Αχρηστα ρολόγια.

Ξυπνάς και κοιτάζεις το ρολόι σου. Πρέπει να προλάβεις.

Το κεφάλι σου πονάει, τα πόδια σου έχουν κοπεί μα πρέπει.

Πρέπει να τρέξεις.

Να δεις όσα έχεις να δεις.

Να κάνεις όσα έχεις να κάνεις.

Να προλάβεις.

Η ανάσα σου κόβεται μα το ρολόι συνεχίζει να χτυπάει.

Ο χρόνος περνάει.

Αλήθεια, πόσα μπορείς να καταφέρεις στον λιγοστό διάστημα που σού δίνεται;

Και προτιμάς να ζήσεις τα πάντα, χωρίς να είσαι ουσιαστικά εκεί,

από το να βιώσεις μια στιγμή πραγματικά πολύτιμη.

Τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ.

Δεν θα προλάβεις.

Φούσκες σκάνε και στόχοι εξαφανίζονται.

Τουλάχιστον κάτι πρόλαβες και είδες.

Μα,πες μου, τελικά τί ένιωσες;