"Αφού γεννήθηκα πολύχρωμος!" χαμαιλέοντας.

Ορισμένες φορές, συναναστρεφόμενη με τόσους διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους, αισθάνομαι σαν να υιοθετώ πολλούς διαφορετικούς ρόλους σε ένα θέατρο. Ναι ναι,σε θέατρο. Προφανώς και δεν αναφέρομαι στις υποκριτικές ιδιότητες, αλλά στην ανάληψη ρόλων. Έτσι συμβαίνει με τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Με άλλους νιώθεις λες και είσαι κωμικός, με άλλους λες και είσαι το geek από εκείνη την σειρά, με άλλους ένα τίποτα, με άλλους ο κόσμος ολόκληρος. Και όλο αυτό δεν λαμβάνει χώρα στην κοντινή σκηνή, αλλά στην καθημερινότητά μας.

Σίγουρα θα αναρωτιέστε αν πάσχω από σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων. Έχω αναρωτηθεί και εγώ κάποιες φορές. Η αλήθεια όμως είναι πως με άλλους ανθρώπους αισθάνομαι άνετα να πω την μεγαλύτερη χαζομάρα που μόλις κατέβασα στο κεφάλι μου, ενώ με κάποιους οι σοβαρές συζητήσεις δίνουν και παίρνουν. Μετά από χρόνια προβληματισμού, κατέληξα. Απλά εκφράζεις διαφορετικές πτυχές σου σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με το πώς τον έχεις ψυχολογήσει και με τα όρια που, εμμέσως πλην σαφώς, εκείνος έχει θέσει (ή δεν έχει θέσει) στους γύρω του, ανάλογα με το τί αποδέχεται δηλαδή.
Αντιστοίχως, και εσύ με την σειρά σου έχεις θέσει κάποια όρια στους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι, ακόμα και αν δεν τα έχεις αναλογιστεί. Ένα παράδειγμα: Σού αρέσουν τα αστεία, αλλά απεχθάνεσαι τα ρατσιστικά ανέκδοτα. Ο φίλος σου το γνωρίζει αυτό, γι' αυτό μαζί σου δεν λέει ρατσιστικά ανέκδοτα. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, εχει συναναστροφές που δέχονται ό,τι σού "ξινίζει", επομένως, αν γελάσει με ένα ανέκδοτο τέτοιου είδους, δεν θα απευθυνθεί σε εσένα. Απλά τα πράγματα.

...........Ή μήπως όχι;
Υπάρχουν φορές, που από κεκτημένη ταχύτητα υπερπροσπαθούμε να προσαρμοζόμαστε σε γούστα και καταστάσεις απλά με το να υιοθετούμε μια στάση που οι γύρω μας θα ενέκριναν.
Ιδιαίτερα όταν δείχνουμε εκτίμηση για κάποιον, θέλουμε να μάς θεωρεί εξίσου σούπερ, για αυτό δεν πετάμε "χοντράδες"-ή πετάμε υπερβολικά πολλές.. Ή βάφουμε τα μαλλιά μας κόκκινα και πάει λέγοντας.

Ας βάλουμε κάτω τα πράγματα. Εμείς και οι άλλοι μας εαυτοί(που είναι και πολλοί).
Ένας άνθρωπος, χαρακτηρίζεται από πολλά διαφορετικά στοιχεία, από συνήθειες, επιρροές, εμπειρίες που τον καθορίζουν ως πρόσωπο και τον κάνουν-θα το πω το κλισέ- αυτό που είναι.
Αυτό που είμαι λοιπόν, δεν είναι μόνο η τρέλα. Ή η σοβαρότητα. Ή το νάζι. Ή το πείσμα.
Είναι όλα αυτά μαζί.

Όχι μάτια μου, δεν φταίνε οι άλλοι.
Δεν "σού βγάζει" ο άλλος το σοβαρό ή το γλυκό ή το κωμικό σου  και μόνο αυτό,επειδή είναι εκείνος έτσι. Το κάνεις εσύ, επειδή του δείχνεις εκτίμηση και δεν θέλεις να δει και την άλλη την πλευρά σου.
Εκείνη που ίσως θεωρήσει τρωτή. Ίσως.......

Ίσως πάλι και όχι.
Είναι ωραίο να είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Δεν χρειάζονται οι ρόλοι στην καθημερινή ζωή, έχουμε ήδη αρκετούς στο θέατρο. Μάς αρκεί να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον.
 Είναι η πιο απλή διαδικασία τελικά.

Είναι θαυμάσιο να έχεις στην ζωή σου άτομα που βλέπουν αυτό που είσαι συνολικά, και σε αποδέχονται, ακόμα και αν δεν σε εγκρίνουν στο 100% ,παρόλα αυτά σε αγαπούν.

Κανείς δεν ζήτησε φιλόσοφο για να είσαι μονίμως σοβαρή.
Κανείς δεν ζήτησε κωμικό για να είσαι μονίμως αστεία.

Είσαι λίγο απ' όλα,ανάλογα με τις περιστάσεις. Και εκεί έγκειται η γοητεία της διαφορετικότητάς σου.
Όχι στις πολλαπλές προσωπικότητες.
Αλλά στην αμοιβαία αποδοχή..............................................................
.................................εμάς, και φυσικά, των πολλών εαυτών μας.