Μια βόλτα στην μεγαλούπολη

Στους δρόμους μίας μεγαλούπολης, βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι.

Εκείνους που είναι επικεντρωμένοι στην παρέα τους και γελούν,τους ερωτευμένους που έχουν μάτια μόνο ο ένας για τον άλλον, τους ταξιδιώτες που έχουν όραμα για μια νέα ζωή εκεί που πάνε(τους αγαπώ!), τους μικροπωλητές που αγωνίζονται να βγάλουν τα προς το ζην, τα παιδιά που μόλις έγραψαν διαγώνισμα και τώρα πάνε στην παραλία.

"Κάθε καρυδιάς καρύδι" ,κυκλοφορεί εκεί έξω. Άλλος έχει κάνει τις "χ" επιλογές στην ζωή του, άλλος έχει κάνει τις "ψ" .Πολλές φορές χ και ψ κολλάνε, κάνουν απίθανο συνδυασμό, γιατί τα ενώνει μία φράση: "Σεβασμός στο διαφορετικό". Στο διαφορετικό ντύσιμο,στην διαφορετική καταγωγή  στην διαφορετική συμπεριφορά και νοοτροπία, στα διαφορετικά όνειρα, στον διαφορετικό τρόπο ζωής.
 "Σ' αγαπάω ρε συ, γι' αυτό σε ανέχομαι!Αλλά και εσύ ανέχεσαι εμένα" είπε η μια φίλη στην άλλη καθώς περίμεναν να περάσουν απένατι όταν ανάψει πράσινο.

Δεν ταιριάζουν όμως πάντοτε οι άνθρωποι. Όσο καλές προθέσεις και να υπάρχουν, όταν μπαίνει στην μέση η φράση(ή η επιδίωξη) "Το βάζω σκοπό να σε αλλάξω πριν καν σεβαστώ την προσωπικότητά σου", τότε το πράγμα χαλάει. Πολλές αλλαγές γίνονται για καλό. Το θέμα είναι πως γίνονται μέσα από την ανθρώπινη συναναστροφή και όχι επειδή σε κάποιον δεν άρεσε κάποιος άλλος.
Αν κάποιος δεν σού αρέσει,δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις, απλά ζεις με τον δικό σου τρόπο και με τα άτομα που ξέρουν να αποδέχονται και να σέβονται, όπως και εσύ.

"Μάς γράφεις, μα πότε θα σταματήσεις να έχεις αυτήν την καθημερινότητα;" της είπε όταν συζητούσαν στο λεωφορείο. 
Δεν θα αλλάξει.Απλά θα πάει εκεί που την αποδέχονται.

Υπάρχει και η άλλη περίπτωση, εκείνη του να απομακρύνονται οι άνθρωποι όταν καταλαβαίνουν πως δεν ταιριάζουν, χωρίς προστριβές,διατηρώντας ένα επίπεδο. Δεν χαλούν τις καρδιές τους,βγαίνουν μία στις τόσες για έναν καφέ να δουν πώς πάει η ζωή του άλλου,και μένουν εκεί. Μια σιωπηρή και όμως τόσο ξεκάθαρη συμφωνία. "Είμαστε από άλλους κόσμους,ωστόσο θέλω να ξέρω ότι είσαι καλά" μού φάνηκε πως ψιθύρισαν οι γυναίκες στο μετρό.
Και αν δεν το ψιθύρισαν,το είπαν δυνατά τα βλέμματά τους.

Όπως και να έχει,παντού και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους ταιριάζεις και άνθρωποι με τους οποίους δεν ταιριάζεις.Άτομα που σε αποδέχονται και σε αγαπούν με τις παραξενιές σου(όλοι έχουμε τέτοιες και κανείς δεν γλιτώνει) και σε αλλάζουν προς το καλύτερο, σεβόμενοι όμως ότι έχεις και ορισμένες δικές σου επιθυμίες,μέσα από την συμπεριφορά τους δηλαδή, και άτομα που θα σού πουν
"θέλω να σε συναναστρέφομαι, αν αλλάξεις αυτό το κουσούρι σου".

Μια γιαγιά είπε στην εγγονή της καθώς περπατούσαν στην πλατεία "Να κάνεις πάντα αυτό που αγαπάς και θέλεις πραγματικά. Θα κριθείς ούτως η άλλως, τουλάχιστον να ξέρεις ότι αυτό για το οποίο κρίνεσαι, είναι αυτό που στα αλήθεια ήθελες" .

Μια φοιτήτρια στην στάση του λεωφορείου,μού είπε:" Οι τρεις φίλες μου και εγώ,κριθήκαμε πολύ,γιατί διαφέραμε από τις συναναστροφές μας."
"Κουβαλάμε τα ίδια μυαλά, πάντα αργούμε, πάντα λέμε ξεκάθαρα αυτό που σκεφτόμαστε,συνήθως είμαστε στον κόσμο μας και,εχμ,τα όνειρά μας είναι ολίγον τί παράλογα, θέλουμε μόλις βγάλουμε την σχολή να πάμε Παρίσι."

"Αλλά ξέρεις γιατί τις αγαπάω; Ακριβώς επειδή έχουν αυτά τα ελαττώματα και μπορούν να με καταλάβουν. Για μένα, αυτά τα ελαττώματα, είναι ο τρόπος ζωής μου. Και αν είμαστε και ελαττωματικά μοντέλα βρε αδερφέ, ποιόν ενοχλούμε; Μεταξύ μας στήνουμε η μία την άλλη, μεταξύ μας κάνουμε χαζά όνειρα, μεταξύ μας λέμε χύμα ό,τι μας ενοχλεί."

Πολλούς,μπορεί να τους ενοχλείς επειδή είσαι αυτό που σε έχουν κάνει οι εμπειρίες σου και αυτό που έχεις επιλέξει να γίνεις.

Δεν έχει νόημα να τσακωθείς όταν δεν υπάρχει κατανόηση.

Απλά κατασταλάζεις σε ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, χωρίς πολλά λόγια.

Είναι αυτοί που μπορούν να σε καταλάβουν που είσαι "ελαττωματικός".

Εκεί έξω, υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι. Οι φίλοι σου κρύβονται κάπου μέσα στην μεγαλούπολη.Ή έξω από αυτήν. Μπορεί και να τους συναντήσεις στο Παρίσι, όταν εκπληρώνετε το τρελό σας όνειρο.

Μα θα τους βρεις μόνο όταν είσαι αληθινός.
Αυτό, στο υπογράφω.