Η καλοσύνη στους καιρούς της εκμετάλλευσης.

Μπαίνοντας στην καθωσπρέπει καφετέρια της γραφικής ευρωπαϊκής πόλης, δεν το περίμενα πως θα συναντούσαμε άτομα από την Ελλάδα και μάλιστα από γειτονιά μας. Ευγενικοί και επικοινωνιακοί (χαρακτηριστικό του κατά τ' άλλα περίεργου Έλληνα), μάς προσκάλεσαν στο τραπέζι τους, να πιούμε μια μπύρα (,να τσακωθούμε για το ποιός θα κεράσει φυσικά,) και να πούμε "τα δικά μας".

Ήταν περίεργο το σκηνικό. Ένας κύριος γύρω στα πενήντα που είχε σοβαρή σχέση με μία κοπέλα ένα βήμα πριν από τα τριάντα, και ο γιος του. Ωραία παρέα, και το ζευγάρι πολύ πολύ ερωτευμένο. Δέσαμε αμέσως, αρχίσαμε να μιλάμε για "τα παλιά"(εκείνον τον αδελφό του κουνιάδου του φίλου του που τον ήξερα μωρέ), μέχρι που τα εξαντλήσαμε και θίξαμε "τα καινούρια".

"Εμείς θα σάς ξεναγήσουμε στην πόλη", μάς είπαν, "και αν χρειαστείτε οποιαδήποτε βοήθεια μην διστάσετε, μένουμε καιρό εδώ".

Τότε, το περίεργο πλάσμα μέσα μου δεν άντεξε.

- Δεν σάς λείπουν οι δικοί σας; Τα μέρη σας; Η θάλασσα; , ρώτησα.

-Κοίτα, εδώ ξέρουμε πως έχουμε ευκαιρίες. Και όταν πας για μεγάλα πράγματα ξέρεις πολύ καλά πως πάντα πρέπει κάτι να θυσιάσεις, να αφήσεις πίσω.
..... Εξάλλου έχουμε ο ένας τον άλλον και αυτό μάς δίνει δύναμη.

Αυτή η τελευταία πρόταση με άγγιξε.

Γιατί η αλήθεια είναι πως είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ευρώπη είτε στην Ασία, δυσκολίες  υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ως τον αιώνα τον άπαντα.
Το ένα μέρος θα έχει ευκαιρίες αλλά δεν θα έχει καλοκαίρι, το άλλο θα έχει καλοκαίρι και δεν θα έχει δουλειά, το τρίτο θα έχει δουλειά αλλά θα σε προσγειώνει στην πεζή, μουντή πραγματικότητα, και πάει λέγοντας.

.....Εξάλλου, έχουμε ο ένας τον άλλον και αυτό μάς δίνει δύναμη.

Πόσες φορές έχεις νιώσει μόνος μέσα σε μια δύσκολη κατάσταση; Πως δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να καταλάβει πως δεν αντέχεις την ψευτιά, το συμφέρον και την εκμετάλλευση που κυριαρχούν εξίσου και στα γκρίζα και στα καταγάλανα τοπία;

Πόσες φορές έχεις φτάσει σε τέλμα και έπειτα έχεις προσπαθήσει σκληρά να σταθείς ξανά στα πόδια σου, να ελπίζεις για το καλύτερο, να είσαι αισιόδοξος ρε γαμώτο, γιατί δεν επιβιώνεις αλλιώς!;

Πόσο συχνά έχεις νιώσει πως τα πράγματα είναι απίστευτα περίπλοκα, ενώ είναι τόσο απλά όσο το να σε χαιρετάει ένας γείτονας που ποτέ δεν είχες γνωρίσει, και να πίνετε μπύρες σε ένα "καθωσπρέπει" μαγαζί συζητώντας για τα παλιά και σχεδιάζοντας τα καινούρια;

......έχουμε ο ένας τον αλλον.......

Βλέπεις τόση αγάπη μπροστά σου και σκέφτεσαι αυτόματα τους ανθρώπους που πέρασαν από τη δική σου ζωή. Πόσοι ήρθαν πόσοι έφυγαν, πόσους άφησες πίσω, πόσοι άραξαν εδώ μόνο και μόνο για να μαλώνετε για το ποιός θα πλύνει τελικά τα πιάτα. Σε ποιά αγκαλιά θες να χωθείς όταν δεν είσαι στα καλύτερά σου και τελικά.......

........και αυτό μάς δίνει δύναμη...........

να αντλήσεις την δύναμη που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις να θέτεις στόχους και να αρπάζεις ευκαιρίες.

Μέσα σε έναν κόσμο όχι και τόσο αγγελικά πλασμένο, στον οποίο πάντα κάτι θα πρέπει να χάσεις, κάτι άλλο θα πρέπει να αφήσεις πίσω, τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλον.
Έτσι είμαστε πιο δυνατοί.
 Έτσι σκεφτόμαστε πως ό,τι και να γίνει υπάρχουν άνθρωποι που μάς καταλαβαίνουν εκεί εξω, άτομα "της ίδιας πάστας".

Άτομα με συμφέροντα, επιθυμίες και στόχους που διαφέρουν από τα δικά σου, μα με την διάθεση να τα κάνουν στην άκρη για μια στιγμή, την στιγμή που τους χρειάζεσαι.

Και αν είμαστε ξένοι μεταξύ ξένων, τουλάχιστον να μιλάμε για αγάπη, η οποία μπορεί να σβήσει το συμφέρον και να μάς κάνει φίλους.
Και αν έχει ο καθένας τα δικά του προβλήματα, δεν χρειάζεται να τα σκεφτούμε τώρα.

Τώρα, θυμόμαστε μαζί όσα αγαπάμε και φοράμε το πιο όμορφο χαμόγελό μας, γιατί εδώ δεν υπάρχει χρόνος για λύπη.

Μόνο για καλοσύνη στους καιρούς της εκμετάλλευσης.

Από όσους αντέχουν να μοιραστούν το τραπέζι τους και την μπύρα τους.