Mπαμ και κάτω

Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που δεν παίρνουν τίποτα στα σοβαρά, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι παραμελούν ακόμα και τα ουσιώδη στα οποία απαιτείται μια κάποια σοβαρότητα. Γιατί, οι άνθρωποι αυτοί, έχουν ένα σημαντικότατο προσόν: Αν θέλουν να πουν κάτι, δεν εξετάζουν τις παραμέτρους, τα θετικά και τα αρνητικά, το τί θα σκεφτόταν ο συνομιλητής και το πώς θα ένιωθε ο τάδε και η γνωστή του γνωστού, το λένε μπαμ και κάτω.
 Πολλές φορές γίνονται ενοχλητικοί με το να έχουν άποψη για όλα και να λένε αυτό ακριβώς που βλέπουν από την οπτική που το βλέπουν την δεδομένη στιγμή. Ωστόσο, παρότι κάπως φορτικοί, ξέρουν να μαλώνουν και μετά να συγχωρούν με μεγαλοκαρδία που συγκινεί και τους πιο μονόχνωτους.
Εν ολίγοις, κάνουν καλό στον εαυτό τους αλλά και στους άλλους. Ζουν μια έντονη ζωή, αλλά γεμάτη ειλικρίνεια και ευθύτητα.

Από την άλλη πλευρά, είναι και εκείνα τα μπερδεμένα παιδιά, που το ψάχνουν από εδώ, το ψάχνουν από εκεί, μέχρι να βρουν τον σωστό χρόνο και την κατάλληλη περίσταση να μιλήσουν για όσα τα απασχολούν. Μην τυχόν και παρεξηγηθούν.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα όμως από το να μην επικοινωνείς άμεσα, από το να μην του τα χώνεις του άλλου βρε αδερφέ και να ηρεμείτε και οι δύο επιτόπου!
(**ακολουθούν εναγκαλισμοί και αν το απαιτεί και η περίσταση μπαίνει και ένας Sinatra**).
Θεωρώ πως, το λιγότερο υγιές που μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει είναι το να σκέφτεται μόνος του, υποθέτοντας ποιές μπορεί να είναι οι προθέσεις του άλλου, και να μην εκφράζει όσα τον ενοχλούν.
Ως αποτέλεσμα βιώνει μια κατάσταση η οποία διαιωνίζεται, η συσώρρευση σκέψεων τον κουράζει και εν τέλει, είτε κάνει το μεγάλο "μπαμ" και αφήνει τον άλλο σύξυλο να απορεί "Μα πότε τα έκανα όλα αυτά;"
(**hello!πριν 3 χρόνια,σε εκείνη την συναυλία**)
, είτε εξαφανίζεται "άνευ λόγου και αιτίας" και δεν αφήνει ίχνη πίσω ούτε για την αστυνομία.

Δεν ξέρω ποιά συμπεριφορά είναι καλύτερη τελικά.

Το να γίνεσαι πολλές φορές αγενής αλλά να σε κατανοούν και σ' όποιον αρέσεις, ή

το να υιοθετείς μια πολιτισμένη στάση και να μην δείχνεις τα ειλικρινή συναισθήματά σου, μην τυχόν και ενοχληθεί ο άλλος, έτσι να τα πας καλά με όσους θες, αλλά στην ουσία να μην γίνεσαι

κατανοητός;

Νομίζω πως το πιο υγιές είναι το πρώτο. Μόνο με την επικοινωνία ως στήριγμα μπορούν να επιβιώσουν οι ανθρώπινες σχέσεις, αλλιώς είναι εξ αρχής καταδικασμένες.

Πριν αρχίσεις λοιπόν το πακετάρισμα, σκέψου: Γιατί να μην το προσπαθήσεις;
Εξάλλου, μπορεί το να αποχωρείς σιωπηλά να είναι πολιτισμένο(το μπαμ που λέγαμε όχι,δεν είναι,λυπάμαι που στο λέω), όμως τί είναι τελικά αυτό που θες;

Σχέσεις πολιτισμένες ή σχέσεις ειλικρίνειας;

Η απόφαση δύσκολη, αλλά απολύτως δική σου.