Χαμογελώ χωρίς γιατί και σήμερα

Είναι στην ανθρώπινη φύση μας να δημιουργούμε προβλήματα και να τα σκεφτόμαστε μέχρι να βρούμε ''λύσεις'' ή μέχρι να μην καταλήξουμε πουθενά και να μοιραζόμαστε με τους γύρω μας τις ανησυχίες μας.
Αν διαφωνείς, σκέψου: Πριν λίγο γκρίνιαζες για το τζιν στο οποίο δεν χωράς πια και κάποιος στον κόσμο δεν έχει χέρια και όμως,χαίρεται την κάθε στιγμή.

Δεν σε κατηγορώ(για την ακρίβεια δεν μ α ς κατηγορώ). Πολλές φορές χρειάζεται να γίνει κάτι, αρνητικό ή θετικό, αλλά σίγουρα πραγματικά συνταρακτικό που θα σε κάνει να αναθεωρήσεις.
Ισχύει πάντως ότι είναι στην ανθρώπινη φύση μας η δημιουργία ''προβλημάτων'', όπως η απογοήτευση για εκείνο το αποτυχημένο διαγώνισμα ή για τον χωρισμό σας, ο ερχομός της απόλυτης καταστροφής επειδή πήρες εκείνα τα 2-3 κιλάκια ή τσακώθηκες με τον πατέρα σου, τα νεύρα επειδή οι φίλες σου έχουν υποχρεώσεις και δεν προλαβαίνουν να βγείτε, η απόγνωση όταν χάσεις κάτι με μεγάλη χρηματική αξία.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε,υπάρχουν και ζητήματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι έχασες τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου. Το να απολυθείς, το να σε πλήξει η οικονομική κρίση, το να χάσεις κάποιο αγαπημένο πρόσωπο.Αυτά, είναι προβλήματα που η ίδια η ζωή σε καλεί να λύσεις-πολλές φορές δεν σού αφήνει και περιθώριο επιλογής.

Είναι αλήθεια ωστόσο πως όταν μόλις έχεις χωρίσει δεν κάθεσαι να σκεφτείς πόσο πονούσες όταν έχασες τον παππού σου. Θα έπρεπε όμως.
Κλαις, οδύρεσαι, αναπολείς, παρακαλείς, περιμένεις, συζητάς και ξανασυζητάς λες και πρόκειται να λύσεις το κυπριακό. Ήταν για σένα κάτι σημαντικό και όπως γέλασες έτσι θα κλάψεις,πρόκειται για ανθρώπινα συναισθήματα. Εδώ που τα λέμε,κανείς δεν θα σε κατηγορήσει, όλοι τα έχουμε περάσει αυτά, τα μικρά καθημερινά, εκείνες τις γειώσεις από την απόλυτη ευτυχία.

Έχεις κάθε δικαίωμα να στενοχωρηθείς, να οργιστείς ή να γκρινιάξεις.

Όταν όμως ξεσπάσεις, μην στηριχθείς σε γνώμες τρίτων. Μην ακούς ενδεχόμενα και μην πλάθεις φανταστικές ιστορίες. Μην επαναλαμβάνεις από μέσα και από έξω σου το ίδιο μοτίβο.
Απλά σκέψου: Έχει,αλήθεια, νόημα να χάνεις πολύτιμο χρόνο με το να εξετάζεις σε βάθος(πιάσαμε πάτο!) ένα πρόβλημα που τελικά, δεν είναι και τόσο περίπλοκο;
Τα πράγματα είναι απλά. Οι φίλες σου δεν ''σε γράφουν'', απλά δεν μπορούν να βγουν την δεδομένη στιγμή. Και,αν σε γράφουν και δεν το αντέχεις,μην μιλάς άσχημα για εκείνες,απλά άλλαξε φίλες. Για όλα τα απλά,καθημερινά, υπάρχει μια λογική εξήγηση. Αποδοχή και προχωράμε. 
Αν εξακολουθείς να έχεις την τάση να μεγαλοποιείς όσα σε στενοχωρούν σε καθημερινή βάση, σκέψου πως εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βασικά προβλήματα διαβίωσης. Δεν μπορούν να κινηθούν, τα παιδιά τους δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν χωρίς την βοήθειά τους, έχουν χάσει κάποιον πολύ αγαπημένο, δεν έχουν σπίτι, ζουν ολομόναχοι, δεν εργάζονται γιατί δεν μπορούν.
"Υπερβάλλεις τώρα", θα μού πεις.
Θα σού πω πως, πολλές φορές, χρειάζεσαι κάτι που θα σε ταράξει για να καταλάβεις.

Τί να καταλάβεις;

Πως είσαι εδώ και,ακόμα και αν βιώνεις μια κατάσταση που σού προκάλεσε δυσφορία ή απογοήτευση, είναι υποχρέωσή σου απέναντι στον ίδιο τον εαυτό σου και ιδίως στην ζωή, να λύσεις το ''πρόβλημα'',  είτε λαμβάνοντας δραστικά μέτρα, είτε απλά σταματώντας να το σκέφτεσαι διαιωνίζοντάς το, μέσω της αποδοχής δηλαδή.
Νομίζω, πως οι μαρτυρίες ανθρώπων που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις,μπορούν να σε κάνουν να σκεφτείς "Τελικά,είμαι ένας τυχερός άνθρωπος".
Αρκεί να κοιτάξεις στα μάτια τους ή να ακούσεις τα όσα έχουν να σού πουν. Θα δεις δύναμη και ευγνωμοσύνη και κυρίως, θέληση για ζωή.
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο λοιπόν.
Μάθε να προσπαθείς και να αποδέχεσαι.

Έτσι είναι η ζωή,έχει τα πάνω της,έχει και τα κάτω της.
Και εμείς οι άνθρωποι έτσι είμαστε,τρωτοί.
Το θέμα είναι να ξεπερνάμε ό,τι μάς πλήγωσε και να πηγαίνουμε παρακάτω.
Όχι από εγωισμό,όχι από πείσμα,όχι από εξωτερικές πιέσεις.
Αλλά κατόπιν συνειδητοποίησης πως θέλουμε στα αλήθεια να εκμεταλλευτούμε κατάλληλα
την κ ά θ ε στιγμή μας.