Γιατί "αλλιώς" και όχι "έτσι";
Σε ένα άλλο, προλαβαίνει να διβάζει βιβλία και να πηγαίνει θέατρο, που τόσο της αρέσει.
Μεταπηδώντας σε ένα τρίτο παράλληλο σύμπαν ερωτεύεται έτσι απλά, αγαπάει έτσι απλά, και έτσι απλά προσπαθεί, καθώς οι ίντριγκες της νέας εποχής,με τα τρίτα πρόσωπα και τα one night stands δεν της ταιριάζουν.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, είναι όσα είχε ονειρευτεί από όταν ήταν παιδί.Όταν ήταν παιδί,θυμάται, χόρευε και χόρευε και χόρευε και χόρευε..............
.............................Η κόρνα και ένα-δυο πολύ όμορφα κοσμητικά που μόνο αν είσαι Έλληνας τα λες στις 7 το πρωί και μάλιστα με μεγάλη προθυμία, την επανέφεραν στην πραγματικότητα.
Εντάξει, δεν είναι και ό,τι πιο νορμάλ να χορεύεις στην μέση της λεωφόρου Αλεξάνδρας στην μικρή σου πόλη, αλλά, ανάθεμα, νόμιζε πως ήταν άδειος ο δρόμος! Ξεκίνησαν φαίνεται οι άνθρωποι να οδεύουν προς την δουλειά τους!Πέρασε η ώρα...
Τί άγχος και αυτό.Να θες να κάνεις όσα κάποτε **ως πεντάχρονο κοριτσάκι με σγουρά ξανθά μαλλιά** έκανες με νάζι και χιούμορ και να προσπαθείς να κρυφτείς, να μην σε δουν. Ξαφνικά η γνώμη του κόσμου σαν να απέκτησε άλλη διάσταση. Μεγαλώνοντας, της φόρεσαν μια μάσκα και δεν αντέδρασε. Έμαθε να κινείται με αυτή. Εξάλλου, όλοι γύρω της φορούσαν πλέον μάσκες. Ήταν κάτι σαν μια απρόσωπη συμφωνία μεταξύ αποστασιοποιημένων συνενόχων.
Από μία άποψη, όλο αυτό ήταν δελεαστικό, γιατί την έκανε να θέλει ακόμα πιο πολύ να αποδράσει σε εκείνον τον μυστήριο κόσμο, στα παράλληλα σύμπαντα. Όσο πιο πολύ απομακρυνόταν από αυτά, τόσο πιο πολύ τα αποζητούσε, καθώς της κάλυπταν ανάγκες που είχε ξεχάσει ότι είχε, λησμονώντας τες οικειοθελώς και μη.
Από την άλλη δυσκολευόταν να καλύψει το χάσμα μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Το κοριτσάκι είχε μεγαλώσει και έπρεπε να φερθεί "λογικά και ώριμα".Να θυμάσαι όμως, όσο δεν καλύπτεις τις ανάγκες σου, καταλήγεις δυστυχισμένος άνθρωπος..
Ναι, γιατί για ανάγκες επρόκειτο. Όταν είσαι ετσι, δεν μπορείς να γίνεις αλλιώς. Και αν γίνεις αλλιώς για κάποιον ακατανόητο λόγο, δεν ξεχνάς ποτέ πως είσαι έτσι, νιώθεις έτσι, σκέφτεσαι και αγαπάς έτσι. Αναπνέεις έτσι. Και ας χρησιμοποιείς το ''αλλιώς'' ως μία πρόφαση για να σε αποδεχθούν πιο εύκολα. Μια συμφωνία χωρίς πρόσωπο έγινε πια αυτό το ''αλλιώς''. Δεν συμφώνησαν μόνο οι γύρω της, συμφώνησε και εκείνη. Γιατί είχε το δικαίωμα της επιλογής.
Πάντα έχεις το δικαίωμα της επιλογής. Ακόμα και στην χειρότερη των χειροτέρων, παίρνεις ένα καράβι και ταξιδεύεις μακριά. Χωρίς λεφτά, χωρίς πλάνο. Είσαι όμως αυτό που ονειρευόσουν παιδί.
Ένας ελεύθερος και ανεξάρτητος άνθρωπος.
Δεν χρειάζεται ωστόσο να μεταναστεύεις κάθε φορά που νιώθεις την ανάγκη να δείξεις το πραγματικό σου πρόσωπο και να εκφραστείς αλλά οι συνθήκες δεν σού το επιτρέπουν.
Μπορείς απλά να πετάξεις την μάσκα. Όσοι σε αγαπούν θα πετάξουν και την δική τους και θα χτίσετε ειλικρινείς σχέσεις αλληλεγγύης. Όσοι συνεχίζουν να αποζητούν την συμφωνία της υποκρισίας, απλά εξακολουθούν να μην σε ξέρουν, και πιθανότατα δεν θα σε μάθουν ποτέ.
Εκτός και αν σε αποδεχθούν.
Αποδοχή είναι αυτό που ονειρεύεσαι και θες, όχι παράλληλα σύμπαντα.
Θέλεις απλά να αλλάξει η καθημερινότητά σου και να αποκτήσει μια άλλη αίσθηση, μια ποιότητα, λίγη χρυσόσκονη βρε αδερφέ! Κοινώς, να γίνει στα μάτια σου περισσότερο ενδιαφέρουσα.
