Εμπιστεύσου

Εμπιστοσύνη: η [embistosíni] Ο30 (χωρίς πληθ.) : 1.η πίστη, η βεβαιότητα κάποιου ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει ορισμένη ικανότητα ή ιδιότητα (εντιμότητα, ειλικρίνεια συναισθημάτων, εχεμύθεια κτλ.)

Πολλές φορές οι ανθρώπινες σχέσεις μού θυμίζουν τα αγαπημένα μου κολάζ.
 Όπως τα αποκόμματα από τα περιοδικά και οι φωτογραφίες "δένουν" με έναν τρόπο παράξενα ομορφο δίνοντας ένα ιδανικό αποτέλεσμα ,έτσι και άτομα μερικώς ή εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους διαμορφώνουν δεσμούς(οικογενειακούς,φιλικούς,ερωτικούς κλπ) ισχυρούς, που προκαλούν όμορφα συναισθήματα, παρά τις διαφοροποιήσεις τους.
Μυστικό όπλο μου στα κολάζ είναι η κόλλα. Κόλλα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η εμπιστοσύνη.

Όταν γνωρίζεις κάποιον, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να του ανοιχτείς, δηλαδή να του παρουσιάσεις την πλευρά σου εκείνη που είναι περισσότερο τρωτή, αλλά πέρα για πέρα αληθινή.
Γι'  αυτό όλοι μας όταν δεν ξέρουμε κάποιον πολύ καλά, του δείχνουμε το "κοινωνικό μας προφίλ", εκείνο δηλαδή που τονίζει τα καλά μας στοιχεία και παράλληλα κρατά και κάποιες αποστάσεις από τον άλλον, έτσι ώστε να μην εκτεθούμε.

Μην νομίζετε ότι αυτό συμβαίνει μόνο στις παρέες και μόνο με άτομα που δεν μάς πολυενδιαφέρει να γνωρίσουμε καλύτερα.Όχι.
Η συμπεριφορά αυτή υιοθετείται κάθε φορά που εγώ και εσύ βγαίνουμε ένα πρώτο ραντεβού, διεκδικούμε επαγγελματικές ευκαιρίες(εκεί εκ των πραγμάτων επιβάλλεται το κοινωνικό προφίλ), κάνουμε νέες γνωριμίες-σε κάθε τομέα της ζωής μας.

Μια σχέση όμως αρχίζει να αποκτά συναίσθημα και χρώμα, όταν αποφασίζουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, να δείξουμε στο άτομο που έχουμε απέναντί μας εμπιστοσύνη.
Όταν αποφασίζουμε να εμπιστευτούμε κάποιον, σημαίνει πως ρισκάρουμε.

Παίρνουμε το ρίσκο να μοιραστούμε αισθήματα,πράγματα και σκέψεις που καθορίζουν την προσωπικότητα και την ψυχοσύνθεσή μας.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε καλά και άσχημα χαρακτηριστικά ωστόσο, γι' αυτό και όταν επιχειρούμε να ανοιχτούμε, σημαίνει πως δίνουμε στον άλλον το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τα όχι και τόσο καλά στοιχεία μας εναντίον μας, ξέρουμε όμως πως δεν θα το κάνει, ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε.

Επίσης, του δίνουμε το δικαίωμα να εκφράσει την εκτίμηση ή την δυσαρέσκειά του στο πρόσωπό μας και να θέτει υπό συνεχή αμφισβήτηση τις πεποιθήσεις ή τους στόχους μας, ξέρουμε όμως πως δεν θα το κάνει. Τέλος, του επιτρέπουμε να μάς αλλάξει, με τα επιχειρήματα, τον τρόπο ζωής,τις συμβουλές και την αγάπη του. Πολλές φορές και με την σιωπή του.
Πάντως,ο άνθρωπος που θα αποφασίσουμε να εμπιστευτούμε, ασκεί σημαντική επιρροή πάνω μας, ακριβώς επειδή σημαίνει πολλά για εμάς.

Γιατί, όταν αποφασίζουμε να εμπιστευτούμε έναν άνθρωπο, σημαίνει πως τον θεωρούμε αξιόπιστο.
Οι πράξεις του μάς δείχνουν πως θα ήταν κάτι το συναρπαστικό να ρισκάρουμε για να εξοικειωθούμε μαζί του, να μοιραστούμε, να δώσουμε και να πάρουμε. Να δεθούμε, ακριβώς όπως στο κολάζ τα στραβά πολύχρωμα αποκόμματα δένουν με τις ασπρόμαυρες προσεγμένες φωτογραφίες.

Ωστόσο, υπάρχουν και φορές που εθελοτυφλούμε.

Δεν στηριζόμαστε σε πράξεις,δηλαδή σε πράγματα απτά και ξεκάθαρα,αλλά σε λόγια που πολλές φορές δεν μαρτυρούν πτυχές του χαρακτήρα του άλλου, μόνο λειτουργούν ως απότοκο του κοινωνικού του προφίλ.
Τί γίνεται λοιπόν,όταν αποφασίζουμε να εμπιστευτούμε κάποιον που δεν αποφασίζει να εμπιστευτεί εμάς; Ή όταν θεωρούσαμε πως ανοιγόταν ενώ στην πραγματικότητα στηριζόμασταν σε λόγια του αέρα;
Δίνουμε, χωρίς να παίρνουμε; Είμαστε εκεί, αλλά ο άλλος δεν είναι;

Και το κολάζ; Πώς θα βγει μοναδικό το κολάζ;
Κάπως έτσι αναιρούμε όλα οσα έχουμε ποντάρει και η εμπιστοσύνη χάνεται, το κάδρο μένει κενό.

Το λυπηρό είναι πως, όπως όταν η κόλλα χαλάσει δεν ξανακολλάει, έτσι και η εμπιστοσύνη χρειάζεται χρόνο και αξιόπιστα πρόσωπα που μετατρέπουν τα λόγια σε πράξεις, για να ανακτηθεί.

Παρατηρώ ανθρώπους που φοβούνται να ρισκάρουν. Έχουν και σοβαρούς  λόγους, τί να τους πω;

Θα τους πω πως,όταν ήμασταν παιδιά και χαρακτηριζόμασταν από περισσότερη αθωότητα και λιγότερη ανασφάλεια, τα λόγια λέγονταν όταν ήταν αληθινά, τα ρίσκα ήταν μεγαλύτερα και ο φόβος μικρότερος. Τα συναισθήματα μας ήταν εκείνα που είχαν σημασία, όχι τα κοινωνικά προφίλ.

Επίσης θα τους πω πως,έτσι χτίζονται οι στιγμές. Με ρίσκο. Και εξοικείωση.
Με το να μοιραζόμαστε, να γνωριζόμαστε, να πληγωνόμαστε και πάλι απ' την αρχή.
Δεν θα έχουμε να θυμόμαστε  τον εγωισμό και την αποστασιοποίηση εν τέλει.

Όταν μού τελειώνει η κόλλα, δεν αφήνω το κάδρο κενό. Επιστρατεύω κάθε μέσο για να κολλήσουν οι φωτογραφίες και τα αποκόμματά μου.


Έτσι και με την εμπιστοσύνη. Όταν σού τελειώνει, προσπάθησε να την ξαναβρείς.
Κρύβεται στις πράξεις και στα ειλικρινή συναισθήματα.