Αγάπη που κρατάει μια στιγμή, δεν είναι αγάπη.

Μπορώ να πω πως έμαθα να αγαπώ, όταν θέλω οι άνθρωποι της ζωής μου να είναι χαρούμενοι, ανεξαρτήτως του αν είναι καλές οι σχέσεις μας.
Είναι στην φύση μας εμάς των ανθρώπων να ερχόμαστε και να φεύγουμε, να αλλάζουμε συμπεριφορές και στυλ αλλά να έχουμε τα ίδια δυνατά αισθήματα όπως τότε που ήμασταν παιδιά, να αναπτύσσουμε σχέσεις με άτομα που μάς μοιάζουν ,αλλά και με άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς.. Είναι άκρως ανθρώπινο να επιζητάμε όσα μάς κάνουν να νιώθουμε γεμάτοι, χαρούμενοι, ελεύθεροι.

Δεν αλλάζεις μόνο εσύ όμως.

 Αλλάζει και εκείνος που έχεις απέναντί σου, εκείνος που μέχρι πρότινος βάδιζε πλάι σου. Μπορεί αυτή η αλλαγή να είναι απότομη και να σε ξαφνιάσει, μπορεί να γκρεμίσει τα όσα είχες εναποθέσει στην ανθρώπινη αυτή σχέση και να πληγωθείς.
Οφείλεις όμως να σεβαστείς το γεγονός πως, όταν ο άλλος δεν αισθάνεται ελεύθερος μαζί σου, θα ήταν καλύτερο να ακολουθήσει αυτό που νιώθει και να υιοθετεί συμπεριφορές που τον εκφράζουν ως άνθρωπο, παρά να μείνει σε μια κατάσταση που τον καταπιέζει και να είναι θλιμμένος, κάνοντας και εσένα να αναρωτιέσαι "Τί φταίει τελικά;".

Ναι, είναι καλύτερα να τραβήξεις το τσιρότο και να πονέσεις παίρνοντάς το απόφαση, παρά να μένεις σε κάτι που ουσιαστικά, είτε και από τις δύο πλευρές, είτε μόνο από την μία, έχει τελειώσει.

Όχι,δεν αναφέρομαι μόνο στις ερωτικές σχέσεις. Μιλώ για μια φιλία χρόνων, που οι συνθήκες την έκαναν περισσότερο περιστασιακή, για συναναστροφές που έγιναν όλο και πιο αραιές και σπάνιες, καθώς οι άνθρωποι άλλαξαν, διευρύνθηκαν για να βιώσουν ο καθένας την προσωπική του απελευθέρωση.

Αλλά και όσον αφορά μία ερωτική σχέση, δεν παύουν να ισχύουν όλα τα παραπάνω.

Μαθαίνω να αγαπώ δεν σημαίνει να απαιτώ από τον άλλον να είναι εκεί για μένα, εφόσον ο ίδιος δεν το απιθυμεί Σημαίνει, αφού ξέρω πως εγώ έδωσα όσα μπορούσα να δώσω και μοιράστηκα συναισθήματα και βιώματα, αφήνω τον άνθρωπό μου να αποφασίσει. Τον διεκδικώ, αλλά δεν τον φυλακίζω. Μέσα σε μια σχέση υπάρχει το πάθος, που φέρνει και ένα πικρό κομμάτι μαζί με το γλυκό, ένα "μίσος" μαζί με την αγάπη,κάπως έτσι είναι ο έρωτας. Ωστόσο όταν ο ένας παύει να αισθάνεται το ίδιο, μιλάμε για εμμονή. Απαιτείται δύναμη και αποδοχή για να καταλάβει κανείς πως, όταν μια κατάσταση είναι τελειωμένη από την μία πλευρά, τότε δεν μπορεί να ξαναγενηθεί.  Και χρειάζεται καρδιά για να πει στο τέλος "Αδικήθηκα, αλλά σε καταλαβαίνω.", "Θα σε θυμάμαι, και ας με ξέχασες.", για να αφήσει πίσω το πάθος και να κρατήσει τις καλές αναμνήσεις των όσων έζησαν μαζί, για να πάει παρακάτω, γιατί έτσι είναι η ζωή και έτσι είμαστε εμεις οι άνθρωποι, αλλάζουμε.

Εκτός και αν νιώθουμε μακροπρόθεσμα ασφαλείς και ευτυχισμένοι εκεί που είμαστε.

Και όταν έρθει εκείνη η στιγμή-είτε πρόκειται για ζευγάρια είτε για παρέες-που καταλαβαίνεις πως κάτι έχει αλλάξει, πως τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν και για αυτό ευθύνεται η απόφαση του άλλου, να δείξεις επίπεδο και να πεις:

"Τουλάχιστον δεν μίσησα έναν άνθρωπο με τον οποίο κάποτε μοιραστήκαμε τόσο όμορφες στιγμές".

"Δεν προσπάθησα να τον πιέσω, να τον αλλάξω με το ζόρι, να του αμαυρώσω όσα πραγματικά θέλει και αγαπά, μιλώντας άσχημα για εκείνον.".

"Μπορεί να μην αγαπά εμένα, εγώ όμως ένιωσα κάτι το ειλικρινές, και αυτό το ειλικρινές συναίσθημα με κάνει να μην θέλω να πω κακό λόγο για αυτόν."

"....Με κάνει να εύχομαι να είναι πάντα καλά, όπου και αν είναι, ό,τι και αν κάνει. Και να αγαπηθεί."

".....Και να αισθανθεί αυτό που αισθάνθηκα εγώ, πώς είναι να νιώθεις τόσο βαθιά συναισθήματα, που, στην τελική, σε κάνουν να μην θες να σταθείς στα όσα σού στέρησε, αλλά στα όσα σού πρόσφερε."

"Αγάπησα" να σκεφτείς.
Και να είναι το μόνο που έχει σημασία, καθώς πας παρακάτω και αγαπάς απ την αρχή.
Και ξανά και ξανά και ξανά.
Αυτοί που μένουν, είναι όσοι βιώνουν μαζί σου, αμοιβαία, αυτό το συναίσθημα.
Είναι εκείνοι που αλλάζουν μαζί με εσένα, και θέλουν το καλό σου.



 Και  μόνο αυτό.