Στα δικά σου μάτια πρώτα. Όχι στων άλλων. Και για να δεις εσύ τί είναι αυτό που θες και που αξίζει πραγματικά να το διεκδικήσεις με νύχια και με δόντια, πρέπει να μάθεις να βλέπεις τα όνειρά σου ως ανάγκες απτές, πραγματικές και όχι ως παράλληλα σύμπαντα, δηλαδή φανταστικές οντότητες.. Ακόμα και αν θες να γίνεις αστροναύτης, που, μεταξύ μας, πολλοί είναι στις μέρες μας.Πολλοί θα αμφισβητησουν το γεγονός πως πρόκειται για επιθυμίες που έχουν σημασία, με πρώτο επιχείρημα "Βολέψου, είσαι υγιής, άλλοι δεν έχουν τίποτα". Ακριβώς επειδή είσαι υγιής και είσαι εδώ οφείλεις να κάνεις ό,τι μπορείς για να είναι οι άνθρωποι περισσότερο χαρούμενοι! Σήμερα εσύ, αύριο ο άνθρωπος που θα βοηθήσεις, μεθαύριο ο άνθρωπος που θα βοηθήσει εκείνος που βοήθησες...
Έτσι είναι το παιχνίδι αυτό. Μια ζωή έχουμε μόνο. Ας της δώσουμε την χρυσόσκονη/ποιότητα που της αξίζει.
Και εκείνη αυτό ήθελε. Να αποκτήσει ενδιαφέρον η καθημερινότητά της.
Μπορεί να μην ήταν χορεύτρια στο Παρίσι, ωστόσο η Αλεξάνδρας έμοιαζε λίγο στο Παρίσι όπως το ειχε φανταστεί. Και χόρευε, χόρευε, χορευε......
Άκουγε την κόρνα, παραλίγο να την πατήσουν τα ενοχλητικά αυτοκίνητα στο σύμπαν της πραγματικότητας, όμως ένιωθε πως καθήκον της ήταν να συνεχίζει να χορεύει, πάντοτε να χορεύει, ακόμα και αν έπρεπε να αντιμετωπίσει κατάματα την κριτική ,και την δυσαρέσκεια ,και την προσωρινή καταπίεση, και τις αμέτρητες δυσκολίες που έφερνε η απρόβλεπτη ζωή.
Μήπως όμως τελικά, σε ένα μόνο σύμπαν ζούμε και καθήκον μας είναι ακριβώς αυτό;
Το να κάνουμε δηλαδή πραγματικότητα, όχι τα όνειρα, όχι τα σύμπαντα, όχι τις τρέλες, μα...................
Και σταδιακά, η Αλεξάνδρας πήρε χρώμα, καθώς εκείνη κοίταζε τις φωτογραφίες από το ταξίδι που τόλμησε να κάνει στο Παρίσι,ανακαλύπροντας θέατρα και χορεύοντας, χορεύοντας, χορεύοντας.....
Μαζί του, με φίλους, με αγνώστους....
Ένιωθε πως είχε εκπληρώσει τους σκοπούς της.
Και το μικρό κοριτσάκι της έκλεισε το μάτι πονηρά.
"Και πού είσαι ακόμα."
Μόνο να θυμάσαι στο ταξίδι αυτό να είσαι δίκαιος,ηθικός και πάνω απ όλα Άνθρωπος.
Και να προσπαθείς, ξανά και ξανά.
Όχι μέσα από μάσκες. Επαγγελματικές, κοινωνικές κλπ.
Αλλά μέσα από την ειλικρίνεια και την αποτροπή της λέξης "παραίτηση" από το λεξιλόγιό σου.
Άλλοι ονειρεύονται χορό, άλλοι λογοτεχνία, άλλοι ιατρική, άλλοι μαγειρική.
Άλλοι, απλά ονειρεύονται έναν κόσμο γεμάτο αγάπη και αλληλεγγύη.
Αγάπη για αυτό που κάνουν και αυτό που προσφέρουν. Και για εκείνους τους οποίους αλλάζουν χάρη στην προσφορά αυτή.
Ακόμα και αν πρόκειται για ένα μικρό λιθαράκι σε ένα τείχος σαν του Βερολίνου, τους αρκεί.
Οι προφάσεις και τα status δεν είναι προϊόντα θέλησης και αγάπης.
Και, αν οι ανάγκες ορισμένων έχουν μεταλλαχθεί σε επιθυμίες για πλούτη και διαφθορά, ας ρωτήσουν το παιδί μέσα τους πώς έβλεπε τον κόσμο τότε.
Ίσως να τους δώσει μια απάντηση σωστή.
Να μην ξεχνάς: Τα παράλληλα σύμπαντα είναι μόνο για εκείνους που δεν μπορούν να δουν πως τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα ανεξάρτητα από καλούπια που έχουμε χτίσει ως κοινωνία.
Μέσα από την απλότητα και την προσφορά.
Και εκείνη χόρευε, χόρευε, χόρευε, μέχρι το τέλος.
Αγωνιζόταν να κρατήσει ζωντανό το χαμόγελο.
Η ψυχική υγεία είναι κάτι τόσο σημαντικό για να την προσπερνάμε.
Σχεδόν ισάξια με την σωματική.
Πέτα την μάσκα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου