυτό το σκηνικό. Σε αυτό το πουθενά και το τίποτα, που ουσιαστικά είναι τα πάντα."

Κάποιος που έτρεχε, ήρθε και σε πήρε από το χέρι να σε "επαναφέρει στον ίσιο δρόμο".

Άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι εκεί θες να μείνεις, για πάντα χαμένος περιπλανώμενος τουρίστας.

Που ζει για το τώρα.

Για να ερωτευτεί, να αναπολήσει, να τραγουδήσει, να χορέψει σαν παιδί σε ένα τεράστιο πάρκο απλά και μόνο επειδή είναι εκεί.